Vikan - 01.02.1973, Blaðsíða 41

andstyggilegt, en henni fannst
þetta samt eina skýringin.
En þar sem engin manneskja
myndi af frjálsum vilja gefa sig
fram til slikra tilrauna þá hiifhu
þeir svæft þau öll svona lengi og
holöu aö ollum likindum skrutaö
á þau þessa andstyggilegu hettu
eöa hjálm og stungiö nálinni
einhversstaöar i heila þeirra.
Hún var næstum komin að
höllinni, þegar hún fór aö þukla
um hvirfilinn gegnum háriö
vinstra megin. Og þá fann hún
þaö, litinn hárlausan blett og svo-
litla skorpu, eins og eftir sár.
betta var að visu mjög lltill
blettur, en hún fann samt fyrir
honum. — Ó, guö minn góður,
hugsaði hún.
Dökkklædd vera kom fram úr
skugganum við húsiö. — Gott
kvöld, frú Brandywine.
betta var sennilega einn af
leynilögreglumönnum Arnolds
Jfirsch!
— Gott kvöld, sagði hún, — það
er dásamlegt veður i kvöld.
— Mjög gott. Hafið þér veriö aö
synda.
— bér sjáiö að ég er i sundbol,
svo það er ljóst.
betta var heimskulegt, hugsaði
hún, meðan hún gekk upp
stigann, ég hefði ekki átt að svara
svona kuldalega. begar hún kom
upp i Ibúðina, gaf .hún sér ekki
einu sinni tima til að fara úr sund-
bolnum, en settist strax við skrif-
borðið og fór að skrifa Bob bróöur
sinum.
Um morguninn þorði hún ekki
einu sinni áb segja Michael frá
þessum hræðilega grun sinum,
likiega vegna þess að hún var
hrædd um að hann viðurkenndi
þetta. Hún gat ekki staðið and-
spænis sannleikanum, augliti til
auglits við manninn, sem hún
hafði elskað svo heitt og sem hún
hélt að elskaði hana lika, þorði
okki að láta hann viðurkenna að
hann hefði látið gera aðgerð á
henni. aðgerð, sem hlaut að vera
hræðilega hættuleg.
En henni fannst samt undarlegt
að Michael skildi ekki taka eftir
neinu. En hann sagðj ekki neitt,-
virtist ekki taka eftir þvi að neitt
væri annarlegt viö hana og það
fannst henni furðulegt, hún var
iiklega betri leikkona en hún hélt
sjálf.
begar Mentius og sjúklingarnir
hans þrir höfðu staðið upp frá
morgunverðarborðinu, sneri hún
sér nð Martin. sem aldrei «Hku
vant hafði komiö til morgun-
veröar.
— Ég er að hugsa um að heilsa
upp á Hugh, ertu með?
— Ég held hann fái að fara á
fætur I dag, sagði Sally. — bað er
vika siöan hann fór i aðgerðina og
bonum liður ágætlega, hann er
meira að segja farinn aö daöra
við systur Yvette, er mér sagt.
— Ég kem með þér, sagði
Martin. — bað verður gaman að
hitta hann aftur.
Laglega hjúkrunarkonan
hleypti þeim inn i herbergiö hans
og Hugh var hinn hressasti,
aöeins dálitið fölur. En hann
brosti glaðlega við þeim og augun
voru skær, höfðu fengiö sinn fyrri
glettnisglampa.
— En gaman að sjá þig svona
hressan, sagöi Ann. —bað litur út
fyrir að þú sért oröinn alveg
friskur.
— Mér hefur aldrei liðið betur,
sagði hann og sendi Yvette
glettnislegt augnaráð. Hún brosti
til hans og fór út. — bað er ekki
amalegt að hafa svona
hjúkrunarkonu, Mentius má
gjarnan taka fleiri æxli úr
hausnum á mér. En hvernig liður
þér, Ann, þú ert eitthvað ræfils-
leg. Ertu ekki hress?
— Nei, ég er alls ekki hress,
svaraði hún og dró fram stól til að
setjast. — En það er svo sem
ekkert út á heilsuna að setja.
— Hvað er þá að? Hann leit
rannsakandi á hana. — Mér finnst
þú hafa horast, siðan ég sá þig
siðast. Ertu ekki eitthvað lasin?
— Nei, ég er ekkert lasin.
Martin hafði á réttu að standa,
Hugh. Við vorum ekki tekin með
hingað til að stytta sjúklingunum
stundir, eins og þau vildu vera
láta. bað erum við, sem sjáum
þe i m f y r i r
Metusalemsensy munum.
Frh. i næsta blaði.
SKUGGAGIL
----------K --------------
Framhald af bls. 35.
- Hver er Eddie Thompson?
spuröi ég hissa.
- Hann er hestastrákur hérna,
en bara I sumar. bá fer hann
aftur i skóla, nema ég veröi búin
að kyrkja hann áður. Alltaf að
káfa utan i mann.
