Vikan - 01.02.1973, Blaðsíða 42

koma inn. Hún geröi svo, en var
svo klyfjuö bögglum, aö ég varö
aö hjálpa henni meö þá og viö
létum þá detta á rúmið.
- Hvaö í ósköpunum er þetta?
sagði ég steinhissa.
- Þaö er ég ekki viss um,
ungfrú, sagöi Bridey. - Hann faöir
yöar kom með þaö frá New York
og ég gæti trúaö, aö þaö sé dótiö
yðar.
Ég opnaði einn böggulinn. í
honum voru silfur-hárgreiöslu-
tækin min, meö fangamarkinu
minu á. Bursti og greiða, spegill,
skóhorn og skóhneppari - allt úr
minni eigin eigu. Þá áttaöi ég
mig. Faöir minn haföi farið i
ibúöina okkar og safnaö saman
dótinu minu.
-Hvar er hann núna? spuröi ég
Bridey og var reiö.
- Hann er aö boröa morgunverö,
og frúin er hjá honum eða var þaö
aö minnsta kosti, þegar ég var
send upp meö þetta.
- Það eru kjólar og skór og guö
má vita, hvaö fleira 1 þessum
bögglum. Þú skalt taka þaö upp og
koma þvi fyrir, Bridey.
- Já, ungfrú. Og ég get séö, aö
þér eruö bálvond og langar mest
til aö bíta af þeim hausinn, en þaö
er óhollt aö reiðast aö morgni
dags. Þá er maöur úr jafnvægi
þaö sem eftir er dagsins.
En ég var alltof reið út af þessu,
sem gerzt hafði, til þess aö skeyta
nokkru um þessa skynsamlegu
áminningu frá Bridey. Ég fór út
og næstum hljóp niöur stigann til
boröstofunnar. Foreldrar minir
voru þar enn, og hún var einmitt
aö hella i seinni bollann hjá þeim.
Þau brostu viö mér, en ég geröi
mig ekkert ltklega til aö kyssa
þau, heldur settist bara á stólinn
minn viö boröiö.
- En sá fallegi morgunkjóll,
sagöi faöir minn glaölega. - Hann
fer svo vel viö ljósa hárið þitt.
- Þakka þér fyrir, pabbi, sagöi
ég kuldalega. - Hún Bridey var
rétt I þessu aö koma meö dótiö
mitt. Fórstu I fbúöina hennar
Ellenar Randell og tókst þaö þar?
- Já, Jane, sagöi hann rólega,
þvi að hann tók eftir gremju
minni en haföi sýnilega engar
áhyggjur af henni. - Ég lét
■húseigandann hleypa mér inn og
svo tók ég saman þaö dót, sem ég
vissi, aö þú myndir eiga.
- Þaö finnst mér heldur
ósvifnislegt af þér, sagöi ég og
fann reiöina I mér færast i
aukana, - enda þótt ég viti vel, y
hversvegna þú gerðir þaö. Þú
vildir ekki láta mig fara til New
York eftir dótinu mínu, þvi aö þá
heföi ég um leið farið til Ellenar
Randell.
Hann leit á mig, talsvert hissa. -
Já, en góöa Jane, ég vildi bara
hlffa þér við þessu leiöinlega
ferðalagi.
Ég greip fram i fyrir honum.
Það var nú ókurteisi, en ég gat
bara ekki haft hemil á
tilfinningum minum út af þvi, að
faöir minn heföi leyft sér annaö
eins og þetta. - Þú vissir, aö mig
langaöi til að sjá Ellen Randell,
og svona fórstu aö þvi að segja
mér, aö þaö mætti ég ekki. En
reyndu, pabbi, að hugsa þér hvers
viröi hún er mér - hvaö hún hefur
verið fyrir mig undanfarið. Ég
ólst upp I þeirri trú, að hún væri
móöir mln. Ég elskaði hana eins
og dóttir elskar móður, og ef þaö
er mögulegt fyrir stúlku að elska
tvær mæöur, þá geri ég það. Mér
finnst þaö hafa verið rangt af þér
aö ryöjast inn f fbúöina hennar
Ellenar Randell, meðan hún er
enn i sjúkrahúsi.
- Þaö eru vissar hliöar á þessu
máli, sem þú athugar alls ekki, en
ég verö aö taka tillit til, sagöi
faöir minn.
- Þaö eru líka vissar hliðar, sem
þú hefur enga hugmynd um,
svaraöi ég á móti.
- Jane! sagöi móöir mín i
umvöndunartón. - Talaöu ekki
svona viö hann fööur þinn.
- Þaö eina, sem ég er að sækjast
eftir, sagöi ég, - er ofurlitil tillits-
semi viö hana Ellen Randell.
- Kannski þú vildir lika taka
ofurlitiö tiliit til min? Móöir min
brýndi raustina og var reið. - Og
til hann pabba þins? Viltu ekki
reyna aö muna, hvaö viö höfum
orðið aö þola? öll þessi
einmanaleikaár? Glæpinn, sem
þessikona drýgöi gegn okkur? Og
gegn þér? Gegn þjóöfélaginu?
- Jú, mamma, ég hef hugleitt
þetta allt, æpti ég. - Og mér þykir
enn vænt um hana, engu siöur en
um ykkur. Ég veit lika, aö hún
finnur mjög til sektar út af þessu
tiltæki sinu. Þiö hafiö sagzt elska
mig. Sýniö þiö þaö þá meö þvi aö
fyrirgefa Ellen Randell. Gleymiö
öllum hefndarhug og löngun til aö
refsa henni.
