Vikan - 21.06.1973, Page 43

HEIMILISELDAVÉLAR
6.
RAFMAGNS-
MIÐSTÖÐVARKETILL
ELDAVÉLASETT
Við Qðinstorg, sími 10322 - Hafnarfirði, sími 50022
Sendum gegn póstkröfu - Greiðsluskilmálar
varö ekki annað en óskiljanlegt
muldur. Hann var svo hræddur,
að hendurnar skulfu, enda þótt
þetta gerði sársaukann i
handleggnum ennþá verri.
— Fegnuö þeir aö vita það, sem
þeir vildu hjá Englendingnum?
— Það veit ég ekki, herra. Ég
var sendur fram I eldhús til þess
að vera þar á verði.
— Haldiö þér, að þeir hafi
komizt að þvi, sem þeir vildu fá
að vita?
— Já . . ,já„ það held ég. beir
ætluðu að fara að leggja af stað
héðan, þegar þið komuö.
betta var hvorki annað né
meira en Verrell hafði getið sér
til.eftiröllum kringumstæðum að
dæma. — Hvert ætluðuð þér að
aka þeim?
— Til stöðvarinnar aftur.
Verrell starði á ttalann með
haturssvip, sem hann reyndi
ekkert að dylja. ftalinn var að
reyna að gefa i skyn, að hann væri
ekkert annað né meira en
leigubilstjóri, sem hefði verið
leigöur vegna þess að hann var
kunnugur á staðnum, en það var
greinilegt, að hann hafði tekið
einhvern meiri þátt i þessu
illvirki. — Hvert ætluðu þeir
héðan?
— bað get ég ekki sagt.
— Getið ekki eða viljið ekki?
— Ég sver við alla heilaga, að
ég hef enga hugmynd um það.
Hvenær sem þeir töluðu sin i
milli, var það alltaf á arabisku.
— beir hljóta að hafa gefið yður
einhverja hugmynd um, hvað
þeir ætluðust fyrir?
— Nei, herra.
— Með hvaða lest komu þeir?
— Hraðlestinni frá Nice.
Verrell kveikti sér i vindlingi.
Var nokkur möguleiki á þvi, að
þeir Georg gætu rakið spor
Egyptanna þriggja? Fljótt á litið
virtist engin von til þess. En samt
gátu menn af svo framandi
þjóðerni hafa vakið meiri
eftirtekt en venjulegir menn.
— Herra. æpti ttalinn, ég hef
sagt yður allt sem ég veit, það
sver ég. Ég þarf að fá lækni. Mér
er að blæða út.
Verrel yppti öxlum.
ttalinn jók bænir sínar um allan
helming, bað þá að kalla ekki á
lögregluna og lofaði þeim, hverju
sem væri, ef þeir slepptu sér. beir
bundu hann við einn eldhús-
stólinn.
Verrel gekk á undan út úr hús-
inu og að bilnum þeirra. Georg
var varla setztur, þegar hann ók
af stað. beir óku hratt eftir krók-
ótta veginum, sem lá i ótrúleg-
ustu hlykkjum, og gegnum þorp,
sem minntí alls ekkert á tuttug-
ustu öldina.
— betta er alveg vonlaust,
sagði Georg. — Ef við hefðum
notað sömu aðferð við Italann og
Egyptarnir notuðu við Mathews,
heföum við kannski getað komizt
að einhverju, sem gagn er i.
— bað efast ég um, sagði
Verrell um leið og hann
snarhemlaði, til þess að rekast
ekki á litinn almenningsvagn,
sem kom öfugu megin á veginum.
— Ég efast um, að þeir hafi sagt
Italanum neitt, sem gagn var i að
vita. Til hvers hefði það lika
veriö? beir náðu i hann, aðeins
vegna þess, að hann var
staðkunnugur, og hafði sambönd
hér, ef á þyrfti að halda og svo
var hann jafnframt liðsauki. beir
hefðu verið vitlausir, ef þeir hefðu
sagt honum eitthvað, sem gagn
var i að vita. Hefði hann vitað,
hverju þeir voru áð slægjast eftir
og hvað i húfi var, hefði hann
reynt að svæla það undir sig. Nei,
Georg nú þurfum við á svolitilli
heppni að halda og svo vitanlega
rökréttri hugsun, sem getur alltaf
komið sér vel, eins og þú veizt.
beir voru þöglir, er þeir óku
eftir tiltölulega beinum
vegarkafla, en við hann voru
fyrstu búðirnar, sem þeir höfðu
komið auga á.
Verrell rauf þögnina og talaði,
eins og hann hugsaði sig vand-
lega um. Við verðum að ganga út
frá þvi, að þeir hafi fengið upp-
lýsingarnar hjá Mathews. bá
liggur næsti leikurinn þeirra i
augum uppi - að komast sem
25. TBL. VIKAN 43