Ég hló og ýtti henni út úr
herberginu. Ég var mjög þreytt,
en um leiö mjög hamiirgjusöm.
Ég leit inn i fataskápinn og þar
voru þ*á komnir þrir kjólar i
viðbót, sem lokið hafði verið
viö siöan ég fór i morgun. Ég
lagöi allar nýkeyptu vörurnar á
rúmið til þess að dást aö þeim,
ábur en ég setti þær niður I skúffu.
barna voru skór, handtöskur,
lifstykki - eitt flauelsfóöraö fyrir
dansleikinn - skartgripir, hattar
og hanzkar. Svo voru tvær kápur
og einn möttull
En ég var of þreytt til þess að
doka iengi yfir þessum nýfengnu
dásemdum, svo aö ég fór aö koma
þeim fyrir, afklæddi mig siöan og
fór i rúmiö. Nú steinsofnaði ég
strax, i fyrsta sinn siðan ég kom
hingað. bað var afskaplegur
léttir, þvi að iég var farin að kviða
fyrir að fara i rúmiö, og ekki slzt
eftir aö dimmt var orðib á
kvöldin, og hræðslan, sem ég
hafði losnaö við yfir daginn, kom
þá aftur tvlefld. Og henni fylgdi
dularfullt fótatak, brak og jafnvel
dynkir, enda þótt ég gæti ekki
skiliö af hverju þetta stafaöi.
En nóttin ætlaöi ekki aö sleppa
mér svona auðveldlega. Ég
snöggvaknaði og greip andann á
lofti af hræðslu, þvl að jafnvel
gegn um svefninn fann ég það á
mér, að einhver var inni I
herberginu. Ég var farin að
þekkja þessa tilfinningu svo vel.
Ég settist samstundis upp og
kveikti á kertinu meö skjálfandi
fingrum. Ég steig fram úr
rúminu, hélt kertinu hátt á loft og
stóð upp. Allur svefn var horfinn
og ég var giaðvakandi og skalf af
hræöslu viö einhverja hættu, sem
ég skynjaði þó ekki nema óljóst.
bá tók ég eftir þvl, að fata-
skápurinn stóö opinn. Ég vissi
alveg að ég hafði látið hurðina
aftur, þvl aö ég haföi hallaö mér
upp að henni, gjörsamlega
máttlaus. Og ein skrifborðs-
skúffan var ekki almennilega
' aftur, en ég er aldrei hirðulaus
um slíka smámuni. Einhver haföi
verið hérna inni og skoöaö allt
þetta nýja, sem ég.haföi eignazt.
Skyldi-»okkuö hafa verið tekið?
bað skyldi ég áreiðanlega aðgæta
I fyrramálið, en núna var ég of
taugaóstyrk og mig verkjaöi i
allan likamann af þreytu.
Auövitað var þetta hún Polly
frænka. Hver annar gæti svo sem
verið á ferli að næturlagi, og
svona forvitin.- Ég var orðin
bálvond viö þessa dularfullu
konu, sem' fékk aö fara um allt
húsið, en kom samt aldrei út úr
Ibúöinni sinni nema um miðja
nótt. Móðir mtn hefði nú getaö
sagt mér frá henni, en haföi
aldrei gert. Heldur ekki hafði mér
dottiö i hug aö spyrja hana um
þessa einkennilegu frænku, en ég ,
skyldi svei mér ekki þegja yfir
þvl, að þessi kona hafði brotizt inn
hjá mér og hrætt mig svona.
Ég fór aftur upp I, en þorði ekki
að slökkva á kertinu, svo aö ég lá
þarna bara og horföi á Ijósið
blakta, og velti þvl fyrir mér,
hvort ég mundi halda þetta út til
morguns. Ef ég færi aö móka
mundu sækja að mér draumar
um hesta, sem kæmu þjótandi að
mér, og hesthúsgarðinn baöaðan I
fölu tunglsljósi, sem eins og biöi
eftir mér og manaði mig aö
koma.
En svo kom meira brak og
marr og allskonar torkennileg
hljóö sem hélt mér vakandi og
settist að taugunum I mér,
þangab til mig langaði mest til að
öskra upp yfir mig. bá sagði ég
við sjálfa mig, -að ég væri nú
tvltug að aldri og lifði I nútlma-
heimi, og svona hræösla væri ekki
annab en heimska. Ég reis upp
við olnboga, og pindi mig til. aö
svipast vandlega um I
herberginu. bar var ekkert til að
veröa hrædd viö. begar ég haföi
sannfærzt um þaö, tók ég I mig
kjark og slökkti á kertinu, lagöist
út af og bjóst til aö sofna. Og
þreytan hlýtur aö hafa haft sln
áhrif, þvl aö ég mundi ekkert
meira fyrr en ég vaknaði á sólar-
lausum degi, sem spáði rigningu.
12. kafli.
Ég var rétt búin að hafa mig til
aö fara I mosagræna morgun-
kjólinn, þegar Bridey drap létt á
dyrnar. Eg kallaöi til hennar aö
5. TBL. VIKAN 41