Vikan - 21.06.1973, Side 16

Indversk trúarbrögö liafa löngum þótt í'orvitnileg.
Á siðustu árum liafa margir
sótt til Indlads og þótzt hafa komizt þar i allan
sannleik um lifið og tilveruna.
Hér segir litillega frá trúarbrögðum Hindúa.
Brennheitir dagar. sólin skin án
afláts. loftið er þungt og mettað
sandryki. Ganges nær þvi upp-
þornuð. Ain minnir á sandöldur
Sahara og ekki er hægt að stjaka
flatbotna báti áfram nema á
henni miðri. Annars staðar situr
hann fastur. Arvatnið er eins og
baunasúpa að sjá. óhrein og illa
lyktandi mjakast þetta fræga fljót
gegnum óshóima sina til sjávar.
Á 2700 kilómetra langri leið sinni
frá rótum Himalyafjallanna yfir
sléttur Hindustans til bengölsku
strandarinnar, er Ganges ekki
einungis hið heilaga fljót Ind-
verja. heidur einnig lifgjafi millj-
óna manna sem nota það til á-
veitu. þvotta og baða, til drykkjar
handa sér og húsífýrum sinum og
við matseld.
Við Ganges er næsta algeng
sjón að sjá smáhópa, alla næsta
lika. nálgast árbakkann. Fremst
ganga fjórir menn og bera börur,
fléttaðar úr pálmablöðum og
bambus. Að baki þeirra gengur
gamalla maður og aftastur stálp-
aður drengur, sem leiðir hjólhest.
Á bögglaberandum eru festar
nokkrar trjágreinar.
Á börunum liggja likamir
dauðra manna, ýmist vafðir i
rauðar eða hvitar dulur. Þarna
eru hinir dauðu á sinni hinstu ferð
til hreinsunar og bálfarar. Að bál-
förinni lokinn verður öskunni
dreift yfir hina heilögu Ganges.
Á þennan hátt hafa milljónir
Hindúa verið hreinsaðir og
brenndir i þúsundir ára. Ættingj-
arnir bera hina látnu niður að
hinni heilögu á og veita þeim sið-
ustu þjónustu sina um leið og þeir
uppfylla skyldur sinar sem rétt-
trúaðir Hindúar.
Indverjum er ekkert eðlilegra
en verða vitni að slikum útförum,
en Vesturlandabúum finnast þær
vera á mörkum þess raunveru-
lega. Útförin fer fram samkvæmt
ævafornum siðum, sem ókunnug-
um eru óskiljanlegir. Enginn
syrgjendanna sýnir nein merki
sorgar, aðeins virðingu fyrir
þeim látna, sem þeir kveðja i sið-
asta sinn. Engin tár eru felld,
enginn ekki heyrist, engin
hryggð eða sársauki verður séður
á likfylgdinni.
Gamall maður kveður konu
sina. Sonur fylgir föður sinum til
hinstu hvilu. Konur fá ekki að
vera viðstaddar likbrennslu
Hindúa. Þar koma ekki aðrir
nærri en fullorðnir karlmenn fjöl-
skyldunnar. Allt er afar einfalt og
Á meðan logarnir leika
um likið, situr maður
hinnar látnu hreyfingar-
laus skammt frá bálinu.
Þegar allt er brunnið til
öslu, ris hann á fætur.
Öskunni er kastað i
Ganges. Likaminn er
horfinn til jarðarinnar,
en sálin hefur tekið sér
bústað i likama nýfædds
barns.
virðulegt. Sorgin er borin af sönn-
um virðuleika.
Hindúar eru fátækt fólk og þeir
viðhafa hvorki presta né likvagna
við greftranir sinar. Þær eru
framkvæmdar mjög stuttu eftir
að maðurinn hgfur látizt. Allt sem
þarf til greftrunarinnar eru bör-
urriar, klæði til þess að sveipa lik-
ið i, burðarmenn og nokkrar trjá-
greinar til þesstað kveikja eldinn
með. 1 næsta nágrenni við lik-
brennslustaðinn gengur lifið sinn
vanagang. Bátarnir liggja við ár-
bakkann og biða þess að þeim
verði ýtt á flot. Eigendur þeirra
fara fram hjá likfylgdinni án þess
að lita á hana og fólk streymir
niður að árbakkanum til þess að
freista þess að fá flutning yfir ána
án þess á þvi verði séð að greftr-
unarathöfnin hafi minnstu áhrif á
það.
8—9 ára drengir hætta leik sin-
um andartak og virða fyrir sér
likfylgdina, en gleyma sér sam-
stundis aftur Við leikinn. Spölkorn
frá bálinu fást bændurnir við ak-
uryrkju með frumstæðum verk-
færum sinum.
DAUÐINN OG FÆÐINGIN.
Maðurinn fæðist, lifir og deyr.
Við verðum að horfast i augu við
16 VIKAN 25. TBL.