Vikan - 02.12.1971, Page 11

Nú skal leika á langspilið veika
og lifsins minnast í kveld,
hjartanu orna við liljóma forna
og heilagan jólaeld,
meðan norðurljós kvika og blástjörnur blika
og boganum mínum ég veld.
Ég blundaði liljóður við brjóst þitt, móðir,
sem blómið um lágnættið.
Þú söngst um mig kvæði; við sungum bæði
um sakleysi, ástir og frið.
Þú gafst mér þann eld, sem ég ennþá í kveld
get ornað hjartanu við.
Þú hófst mína sál yfir hégóma og tál
og hug mínum lyftir mót sól.
Þú gafst mér þrá, sem ég göfgasta á,
og gleði, sem aldrei kól.
Ef ég hallaði mér að hjarta þér,
var mér hlýtt; þar var alltaf skjól.
En útþráin seiddi mig ungan og leiddi
á ótroðinn skógarstig.
Þrestirnir sungu; þyrnarnir stungu,
og þorstinn kvaldi mig;
þá græddi það sárin og sefaði tárin
að syngja og hugsa um þig.
Og nú vil ég syngja og sál mína yngja
með söngvum um lágnættið liljótt
og hvisla í norður ástarorðum,
meðan allt er kyrrt og rótt,
og láta mig dreyma um ljósin heima,
sem loga lijá mömmu i nótt.
Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.