Vikan - 02.12.1971, Síða 38

Hinrik Bjarnason,
framkvæmdastjóri
Æskulýðsráðs Reykjavíkur
Fyrir nokkrum árum var kastað fram
þeirri spurningu vestanhafs, hvort Guð
væri dauður, og um heim allan veltu góð-
ir menn því fyrir sér. Miðlægast í þeirri
umræðu var sú skoðun, að nú væri heims-
sýn mannsins svo víð, þekking hans slík
og rökhyggjan svo staðföst, að trú og um-
ræða um jafn vandsannanleg fyrirbæri og
almættið væri tímasóun og ekki í sam-
ræmi við raunsæja lífssýn tuttugustu ald-
ar manna. Um líkt leyti komu fram hópa-
myndanir, skoðanir og baráttuaðferðir
gegn ófriði og manndrápum, sem á ýmsan
hátt voru í öðrum skorðum en áður hafði
verið. Samhliða magnaðist félagsleg óþol-
inmæði undirgjafarhópa, sem beðið hafa
eftir langþráðum og iðulega sjálfsögðum
mannréttindum í öllum heimshlutum. Við
þetta bætist svo, að á síðustu árum er
manninum að verða ljóst, hvers konar
hætta hann er sjálfum sér, með ægilegri
meðferð sinni á umhverfi og auðlindum.
Frammi fyrir þessum háska, hreinum
styrjöldum þjóða í milli, innbyrðis ófriði
af öllu tagi, aukinni eitrun og útrýmingu
lífsmáttar á jörð okkar, á mannskepnan
ekki margra kosta völ. Ef undan er skilin
misjafnlega merk barátta stjórnmála-
manna, virðist svo sem nú séu tímamót að
því leyti, að hinn vestræni maður, sér-
staklega æskumaðurinn, sé að gera það
upp við sig, hvort hann eigi að bíða fyrir-
sjáanlegra Ragnaraka í stórkostlegri Jörfa-
gleði, firrtur tómleikakennd og tilgangs-
leysi með öllum þeim meðölum, sem hann
kemst yfir til sljóvgunar eða ímyndaðrar
upphafningar, eða hvort hann á að standa
upp og berjast, berjast gegn áframhald-
andi manndrápum, mengun, þjóðfélags-
legu óréttlæti og huglægri spillingu.
Það virðist svo sem hreyfingar til hins
síðarnefnda séu furðu sterkar. Sem betur
fer hafa risið upp úr ólgandi óróafylking-
um vestrænna æskumanna hópar, sem taka
sér til fordæmis frumþjóna kristninnar.
Ef til vill er slíkt túlkun á því, hver við-
brögðin verða þegar fólki blöskrar nógu
rækilega sitt umhverfi. Það er varla hægt
annað en vera slíkum breytingum hollur.
Við sungum í æsku: Berum hjálm og belti
Tesú, brynju, skjöld og sverð, og eins og
Framhald á bls. 8.
Haukur Ingibergsson, B.A.
„ Jesúbyltingin" er að mínum dómi
hreint misnefni á þeirri trúarvakningu,
sem nú geysar meðal ungs fólks, aðallega
í Bandaríkjunum. Hvað á skylt við kristna
trú öll sú dýrkun djöfulsins og heiðinna
skurðgoða að hlekkja fólk við altari, pína
það til dauðs og úthella síðan hræinu
meðal viðstaddra (þótt slíkt mannakjöts-
át tíðkist enn í íslenzku Þjóðkirkjunni í
formi altarisgöngu) ?
Vafalaust er töluverður hópur þessa
fólks í leit að sannri trú, en allt of margir
virðast vera annaðhvort á stefnulausum
flótta undan raunveruleika daglegs lífs,
eða eiturlyfjaneytendur, sem reyna að
skýra eiturlyfjaofsóknar sínar sem guð-
leg kraftaverk og vitranir, fyrir utan þann
Framhald á bls. 8.
Sr. Þórir Stephensen,
formaður æskulýðsnefndar
kirkjunnar
Það er erfitt að svara þessari spurningu.
Bandaríkjamenn hafa sjálfir ekki áttað sig
á þessari hreyfingu ennþá.
Hippar og eiturlyfjaneytendur hafa
loksins fundið, að lífsleit þeirra var eftir-
sókn eftir vindi. Það, sem gefur lífinu
gildi, skapar raunverulega kjölfestu þess,
er trúin á Jesúm Krist. Og vakningin,
sem þessi uppgötvun hefur skapað, hefur
óumdeilanlega bylt lífi þessa fólks og
fjölda annarra ungmenna víðs vegar um
Bandaríkin.
Hitt er svo áhyggjuefni margra, að
vakningin ber býsna glögg einkenni fyrra
lífsstíls þessa fólks. Hún er frumstæð og
öfgakennd. Hún er mjög bókstafsbundin
Framhald á bls. 8.
Kolbeinn Pálsson, fram-
kvæmdastjóri Tónabæjar
Ég fagna því sannarlega að ungt fólk
skuli taka sér Jesúm og kenningar hans
til fyrirmyndar og ef við getum kallað
þessa hreyfingu „byltingu" — og takist sú
bylting til fullnustu — hefur án efa eng-
in bylting, síðan Kristur boðaði sína eig-
in fyrir nær 2000 árum, haft slík áhrif á
hinn vestræna heim. Þetta segi ég, þótt ég
geri mér grein fyrir því að það sem ég
kalla nú byltingu, er það sem við þykj-
umst trúa á, því ég álít að það séu svo
margar af grundvallarkenningum Jesú og
um leið trúnni, að engu hafðar í daglegu
lífi, hvort heldur er af ungum eða öldn-
um. Öruggt er þó, að engum treysti ég
betur til að framkvæma byltinguna en
ungu fólki, ef það tekur höndum saman.
Valdimar Sæmundsson,
flugvirki
Þarna er á ferðinni ungt fólk, sem berst
af einlægni gegn falsi og svikum í þjóð-
félagi sínu; gegn hugmyndinni um að
stríð geti tryggt frið; gegn því að rétt sé
að auðgast á svindli og prettum; gegn
því að rétt sé að við fitnum á hungri van-
þróuðu landanna. Þessu fólki finnst kirkj-
an hafa staðnað og að hún dragi stund-
um taum þeirra óyndismanna, sem stofna
til ófriðar og svika. Það prédikar réttlæti,
frið og bræðralag eins og kirkjan gerir
en ýmislegt annað í prédikunum þeirra
og atferli bendir stundum til þess, að það
tilbiðji ekki alltaf þann sama Jesúm Krist
og ég geri. Ég er viss um að þetta fólk
gerir þetta í einlægni en ég er hræddur
um að „byltingin" missi fljótt vindinn úr
seglunum.
;)8 VIKAN 48. TBL