Vikan - 13.01.1972, Síða 49

Myndirnar tvær á þessari síðu eru
af Nyree Dawn Porter, ný mynd
af henni í leikhléi og af henni og
Jo Forsyte, sem varð eiginmaður
hennar í Forsytesögunni.
ur þess að vera kona — reynd-
ar er hún nokkuð lík mér
sjálfri.
— Hvernig var það að verða
heimsfræg fyrir leik í Sögu
Forsyteættarinnar?
— Notalegt, segir hún ein-
faldlega og blæs frá sér reykj-
armekki.
— Hvað kemur yður til að
hlæja.
— Mín eigin mistök.
—- Viljið þér segja eitthvað
um framtíðaráætlanir?
— Ég geri aldrei neinar
áætlanir. Ég hef lært það af
reynslunni.
— Hvernig eyðið þér kvöld-
unum?
— Mér þykir gaman að
skylmast. Og svo er ég mikið
ein, mér þykir gott að vera
ein. Reyndar dyljast með mér
fleiri manngerðir, sem ég er
nú smátt og smátt að kynnast.
Ég er tilfinninganæm, það er
satt, en ég get útilokað tilfinn-
ingasemina, ef ég þarf á því að
halda. Ég held það sé vegna
þess að ég hef verið dansmey
— ég hef vanizt því að líta á
líkama minn sem tæki.
— Eruð þér nokkuð að hugsa
um nýtt hjónaband?
— Ég ætla aldrei að gifta
mig aftur. Það er miklu auð-
veldara að vera sjálfs sín herra,
þótt maður búi með einhverj-
um. Þá er einfaldlega hægt að
fara, ef manni tekst ekki vel í
sambúðinni. Ég held ég þoli
ekki þvingun hjónabands aft-
ur. En ástin er sannarlega til
. . . Það er hræðilegt að verða
ástfangin af mótleikara sínum.
Ég þekki það af reynslunni. É'g
er ákaflega næm fyrir því ef
einhver verður ástfanginn af
mér, það höfðar til tilfinninga
Þessi mynd er af Irene og Bossi-
ney, arkifektinum unga, sem hún
unni.
minna . . . Ég veit hvað ást er
-—• það er að geta hlegið og
grátið saman.
Hún lítur í spegil.
— Hláturhrukkur, segja þeir,
en ég veit betur. Ég veit upp á
hár hvernig ég kem til með að
líta út. Þegar ég var förðuð
sem Irene á gamáls aldri, sá
ég móður mína fyrir mér. Og
þá datt mér í hug að greiða
mér á sama hátt og móðir mín
gerir.
— Fjölskylda mín býr á Nýja
Sjálandi. það er mjög langt í
burtu. Þar er mjög fagurt
landslag, fagurt og notalegt.
Fólk spyr hvort foreldrar mín-
ir séu ekki hreyknir af mér
. . . það er ég sem er hreykin
af þeim. '
— Hvaða leikkonur dáið þér
mest?
—■ Garbo. Ég er hrifin af
látleysi hennar, og það sama
er að segja um Ingrid Berg-
man.
— Þér lítið út fyrir að
kunna að meta munað, eins og
Irene. Maður gæti varla átt
von á að hitta yður í neðan-
jarðarlest.
— Já, ég elska munað. En
ég get vel lifað án hans. Ég er
dálítið eyðslusöm. En ég kaupi
ekki mikið handa sjálfri mér.
Mér þykir fjarskalega gaman
að gefa gjafir. Ég á það til að
kaupa rugguhesta handa börn-
um, sem ég þekki varla . . .
Sjáið þér til . . . ég hef ekki
getað eignazt barn sjálf . . . Ég
hef reynt það, en það hefur
ekki tekizt. En ég gefst nú
samt ekki upp.
— Hvernig haldið þér að að-
dáendur yðar myndu taka því
ef þér eignuðust barn, án þess
að vera gift?
— Það skiptir ekki lengur
nokkru máli. Vitið þér ekki að
við lifum í nýjum heimi? All-
ir fordómar eru nú á undan-
haldi . . .
Framhald á bls. 50
iSSSSiíi
■
2. TBL. VIKAN 49