Vikan - 01.02.1973, Blaðsíða 22

Ann hafði alls ekki reynt aö
spyrja hann. Henni var ljóst að úr
þvl aö Mentius ekki vildi vera
hreinskilinn, þá var engin von til
að fá þau hin til að segja sann-
leikann. Jafnvel Sally var farin
að hafa gát á tungu sinni, þótt hún
hefði sýnt það áður að hún vildi
vera hreinskilin, en það var
meira en hægt var að segja um
Michael. Hún hafði því ekki önnur
ráð en að leita sannleikans eftir
öðrum leiðum.
Næsta morgun bað hún um aö
sér yrði ekið til Windischgratz,
hinum megin við vatnið. Þar gekk
hún inn á litiö veitingahús og bað
um aö fá að nota sima, fann
númeriö i simabókinni og'hringdi
til Stahlings, sagöi til sin og bað
hann að hitta sig, hún þyrfti nauö-
synlega að tala við hann.
Hann kom eftir tiu minútur og
þau settust i bás og báðu um kaffi.
— Ég viðurkenni, að siðast
þegar við sáumst, þá hagaði ég
mér eins og kjáni, sagði hann.
— Mér fannst þér hafa fullan
rétt til aö segja þaö sem þér
sögöuö, svaraði hún. — Þaö hefir
lika komið á daginn, að þér
höfðuö á réttu að standa.
— Já, en þetta var samt
heimskulegt. Mentius gaf mér
ágæt meðmæli, en það er ekki
auðvelt að fá svo vellaunaða
vinnu, eins og ég hafði hjá honum.
En ég skal ekki þreyta yöur meö
vandamálum minum. Hvaö var
þaö, sem þér vilduð spyrja mig
um?
— Þér munið liklega eftir þvi að
viö vorum svæfð i Aquadorm-
hylkjunum i þrjá sólarhringa. Ég
trúi ekki aö það hafi veriö
eingöngu til reynslu. Ég vil vita
hvaðv raunverulega skeöi meö
okkur.
Stahling hristi höfuöið.
— Þá hafið þér farið i geitahús
að leita ullar, sagði hann. — Ég
veit ekki neitt. Um leið og þiö
voruö sofnuö, tók Mentlusar-
mafian ykkur I sinar vörzlur.
— Mentiusarmafian?
— Já, það hefir starfsfólkið
kallaö þau, ég á viö
Zimmermann, Villeneuve og
Schlessing. Þau sögðust þurfa að
taka ykkur upp á sjúkradeildina,
til að gera rannsöknir á ykkur.
— Ég hélt þau gætu gert það
með elektróðunum.
— Það sagði ég lika við þau. En
Zimmermann sagöi aö það þyrfti
að gefa ykkur Xenogas, til að
halda ykkur i svefni i þrjá sólar-
hringa og þau gátu ekki gert það
nema þarna uppi. Og svo var
fariö með ykkur upp, — meira
veit ég ekki.
— Fóru þau lika upp meö
Martin Hirsch?
- Já.
— Hversvegna kallið þið þau
Mentiusármafíuna?
— Vegna þess að þau
umgangast aðeins hvert annað og
eru svo leyndardómsfull. Þau
hafa verið að vinna aö einhverju I
fjögurár, en enginn veit hvað það
er, en eitthvað er það i sambandi
við aldrað fólk’, enda er það sú
grein læknavisinda, sem Mentius
stundar. Þau búa öll upp á lofti i
álmu þjónustufólksins, þau borða
saman og tala yfirleitt ekki við
aðra en hvert annað.
— Eiga þau ekki skyldmenni?
— Ekkert þeirra er gift. Ég held
að foreldrar Villeneuve búi I
Zermatt, en það lítur ekki út
fyrir aö hin tvö eigi ættmenni hér
um slóðir.
— Ekki nein ástasambönd?
— Orugglega ekki
Zimmermann, hún er hreint
vélmenni. Schlessinger þekkir
einhverja stúlku i bænum, se'm
hann hittir viö og við, en' oftast
situr hann einn á herbergi sinu og
hlustar á plötur. Klassiska músik,
aðallega Bach.
— En Villeneuve, hann er svo
laglegur.
— Jú, hann á sin ævintýri.
Stundum er hann meö stúlkunum
sem vinna á hælinu, en hann fer
vel með það. Hann stundar mikið
. fjallgöngur og sund. Hafiö þér
hugsað yður að reyna til við
hann?
— Hann er reyndar sá eini, sem
kemur til greina. Ég verð að fá að
vita hvað gert var við mig, á ein-
hvern hátt. Þvi eitthvaö var gert
við mig, það er öruggt. Eitthvað,
sem þau vilja ekki aö ég viti. Hún
tæmdi kaffibollann sinn.
— E'f ég get verið yður eitthvaö
til aðstoðar, þá geri ég það með
glöðu geði.
— Þakka yður kærlega fyrir,
mér þykir gott að mega leita til
yðar.
— Þér hljótið að skilja að viö
Kurt Otterlie erum báðir
reiöir viö lækmnn. Viö gætum vel
hugsaö okkur að gera honum lifiö
leitt ef við fáum tækifæri til þess.
— Ég skal minnast þess. Ég
þakka yður kærlega fyrir
komuna.
Þegar hún kom aftur til
hallarinnar, gekk hún niöur að
álmu þjónustufólksins. Það var
einföld tveggja hæða bygging,
sem rúmaði að minnsta kosti
tuttúgu herbergi. Þéssi álma lá
eins og i leyni bak við trén og það
eina, sem hægt var að segja henni
til ágætis, var að útsýnið var stór-
kostiegt. Klukkan var að veröa
tólf og byggingin virtist mann-
laus, svo hún fór inn og leit i
kringum sig I tómlegu anddyrinu.
