Vikan - 28.06.1973, Blaðsíða 49

(a)ALf Efsi'tefé
ANDÍ\ÉS
ÖND
Aaa ... Þetta er )
ekki hans sterka \
hlið. Hann er betri I
ibrekkum. /
haföi sé6 vera aö læöast niöur
stigann? Var þaö raunverulegur
maöur og ekki nein sjónhverfing?
Haföi hann fundiö þaö rétt, aö hún
væri þegar dauö? Haföi hann rek-
iztbeint i flasiö á moröingjanum?
Manni, sem leit út nákvæmlega
eins og hann sjálfur og fékk hann
til aö þjóta út úr húsinu i ein-
hverju hjátrúarofboöi? Væri svo,
gæti hann ef til vill oröiö lögregl-
unni aö liöi, og sannleikurinn
kæmi i ljós. Nú hlæja, ég var sá
eini sem haföi logiö til um máliö,
og ekki var hægt aö finna honum
þaö tU foráttu.
Meö miklum erfiöismunum
tókst mér aö spyrja i eölilegum
tón: — Hvenær var hún myrt?
Sennilega innan viö tuttugu
minútum áöur en lögregluþjónn-
inn fann hana. Areiöanlega ekki
fyrr en klukkan eitt.
Þá haföi hún veriö lifandi þegar
Prank fór inn i húsiö, lifandi og aö
bíöa eftir þeim elskhuganum,
sem hún átti von á þaö kvöldiö.
Og svo var guöi fyrir aö þakka og
sýninni i stiganum, aö Frank hélt
ekki áfram, til að skjóta hana til
bana og sjálfan sig á eftir.
— Svo seint? Þá getur náung-
inn, sem geröi þaö ekki veriö
kominn langt, sagöi ég og vissi
varla hvaö ég var aö segja, þvi aö
léttirinn haföi dregiö úr mér allan
mátt.
— Nei, þaö er hann ekki, sagöi
fulltrúinn blátt áfram og hnykkti
höfpibu i áttina aö dyrum aö baki
sér. — Okkar i milli sagt, er hann
þarna inni, i góöri geymslu og ég
vona, aö fariö sé aö losna um
málbeiniö hjá honum. Ekki aö
þaö standi á neinu hvort svo verö-
ur eöa ekki, þvi aö hendurnar á
honum og úlnliöirnir eru allir út-
klóraöir. Það tekur ekki langan
tima aö bera saman skinniö und-
an nöglunum á henni, viö-lóriö á
honum. Þessi náungi heitir
Clandon og er veömangari, o«g er
þannig maöur aö ég mundi ekki
reyna aö plata hann, væri ég
kvenmaöur — en hún haföi nú
aldrei neitt verulegt vit á karl-
mönnum.
— Einn hnýsinn nágranni sá
bilinn hans aka burt af staðnum.
Viö létum strax elta hann og náö-
um honum i Shelworth á suður-
leiö. Svo bætti hann við vingjarn-
lega: — Þú litur ekkert vel út, Ge-
org. Þú hefur haft andvökur út af
þessum veslingi þinum. 1 þinum
sporum mundi ég fara heim og fá
mér lúr.
Ég fæ vist aldrei að vita hversu
mikið hann vissi. Kannski ekki
neitt. Kannski hefur honum bara
dottiö i hug, aö ég heföi logiö aö
sér. Hann haföi langa reynslu af
þvi aö komast aö lygum þótt hann
vissi eitthvað meira jafnvel þótt
Willard heföi skiliö eftir einhver
verkéummerki I húsinu, þá haföi
hann engan áhuga á þvi. Hann
haföi náö i rétta manninn.
Kannski leit ég ekkert vel út, en
mér leiö alveg dásamlega. Mér
fannst ég laus undan fargi. Bæöi
min vegna og Willards.
Ég for heim og settist viö rúmiö
hans og sagöi honum allt, sem
gerzt haföi, nema athugasemd-
irnar um Eileen og svo lygarnar
minar. Hann áttaöi sig og jafnaði
smámsaman, eftir þvi sem á
ræöu mina leið og á þessum fáu
minútum var eins og hann heföi
komiö langleiöis aö, þaðan sem
hann haföi stefnt I upplausn
andlegt niöurbrot og afneitun alls
mannlegs samfélags.
— Hann endurtók aftur og aft-
ur: — Ég drap hana ekki'. og
röddin var frá sér numin af gleði.
En loksins sagöi hann og nú mjög
hóglega: — En ef þaö var ekki
þessi sýn min i stiganum — hvaö
var þaö þá?
— Þessi sýn var forsjónarinnar
ráöstöfun, til þess aö snúa þér viö
og beina þér I nýja lifsstefnu.
Og þá leit hann á mig án þess aö
brosa, en meö alvörugefinni
undrun manns, sem er að vakna
af svefni, og sagöi: — Já, já, þetta
hlýtur þaö að hafa veriö.
En aöeins þremur eöa fjórum
vikum seinna, þegar réttarhöldin
og yfirheyrslurnar voru þegar af-
staöin kynntumst við nánar þess-
ari „ráöstöfun forsjónarinnar.”
Willard var auðvitað erfingi
hennar, þar eö hún haföi aldrei
samiö erföaskrá, og þegar hann
þurfti að fara i húsiö til aö athuga
hvaö af munum hennar hann vildi
varðveita, og hvaö skyldi selja,
þá baö hann mig aö koma meö
sér. Þetta var hvorki ótti né hjá-
trú — hann var orðinn laus viö
hvorttveggja — heldur tregöa á
aö fara einn á staö, sem haföi aö
geyma svo margar sorglegar
endurminningar.
Þegar viö fórum þangaö, var
dimmt og þungbúiö loft, og for-
stofan var myrkvuö af þvi aö
ljósaperan haföi bilaö. Ég gekk á
undan upp stigann, en þegar ég
kom á miðpallinn, hitti ég þar
sjálfan mig, augliti til auglitis,
þegar dálitil birta aö ofan skein
niður I stigann, eftir allt myrkriö
niöri.
Jafnvel á þessum tima dags,
var þetta áhrifamikil sjón. Ég
hopaöi á hæl og á Willard, sem
kom upp á eftir mér. Og um leiö
sá ég hann koma út úr dimmunni
aö baki mér og ég áttaöi mig á
þessari spegilmynd.
Ég heföi átt aö vita betur. Hún
var kona, sem var vön aö fá þaö
sem hana langaöi i. Ekki aöeins
Meissenpostuliniö og skápinn
meö filabeinsskrautinu heldur
lika mannhæöarháan Feneyja-
spegil i svartri glerumgerð, sem
komst ekki vel fyrir i stofunum og
varö þvi aö setja upp viö vegginn
viö stigapallinn, þar sem aldrei
haföi veriö spegill áöur.
26. TBL. VIKAN 49