Vikan - 23.08.1973, Qupperneq 33

ar
litið fast að andlitinu á henni, og reyndi
að kalla nafnið hennar, en ekkert nema
ofurlitið muldur heyrðist frá henni.
Hann hristi hana i örvæntingu sinni.
Hann gat fundið, að hún andaði en
höfuðið á henni hneig niður og hann
varð að halda henni uppi.
Það leið löng stund áður en ringlaður
heili hans gat áttað sig.
— Það var verið að kæfa þau i út-
blástursgasi.
Kannski hafði þarna verið notuð pipa
eða gúmslanga. Surtees hafði beint út-
blæstrinum frá vélinni inn til þeirra. Nú
mundi Georg eftir hljóðinu, sem hann
hafði heyrt undir gólfinu., Banvænt
gasið var að seitla inn i káetuna við
hvert slag vélarinnar.
Georg hleypti sér i hnút og þaut
þangað sem læsta hurðin átti að vera.
Hann lenti i henni með öxlina, en féll
svo saman á gólfinu, Hjarta hans var
fullt skelfingar, en litill kraftur i honum
til athafna. Það var eins og hugur hans
væri að dauða kominn. Hann gerði aðra
tilraun. En hurðin stóðst áhlaupið og
ekkert heyrðist nema dynkurinn þegar
öxlin á honum lenti i henni. Hann fann
ekki til neins verkjar.
Hann lagðist á gólfið og kreppti
fæturna, sem sneru að hurðinni. Svo
lyfti hann fótunum og sparkaði. Það var
rétt svo, að hann heyrði skellinn i skó-
hælunum á hurðinni. En einhvern-
veginn skynjaði hann, að vélin i bátnum
hafði stöðvazt.
Hann sparkaði aftur og aftur, án þess
að hafa verulega stjórn á fótunum.
Hann heyrði ekki þegar gréð brotnaði
og sá ekki birtuna, sem kom allt i einu.
Ósjálfrátt hélt hann áfram að sparka af
öllum kröftum.
Loksins hitti fóturinn á honum á slag-
brandinn að utanverðu og reif hann ^ av
lausan. Hurðirnar þutu upp á gátt og I ^
sólskinið fyllti káetuna. Og um leið kom ■
hreintogómengaðloft, enGeorgvarof *
langt leiddur til þess að finna verulega
muninn . Samt lifgaði þetta hann nægi-
lega til þess að geta skriðið til Mary.
Hún lá við bekkinn, andlitið náfölt og
varaliturinn á henni óhunganleg rauð
klessa. Georg togaði i hana og hún valt
til. Honum fannst heil eilifð áður en
hann gat losað sig. En loks, þegar hann
var að draga hana út úr káetunni, sá
hann varirnar hreyfast og munninn
opnast, og þá vissi hann, að hún hafði
andað.
Hann grölti á fætur en reikaði eins og
drukkinn maður, og greip i það sem
fyrir varð, sér til stuðnings.
Báturinn var á hraðri hreyfingu.
Hann sá hvita öldufalda á sjónum, og
vissi þá, að þau voru komin út i
strauminn.
Bátinn rak skakkann og hann sá, að
hann var i þann veginn að berast á hlið
inn i gljúfrið. Bakkarnir til beggja
handa fóru sihækkandi og nálguðust
staðinn þar sem þeir námu næstum
saman fimmtiu feta háir við gljúfur-
munnann.
Georg varð hræðilega óglatt. Hann
fann, að fæturnir létu undan, svo að
hann varð að halda sér. En svo hristi
hann höfuðið og horfði fram fyrir sig.
Hann gat séð brúna yfir gilið lengst i
búrtu. Þar var eitthvað á hreyfingu.
Hann sá smávaxnar mannsmyndir —
það voru brúarsmiðirnir.
Mary hóstaði. Hann kraup við hlið
hennar og reisti hana upp af gólfinu.
Augun voru hálfopin og hún andaði
djúpt og með erfiðismunum.
— Mary!
\Sr