Á veggnum var uppsláttartafla
og hólf fyrir bréf og blöð handa
starfsfólkinu. Hólfin voru með
nafnspjoldum og a einu þeirra
stóð: Dr. de Villeneuve I A.
Hun adlaði að fara að leita hann
uppi, þegar hún kom auga á Bill
Bradshaw, sem kom niöur
stigann, með ferðatösku I
hendinni.
— Hvað er um að vera, hvert
ertu að fara? spurði hún.
— Ég er rekinn úr vistinni.
— En hversvegna, Bill?
— Það má segja að ég hafi gerzt
sekur um framhleypni. Reyndar
ásaka ég ekki Michael, ég heföi
gert það sama i hans sporum.
— Þetta er leiðinlegt, Bill, sagði
hún og það I einlægni. Henni hafði
alltaf veriö hlýtt til Bills. — Og
hvað ætlar þú nú að gera?
— Ég veit það ekki ennþá. Ég lit
eitthvað i kringum mig i Evrópu,
I einn eöa tvo mánuði, svo fer ég
heim. Ég á eitthvað af aurum i
vasanum, svo ég er ekki á
flæöiskeri. En ég er feginn að ég
gat kvatt þig. Það hefir veriö
mjög ánægjulegt aö kynnast þér.
— Sama segi ég. Og gangi þér
allt i haginn, Bill. Hún rétti
honum höndina. Og þegar hann
var búinn aö taka upp töskur
sinar aftur, spurði hún:
— Segðu mér, þekkir þú
Villeneuve lækni?
— Ég veit hver hann er.
— Hvenær er hann vanur að
koma frá rannsóknarstofunni?
— Þau, þarna þriburarnir láta
aldrei sjá sig fyrr en við
miödegisveröinn. Þau boröa
saman við borð.
— Hvað gera þau svo?
Hann horfði á hana með
forvitni.
— Ég reikna með að þau fari til
herbergja sinna og leggi sig.
Annars veitég ekkertum þau. Jú,
biddu við, Villeneuve fer oft niður
að vatninu til að synda, þegar gott
er veður.
— Hvar getur hann synt?
— Hérna fyrir neðan. Það er
bryggja hérna bak við húsið.
Jæja, þarna er leigubillinn
kominn ....
Það var bill aö flauta við inn-
ganginn. Hún fylgdi honum út og
veifaði til hans aö skilnaði, þegar
hann ók burt og siöan gekk hún I
áttina að aðaldyrunum.
Um kvöldið beiö hún, þar til
Michael var kominn I ró I hylkinu
sinu, en þá fór hún i sundbol, skó
og ullarpeysu og gekk niöur að
vatninu. Það var svalt i veðri
þetta kvöldið, svo hún var fegin
peysunni. Hún gekk meðfram
vatninu, þar til hún kom að báta-
bryggjunni fyrir neöan álmu
þjónustufólksins. Hún settist
fram á bryggjuna og deif tánum I
kalt vatnið. Hún haföi gleymt
úrinu heima, en hún gizkaöi á að
klukkan væri um ellefu.
Hún beið lengi, aö minnsta kosti
I þrjú kortér, aö hún hélt, en svo
var henni orðið svo kalt að hún fór
heim að húsinu. Ég reyni aftur
annað kvöld og verð þá kannske
úthaldsbetri, hugsaöi hún. Og hún
hugleiddi með sjálfri sér, hvernig
hún ætti að fá hann til að tala.
Ef veðrið. aöeins væri betra, en
þvi var ekki aö heilsa. Næstu þrjá
daga rigndi stöðugt og siöan kom
Jculdakast, sem sannarlega ekki
var til þess að lokka fólk i
miönæturbaö. Ann varð þvi að
taka á þolinmæðinni.
Lifið gekk sinn vanagang i
höllinni. Og einn daginn sagði
Michael að Arnold hefði sagt sér
frá samtali þeirra. — Ég er feginn
aö þú veizt þetta allt núna, mér ar
ekkert um aö leyna þig þvi sem
hér fer fram.
Hún var nú ekki viss um að
hann segði sannleikann, ekki eftir
þá reynslu, sem hún haföi haft
undanfarið, en hún var samt
ánægð yfir þvi að hann tók þessu
vel, hún haföi verið hrædd um aö
hann yröi ergilegur, éf hann frétti
um framhleypni hennar og aö hún
hefði snúið sér til Arnolds, en ekki
til hans. Hún skildi lika að þeim
hafði fundizt heppilegra að halda.
sem flestu leyndu.
Og þvi meira sem hún hugsaði
um aö eitthvað væri gruggugt við
þaö sem gert haföi veriö viö þau
þrjú, hana, Martin óg Hugh, þvi
ósennilegra fannst henni þaö, það
gat ekki verið að Michael gerði
neitt, sem gæti skaöaö hana.
Henni fannst lika óliklegt, þegar
hún hugsaöi betur um þaö, að
Mentius og Sally gerðu sig sek um
siöferðilegt brot.
Svo voru það rauöu blettirnir,
hún gat ekki verið alveg viss um
aö blettirnir á eimi hennar og
þeir, sem hún sá á Hugh, væru
eins. Og ef eitthvað hefðj verið
gert við hana, hlaut hún aö veröa
þess vör sjálf. Að visu var hún
óvenjulega þreytt og máttlaus, en
það var heldur ekki uppörvandi
að búa þarna og veðrið var lika
svo leiðinlegt.... Nei, það var
Framhald á bls. 39.
22 VIKAN 5. TBL.