Vikan - 23.08.1973, Qupperneq 21

ar
Hún hélt fast utan um glasið og horfði
á hann meðan hann sagði henni alla
söguna, og nú voru þessi fimmtán ár
aftur horfin og gleymd. Hann var aftur i
Leeds. Nei, ekki strax i Leeds heldur i
London. Hann var i frii og um það er þvi
lauk hafði hann komizt i kynni við leik-
konu, sem hét Alice Richards. Þetta var
falleg stúlka og nú var hún i þann
veginn að slást i leikhóp, sem var
staddur i Leeds. Hann hafði orðið mjög
ástfanginn, og elt hana til Leeds,
drukkið dálitið og verið lengur en hann
mátti og var nú orðinn næstum blankur.
Hún hafði lofað að gefa honum kvöld-
verð, ef hann vildi hitta hana eftir leik-
hústima.
Þarna var myrkvun og hann villtist
fljótlega og var loks kominn að
styttunni af Svarta Prinsinum, enda
þótt hann vissi það ekki þá.
Þarna höfðu tveir menn verið að
rifast og rétt áður en skotið var, hafði
dræma, kverkmælta röddin bölvað og
sagt: — Þú skalt aldrei komast til
London, fjandinn hafi það!
Siðan var skotinu hleypt af og Georg
hafði gripið til litla vasaljóssins sins og
sá þá mann liggja á gangstéttinni,
dauðan eða i andarslitrunum, og hinn
manninn með byssu i hendinni.
Maðurinn hafði hlaupið að honum,
slegið vasaljósið úr hendi hans og barið
hann með byssunni. Hann mundi, að
hann hafði staðið upp aftur og þá runnið
beint i flasið á tveimur loftárásavörð-
um. Og þegar svo lögreglan kom, fann
hún veskið myrta mannsins rétt hjá
styttunni, og svo byssuna. Fingraför
Georgs voru á hvorútveggja.
Meðan Georg sagði söguna, hafði
hann starað á glasið sitt. Nú leit hann
upp og á Mary.
— Nú var illa komið fyrir mér. Ég
var i Leeds, fjarverandi hermaður án
leyfis, auralaus og að elta stelpu. Myrti
maðurinn var svartamarkaðsbraskari
með talsvert af peningum á sér, og við
höfðum báðir sézt skömmu áður i
veitingakrá. En lögreglan gat ekki
sannað neitt. Meðal annars gat hún ekki
rakið feril byssunnar. Ég hélt fast við
framburð minn um hinn manninn. Ég
hélt þvi fram, að hann hefði þrýst bæði
byssunni og veskinu i höndina á mér,
meðan ég var meðvitundarlaus. Ég var
með sár á höfði eftir höggið. Og ég fékk
góðan vitnisburð hjá herdeildinni
minni, svo að ég slapp.
Hann stóð snöggt upp af sófanum,
gekk að skápnum og var með flösku i
hendinni áður en hann tók eftir þvi, að
hann hafði ekki snert við glasinu. Hann
sneri sér hægt við og leit á Mary.
— En ég slapp bara aldrei fullkom-
lega, sagði hann. — Það gerir maður
aldrei, ef um óupplýst morð er að ræða,
og maður hefur verið grunaður. Það
sem eftir var herþjónustunnar var
leiðinda timi, enda þótt allir væru al-
mennilegir við mig. Og enska lögreglan
var kurteis, hún fór nákvæmlega eftir
sinum reglum, en ég held nú samt, að
hún hafi aldrei trúað mér. Ég gat ekki
fundið morðingjann og hún ekki heldur.
Georg settist. aftur á sófann með
ósnert glasið i hendinni. — En nú er ég
búinn að finna hann, sagði hann lágt.
Hann stóð þarna i stofunni fyrir nokkr-
um minútum og brosti og heilsaði mér
með handabandi.
— Þetta er næstum ótrúlegt, sagði
Mary.
— Já, en þarna var ekkert um að
villast. En ég hefði bara átt að vera
búinn að segja þér frá þessu fyrir löngu.
— Það er allt i lagi, sagði Mary ró-