Vikan - 23.08.1973, Qupperneq 26

Sumarsaga
Young. Þér eruð útlendingur, skiljið
þér. Vitanlega frá vinveittu landi. En
hér þurfum við að vita viss smáatriði
um menn, sem koma hingað i atvinnu.
Eins fer yðar land að við okkar rikis-
borgara.
— Gott og vel, sagði Georg þreytu-
lega. — Þér vitið allt um mig. Þér vitið,
að ég var yfirheyrður i sambandi við
morð. Þá vitið þér lika, að ég var aðeins
tekinn fastur en aldrei ákærður.
Röddin i lögreglumanninum breyttist
snögglega. Nú varð hún hvöss. — Við
skulum gera okkur það ljóst, hr.
Young, og ég vil, að þér skiljið það, að
ég er ekki hér að yfirheyra yður i neinu
morðmáli, heldur að óska samvinnu
yðar. Hana getið þér látið i té eða ekki
látið i té. Þér eruð fullkomlega sjálf-
ráður.
Georg glápti. — Hvers óskið þér þá?
spuröi hann.
— Ég hef áhuga á að vita um sam-
band yðar við Peter Sprtees og konuna
hans.
Svipurinn á Georg stirnaði upp. en
hann reyndi að láta ekki á þvi bera. —
Ég er ekki i neinu sambandi við þau,
sagði hann dræmt. — Ég hitti þau fyrst i
gær.
— Það er eftirtektarvert, hr. Yorung.
í gær var föstudagur, og á miðviku-
daginn i þessari viku gerði frú Surtees
yður samt stórkostlegan greiða, sem
hefði getað bjargað atvinnunni yðár. Nú
litur það einkennilega út, ef þið hafið þá
ekki verið farin að hittast. Þér skiljið,
að ég þekki John Criléy vel og hann
talar við mig hvenær sem ég kem til
Northbank. En kannski hafið þér átt
við, þegar þér sögðust ekki hafa kynnzt
þeim fyrr en i gær, að það væri bara
frúin. Kannski hafið þér þá þekkt hr.
Surtees áður?.
Hann var órólegur og ætlaði að
segja eitthvað, en hún greip
fram i fyrir honum: — Ég held,
að það sé bíll að stanza héma
fyrir utan...
Nú var örlagastundin upp runnin, eins
og Georg var ljóst, þegar hann horfði i
blá augu lögreglumannsins. Nú var að
hrökkva eða stökkva.
— Jú. Ég hef séð Surtees einu sinni
áður. Ég sá hann fyrir fimmtán árum,
við styttuna af Svarta Prinsinum i
Leeds, Englandi. Ég sá hann með byssu
i hendi og dauðan sem lá á stéttinni
fyrir fótum honum.
Lögreglumaðurinn rétti snöggt úr
sér, svo að brakaði i stólnum undan
þunga hans. Skelfingarsvipur kom á
sólbrennt andlitið — Þetta bjóst ég ekki
við að heyra, hr. Young, sagði hann
lágt.
— Þér vitið allt, sagði Georg. — Gott
og vel, þá ættuð þér lika að vita, hvað ég
sagði lögreglunni fyrir fimmtán árum.
Ég sagðist hafa séð morðingjann, séð
framan i hann og heyrt þennan ein-
kennilega málróm hans. Þetta var
Surtees. Svipurinn hans og mál-
rómurinn hans. Og nú skal ég segja
yður, hversvegna frú Surtees gerði mér
þennan greiða, án þess þó að hafa mig
nokkurntima augum litið. Af þvi að
maðurinn hennar fékk hana til þess.
Hann vildi láta mig vita, að ef ég héldi
mér saman yrði mér óhætt.
Georg stóð upp, i einu svitabaði. Hann
starði á liðþjálfann.
Loksins tók lögreglumaðurinn til
máls, og nú var röddin aftur orðin
breytt. —• Ef þetta er satt, herra minn,
þá finnst mér þér hafa sýnt af yður