Vikan - 01.02.1973, Blaðsíða 40

hingað með sér og hann vissi
mæta vel að ég myndi kaupa hass
fyrir peningana og þar af leiðandi
halda kyrru fyrir á herbergi minu
og alls ekki verða á vegi hans
daglega. Það var beinlinis það
sem hann vildi. En þegar ég fór
að valda honum ónæði, þá leigði
hann þessa varðhunda. Akvörðun
hans er sú sama, nefnilega að
halda mér kyrrum í höllinni.
— En hversvegna, Martin,
hversvegna?
— Ég veit það ekki. En hann
gerir aldrei nokkurn hlut, án þess
að eitthvað búi undir. Og ég held
að maðurinn þinn sé að gera
nákvæmlega það sama við þig.
Ann lokaði augunum. Angistin
greip hana, vegna þess að hann
sagði það, sem hún hafði alltaf
verið hrædd um.
— Ég held þú hafir á réttu að
standa.sagöi hún að lokum. — Og
ég hefi verið að reyna að finna
einhvern, sem gæti sagt okkur
sannleikann um hvað gert var viö
okkur í hylkjunum, þvi að ég efast
um að Mentius hafi sagt okkur
sannleikann. En við megum ekki
láta á þvi bera að við séum tor-
tryggin, við verðum að fara var-
lega, Martin. Og það væri ekki
verra að þú reyndir áð láta hassið
vera.
— t>að er rétt. Ég hefi hugsaö
heilmikið um liferni mitt þessa
dagana. Ég verð að komast frá
honum. Mig langar til að dvelja
hér f Evrópu og reyna ....Hann
varð vandræðalegur. — Þér finnst
það kannske skritið, en ég er
svolitiö að dunda við aö yrkja
ljóð.
— Mér finnst það ekkert
heimskulegt. Mig langaði einu
sinni til að verða ballettdansmey,
en ég gafst upp. Það sem skiptir
máli, er að reyna fyrir sér. Þá
veit maður að maður gerir það
sem hægt er.
— Já, það er satt. Hann brostr
og stóð upp. Þetta var i fyrsta
sinn sem hún hafði séð á honum
elpðisvip — Það er liklega bezt
að ég hypji mig.
iiun l>lgdi honum gegnum
svefnherbergið, en við dyrnar
nam hann staðar og leit á hana. —
Mér finnst næstum undarlegt að
hugsa um pabba og manninn þinn
sem ,,þá”;
Næsta dag skein sólin og aftur
varð hlýtt i veðri. Ann beið,
þangaö til Michael var sofnaður,
þá fór hún i sundbolinn og gekk
niður að vatninu. Þegar hún kom
aö bátabryggjunni, sá hún aö
Villeneuve var þar að synda.
— Er vatnið kalt? kallaði hún.
— Svolitið svalt en ljómandi
gott. Rödd hans var mjög
elskuleg.
— Er nógu djúpt til að stinga
sér?
— Já, já, það eru fjórir metrar.
Hún stakk sér og varð hrollkalt
i fyrstu, en svo náði hún sér fljótt
og synti rösklega kringum
bryggjuna, siðan tróð hún
marvaða.
— Komið þér oft hingaö til að
synda?
Hann svaraði ekki strax og
þef»ar hann svaraði, var röddin
háðsleg:
— Nei, vitið þér nú hvað, frú
Brandywine. Þér hafið verið hér
áður og bersýnilega veriö aö biða
eftir einhverjum, þar sem þér
reynduð ekki að synda. Ég held
að þessi staður hafi ekki orðið
fyrir valinu hjá yður, nema vegna
þess að þér vissuö að ég er vanur
að synda hér.
Hún hló.
— Þá hefi ég komið upp um
mig! Allt I lagi, ég viðurkenni
það. Ég hefi verið aö vona að ég
gæti hitt yður.
— Ég þakka gullhamrana, það
er að segja, ef þér talið ekki um
læknisfræði við mig.
— Það dettur mér ekki i hug.
— Veit maðurinn yðar að þér
eruð hér?
— Til aö hitta svona áðlaðandi
ungan lækni? Nei, svo heimsk er
ég ekki. Hún lagöist á bakið og lét
sig fljóta i áttina til hans. — Hann
er örugglega geymdur I frysti-
kistunni. Hún var farin að venjast
myrkrinu og hún sá aö hann
horfði stöðugt á hana.
— Leggið þér i vana yðar að
eltast viö unga lækna? spurði
hann i striðnistón.
— Það skiptir ekki máli hvort
þaö eru læknar eða ekki. Aöeins
að þeir séu ungir . . .og
aðlaðandi.
