Vikan - 28.06.1973, Blaðsíða 46

þegar þér dönsuðuð uppi á boröi.
Segið mér frá Sinatra. Guð minn
góður. Skortir þá allt hugmynda-
flug?
Kannske er þetta hennar eigin
sök. Vegna þess hve sjaldan hún
ræðir við blaðamenn, hættir þeim
til þess að rifja alltaf upp gömlu
sögurnar. Hún hefur dansaö á
borði i samkvæmi og hún var gift
Sinatra. Hvað geta veslings
blaðamennirnir annað en spurt
um þetta? Dottið niður dauðir,
svarar Ava Gardner.
Þar virkaði ekkert.
Hfin fluttist frá Spáni, þar sem
hún hafði búið i nærfellt fimmtán
ár, vegna þess að hún var orðin
leiö á þvi, hve allt gekk hægt þar.
— Þaö starfar ekkert eðlilega á
Spáni. Það er nákvæmlega sama,
hvað þú átt mikla peninga, þú
finnur hvergi sima, sem er i lagi.
Og ég efast um að það sé hægt að
sturta niður úr klósettinu hjá her-
togaynjunni af Alba.
En Ava Gardner segir að
hvergi hafi hún mætt meiri vin-
semd en á Spáni.
— Ariö 1950 var ég mjög langt
niðri andlega, segir hún. Spán-
verjar tóku á móti mér án þess að
spyrja neins, sem var alls ekki
auðvelt fyrir þá. Ég var fulltrúi
alls þess, sem þeim mislikar. Ég
bjó ein, var fráskilin leikkona og
þar að auki var ég ekki kaþólsk.
Ætli London sé nú oröið framtið-
arheimili hennar?
— Hvert veit, segir hún. — Ég
hef oft verið aö hugsa um aö
byggja mér mitt eigið hús. Það
hef ég aldrei gert, en það yrði
mjög gaman. Það yrði mér griða-
staður. Mér fellur ekki að ferðast
um og gista hér og þar. Ég gisti
aldrei hjá vinum minum og ég bið
þá að gista ekki hjá mér. Ég met
einkalif fólks of mikils til þess að
geta það. Ég viröi einkalif ann-
arra og ætlast til þess að aðrir
virði mitt.
Handritahöfundurinn Greg
Morrison segir að Ava sé mjög
einmana. Hann álitur eins og
fleiri að böl hennar sé, að hún hef-
ur aldrei eignast barn. 1 það
minnsta er vist, að Ava talar
mikiö um ást sina á börnum og
segist hafa átt að eiga fjögur eða
fimm, en nú sé það of seint og hún
veröi að láta sér nægja börn syst-
ur sinnar. Ovu hefur veriö bent á
að ættleiða barn, en það vill hún
ekki heyra nefnt. Sennilega er
orsökin sú, að henni finnst það
binda sig og þaö kærir hún sig
ekki um.
Ava segist ekki hafa fundið
neina fyllingu i leikkonuferli sin-
um né kvikmyndunum 27, sem
hún hefur leikiö i.
— Mér leiðist að leika i kvi-
myndum og mér leiöist að vera
baö sem kallað er stjarna. Ég er
allt of feimin, segir hún. — En ég
veit um konu, sem ekki leiðist
þetta. Hún heitir BetteDavis. Ég
sá hana einu sinni á Hiltonhótel-
inu i Madrid. Ég gekk til hennar
og sagði: Fröken Davis, ég heiti
Ava Gardner og er mikill aðdá-
andi yðar. Og hún gerði nákvæm-
lega það sem ég vildi, að hún
gerði. Hún sagöi: Auðvitaö ertu
þaö, væna min. Svo gekk hún i
burtu. Þetta stjörnutal er lika
hlægilegt. Hugsið ykkur allt það
fólk, sem vinnur listum og visind-
um ómetanlegt gagn án þess að
nokkur þekki þaö.
Þó að Ava segist kunna stjörnu-
stimplinum illa, viðurkennir hún,
að hann hafi sina kosti. Sem dæmi
um það nefnir hún, að einu sinni
haföi hún verið i samkvæmi I New
York og tókst ekki að ná I leigubil
að þvi loknu. Hún stóö úti á götu
klukkan fjögur aö nóttu og þá
kom ruslabill akandi og tveir
menn, sem i honum voru, veifuðu
til hennar og spurðu, hvort hún
vildi ekki þiggja'far.
— Jú, takk, sagði Ava og settist
upp i bilinn og mennirnir óku
henni til hótelsins. Þegar þangað
kom vildi Ava launa þeim greið-
ann og bauð þeim inn og upp á
drykk. Stundarfjóröungi siðar
kom næturvöröur hótelsins og bað
Ovu um að láta vini sina færa
ökutækiö frá aðalinngangi húss-
ins.
— En það er arðbær atvinna að
vera kvikmyndastjarna, segir
Ava Gardner. Ég geri það ein-
göngu peninganna vegna. Eftir
öll þessi ár hef ég enn ekki
minnsta áhuga á kvikmyndaleik.
Ég fékk samning þegar ég var
átjánáraaf þvi að ég þótti lagleg.
Éghef aldrei verið leikkona. Þeg-
ar ég var i skóla var ég rekin úr
leiklistarklúbbnum. Mér hefur oft
dottiö i hug að hætta, en ég verð
einhvern veginn að vinna fyrir
mér og ég kann ekkert annað.
Mig langaði einu sinni til þess að
vera hjúkrunarkona, en ég held
aö ég hefði ekki þolað það. Ég get
hvorki skrifað, málað né gert
nokkurn skapaöan hlut annan.
Kannske gæti ég gerzt einkarit-
ari, mig minnir að ég hafi vélritað
120 orð á minútu, þegar ég var
sextán ára. Annars held ég að ég
yröi vitlaus á þvi. Ef ég heföi lagt
metnaö minn I leikinn og verið
áhugasamari hefði ég kannske
oröið betri, en héöan af er mér
nákvæmlega sama. Ég kann ekk-
ert að leika og mér þykir ekki
gaman aö þvi. Ég fer eftir þvi
sem leikstjórinn segir mér og
treysti honum. Ég treysti John
Huston bezt allra leikstjóra.
Kannske er það þetta traust á
Huston, sem veldur þvi aö hún
hefur nú samþykkt aö leika aftur i
46 VIKAN 26. TBL.