-Nei! æpti móöir min. - Ég skal
aldrei fyrirgefa þessari kven-
snift. Ekki einusinni fyrir þig.
Þetta uppþot okkar hafði komiö
fööur mfnum mjög úr jafnvægi.
Hann hrukkaði enniö og sagöi: -
Ég skil þaö vel, Jane, hve erfitt
þú átt með aö skilja afstööu
okkar. En ef þiö mamma þin
viljiö hætta aö æpa hvor á aðra,
skal ég reyna aö útskýra það.
-Pabbi, sagði ég einbeitt. - Þaö
er engra útskýringa þörf. Og ég
skil fullkomlega afstööu ykkar.
Þiö mamma viljiö láta mig hata
Ellen Randell, eins og þiö geriö,
en þaö vil ég bara ekki. Ég elska
hana.
- Við hötum hana ekki, sagöi
faöir minn rólega.
- Jú, þaö gerum viö æpti móöir
min og baröi hnefunum i boröið,
svo sem til áherzlu. - Víst gerum
viö það. Ég vil láta refsa þessari
konu. Ég vil láta hana þjást eins
og viö höfum gert.
- Svona, svona, Nora, sagði
faöir minn. Láttu þér ekki veröa
illt.
Móöir min lokaði augunum og
greip höndunum fyrir andlitiö, og
þær skulfu. Mér þótti fyrir þvi aö
hafa komiö henni svona út úr
jafnvægi, en vildi samt ekki láta
undan. Mig haföi veriö aö langa
til aö tala um Ellen Randell, og
einhvernveginn lagöist þaö i mig,
aö þetta yröi siöasta tækifærið til
þess.
Faöir minn sagöi: - Mér þykir
leitt, aö þér skuli mislika svona
þaö, sem ég gerði. Ég játa, að ég
heföi ekki átt aö fara inn i
Ibúöina. En ég náöi bara I dótiö
þitt þar, afþvi mér fannst þú
þurfa á þvf aö halda.
- Komstu þá meö myndina af
Ellen Randell, sem stóö á skrif-
boröinu minu?
- Nei, sagði hann lágt en
einbeittlega. En . . . .lofaöu mér
aö tala viö þig.
Móöir mln tók hendurnar frá
andiitinu Hún virtist vera oröin
rólegri, þvi að hún talaði nú lágt.-
Hlustaöu a hann pabba þinn,
elskan. Hann þarf aö segja þér
ýmislegt og þaö sem hann segir
þér, er af viti.
Ég laut höfði og mig langaöi
mest til aö gráta, ekki sjálfrar
min vegna heldur konunnar, sem
haföi veriö svo góö viö mig, öll
þessi ár. En þá tók móöir min i
hönd mér og hélt henni fast.
Jane . . . .elsku Jane
min . . . .þetta er ekki eins slæmt
og þú heldur. Viö ætlum alls ekki
neitt aö fara aö krossfesta hana
Ellen Randell. Hlustaðu á það,
sem hann pabbi þinn ætlar að
segja áöur en þú ferö að dæma
okkur.
Ég leit upp. - Gott og vel, sagði
ég lágt og mesta reiöin sjatnaöi i
mér. - Þaö er ekki nema
sanngjarnt. En ég veit ekki
einusinni, hvernig henni
liöur . . . .eftir þennan alvarlega
uppskurö.
- Henni liöur vel, sagði faöir
minn.
- Hefuröu hitt hana?
- Nei, afþvf aö mér fannst ég
ekki eiga aö gera þaö, eins og allt
var i pottinn búiö. En ég hef talað
viö fólk, sem hefur séö hana, og
hún er óöum aö hressast.
- Guöi sé lof! sagöi ég innilega.
-En þú veröur nú samt að gera
þér ljóst, aö hún er sek um
hræðilegan glæp. Þin vegna er ég
fegin aö hún skuli hafa reynzt þér
svona vel, þvi að sumar konur
heföu nú ekki farið vel með börn,
sem þær höföu stoliö. En ef Ellen
Randell fær ekki refsingu fyrir
verk sitt, gefur það slæmt for-
dæmi og þessar heimsku og
afvegaleiddu konur, sem geta
ekki átt barn en langar að eiga
það, fara þá að dæmi hennar og
stela sér barni.
- En hún var mér raunveruleg
móöir pabbi. Enginn hefði getað
aliö mig betur upp. Ekki
einusinni, þó ég heföi alizt upp viö
ykkar auö og völd, heföi ég fengið
betra uppeldi. Ég lærði að standa
á eigin fótum, og ég lærði aö láta
mér þykja vænt um vinnuna. Ég
hef fengið gott uppeldi, bæði i
skólum og verklega, og ég vona,
aö geta oröiö ykkur að liði. Það
veit ég, aö ég get, ef þiö gefiö mér
bara tækifæri til þess. Og allt
þetta hefur Ellen Randell gert
fyrir mig.
- Jane . . . .ég talaöi viö
saksóknarann. Hann vill heldur
ekki láta hana sleppa viö
refsingu. Ef hann gerði þaö,
mundi hann sennilega missa
stööuna. Og ég - sem er aö bjóöa
mig fram til þings - hef ekki efni á
neinni linkind, þvi aö þaö getur
skaöaö stjórnmálamann.
- Þú hefur bæöi völd og áhrif,
sagöi ég, - og gætir komiö þvi i
kring, aö hún slyppi viö refsingu.
Og þannig áunniö þér aödáun með
þvi aö sýna, aö þú kannt að
fyrirgefa.
- Nei, kjósendurnir þola þaö
ekki, Jane.
Framhald i nanstu blndi
42 VIKAN 5. TBL.