Vikan - 01.02.1973, Blaðsíða 16

HVAÐ SEGJA
FORELDRARNIR UM
KYNFERDISMÁL í
Nú á dögum er fólk sem óðast að endurskoða afstöðu sína til
kynferðismála. Þess vegna er brýn þörf á hlutlausum og fræðandi
skrifum um þessi mál. Bókin „Sextán ára - eða um það bil” eftir
Lizzie Bundgaard er skrifuð fyrir unga fólkið og foreldra þess. Hún er
tiiraun tii.þess að fá þessar tvær kynsióðir til að ræða kynferðis-
vandamálið á nýjan hátt. — Skömmu fyrir jólin kom bókin út i
islenzkri þýðingu Silju Aðalsteinsdóttur. Höfundurinn, Lizzie
Bundgaard, er kunn dönsk blaðakona, sem hefur skrifað mikið um
vandamál unglinga i nútimaþjóðféiagi. Vikunni finnsf ástæða til að
kynna þessa bók litillega og birtir hér fyrsta kafla hennar.
Birgitta er tæpra fimmtán ára.
Fyrir skömmu fékk hún bók að
gjöf frá frænku sinni, sem er
eldri en hún. Bókin var um.
vandamál kynþroskaaldursins,
verjur og hve erfitt það er bæði
fyrir drengi og stúlkur að byrjá
að sofa saman.
Móðir Birgittu opnaði
pakkann, leit á titil bókarinnar
og sagði: „Við geymum þessa
bók, þangað til þú ert orðin eldri,
vinan. Þú ert ekkert farin að
hugsa um svona lagað
enn . . . .”
Birgitta hreyfði engum mót-
mælum.-Hún vissi, að kynferðis-
mál voru ekki rædd þar á
heimilinu. Foreldrar hennar
höfðu að visu sagt: ,,Ef þig
langar til að vita eitthvað, skaltu
bara spyrja! ” En Birgitta spurði
einskis. Henni fannst það
óþægilegt. Hún hélt lika, að
mamma hennar fengi áfall, ef
hún spyrði allt i einu: „Hvernig
er að kyssa strák?” eða
„Hvernig er að fá
fullnægingu?”.
Félagar hennar i skólanum
töluðu mikið um kynferðismál,
og nokkrar stelpurnar sögðust
hafa reynt að sofa hjá strák. En
Birgitta vissi ekki, hvort það var
satt. Kennslukonan hafði lika
sagt þeim frá, hvernig börn yrðu
til. En þeir hlutir, sem Birgitta
braut mest heilann um, voru alls
ekki ræddir i skólanum. Það var
einkum á kvöldin, þegar hún var
háttuð og lá ein i myrkrinu, að
hún hugsaði um, hvernig það
Lizzie Bundgaard, höfundur bókarinnar
„Sextán ára eða um það bil”.
væri að láta dreng gæla við sig.
Hún varð alltaf eitthvað undar-
leg, þegar hún kom við sig á
ákveðinn hátt. Birgittu langaði
til að lesa bókina frá frænkunni,
þvi henni fannst eins og hún
hefði getað svalað forvitni
hennar. Henni fannst undarlegt,
að mamma hennar skyldi fela
bókina.
Mér finnst framkoma
móðurinnar lika dálitið
kjánaleg. Húnhefði heldur átt að
rétta Birgittu bókina og segja:
„Þetta er bók, til þin. Þú skalt
lesa hana.efþú nennir,ogefþarna
er eitthvað, sem þú skilur ekki,
getum við spjallað saman um
það.” Ef móðirin hafði ekki lesið
bókina, hefði hún getað bætt við:
„Kannske fæ ég hana lánaða hjá
þér seinna, ef ég má. Kannski
get ég fræðzt af henni. Og við
getum betur talað um hana — ef
þig langar til þess — ef við
höfum báðar lesið hana.”
Þannig hefði hún getað
16 VIKAN 5. TBL.