Skyldi ég hafa gengið of langt,
hugsaði hún. Það er liklega bezt
að fara varlega. — Þetta er
fjarskalega leiðinlegt, þegar
maður er ekki sjálfur i þessum
aðgerðum. Leiðist yður aldrei
sjálfum? Ég á við, er það ekki
leiöinlegt að fást við aö lagfæra
forngripi?
— Ég lít ekki á fólk eins og
húsgögn, svaraði hann rólega. —
En stundum er ég leiður á þessu,
það viðurkenni ég.
— Þér segið vonandi ekki frá
þessu ævintýri mlnu, maðurinn
minn er hræðilega geðvondur á
köflum.
— Eg skal ekki segja frá.
— Það var fallega sagt. Hvaö
heitiö þér?
— Claude.
— Ég heiti Ann. Sæll, Claude.
Er ekki fleki þarna úti? Eigurrt
við að koma i kappsund þangað.
Nokkrum minútum siðar hófu'
þau sig upp á flekann, hlæjandi,
en svolitið móð.
— Finnst þér ekki maðurinn
þinn vera farinn að yngjast tölu-
vert? spuröi hann.
— Þau eru öll unglegri.
Mentiusarmafian hefir gert
kraftaverk. .
— Jæja, svo þú hefir heyrt um
gælunafn okkar. i
— Það er sagt að þið hafiö
fengið þetta nafn, vegna þess hve
leyndardómsfull þið eruð.
— Við erum neydd til þess,
vegna Mentiusar. Ef þaö kæmist
upp hvaða aöferöum hann beitir,
þá myndu aörir fljótlega gera þaö
sama. En það er ekki hægt að fá
einkaleyfi á ensymum. Það
veröur ekki hægt að halda þessu
leyndu mikið lengur, en það má
ekki vitnast hver aðferð er notuð.
Hugsaðu þér hvaö myndi ske, ef
allir færu að nota þetta, ef ekki
ein einasta vera létist 1 nokkur
hundruð ár.
. — Ég býst við að þessvegna séu
herra Hirsch og þau hin svo
ákveöin I að halda aðferðinni
Ieyndri, sagði hún. — Sá sem
eignast einkaleyfið á Mentas,
verður mjög voldugur maður, er
þaö ekki?
— Voldugastur I veraldar-
sögunni. Hún fann að hann snerti
hné hennar. — Þetta eru nú ekki
sérlega rómantiskar samræður,
sagði hann.
Hún hló. — Mér finnst þetta
fjarskalega rómantiskt, svaraöi
hún. — Kemur þú I veizluna hjá
lafði Kitty?
— Nei, ég á fri þá helgina og ég
ætla að heilsa upp á foreldra
mina. En ég sé eftir þvi nú að
hafa lofaö að heimsækja þau.
Hann tók hana I faöm sér og
kyssti hana og hún stritaði ekkert
á móti. En þegar hann fór að taka
niöur um hana hlýrana á sund-
bolnum til að kyssa brjóst
hennar, sagöi hún: — Gerðirðu
þetta þegar ég var i Aquadorm-
hylkinu?
— Mér meira en datt það I hug.
— Barst þú mig upp?
— Nei, við notuðum hjólabekk.
Hún smeygði sér varlega úr
örmum hans. — Ekki meira i
kvöld, sagði hún með eggjandi
látbragði. — Ég vil ekki aö þú
missir áhugann á mér. Við
sjáumst annað kvöld.
— En ef mig langar ekki til að
hitta þig þá? Henni fannst rödd
hans reiðileg og hún var ekki
hissa á þvi, vegna þess hvernig
hún hafði sjálf hagaö sér.
Hún reis upp og hló striðnis-
hkátri. — Þá færðu aldrei að vita
hvers þú hefir fariö á mis. Hún
stakk sér og synti til lands.
Hann haföi talaö eitthvað um
framleiðslu á Mentas, en hvaðan
fengust þessi ensym? Voru það
ensym úr lifandi manneskjum?
* Eins og RNA? Og þá sennilega úr
ungum manneskjum.
Úr henni sjálfri?
Mentius hafði sagt þeim aö*
þetta ensym færi að hverfa úr
likamanum um tuttugu og fimm
ára aldurinn og það væri ástæðan
fyrir þvi að likaminn tæki að
eldast. Hann hafði fundið þetta
ensym, og gat ekki framleitt þaö
ólifrænt og til að ljúka rann-
sóknum sinum haföi hann þurft
fjármagn. Að likindum hafði
Arnold Hirsch, sem sist gat beöið,
aldursins vegna, spurt Mentius,
hvort ekki væri hægt að fá þetta
ensym úr yngri manneskjum. Og
Mentius haföi ábyggilega staðfest
það. Þá hafði Arnold boðiö fram
son sinn og laföi Kittu hinn unga
elskhuga sinn. Já, og Michael
hina ungu konu sina. Þetta var
grimmdarlegt, ótrijlega
40 VIKAN 5. TBL.