Vikan - 23.08.1973, Blaðsíða 39

sér og hitað matinn sinn. Þegar
hann hafði mikið að gera, kom
það fyrir, að hann svaf þar um
nætur. Nti var dregið vandlega
fyrir gluggana og dyrnar harð-
læstar eins og venjulega, þegar
Lagerberg átti fri.
Þegar Cilla sneri heim að
htisinu, reyndi hún að telja sér trú
um,' að Dagmar væri að öllum
likindum komin heim. En það var
aðeins dauðaþögn, sem mætti
henni, ekkert lif. Cilla læsti öllum
dyrum og gluggum og áður en
hún læsti eldhtisdyrunum, full-
vissaði htin sig um, að htin væri
með lykil i töskunni, lykilinn, sem
Dagmar hafði fengið henni, ef
eitthvað „kæmi fyrir”, svo hún
þyrfti að komast inn i húsið.
Henni fannst heil eilifð frá þvi hún
skildi bilinn sinn eftir, en klukkan
var aðeins tólf, þegar hún gekk út
um hliðið, sem Dagmar hafði
skilið eftir opið, henni til hag-
ræðingar um morguninn.
Það lá að sjálfsögðu beinast
við, að tala við Ekebom ung-
frtirnar á Ekehill. Þær voru næstu
nágrannar Dagmar og liklega
þær, sem umgengust hana
nokkurn veginn daglega. Þeim
var lika vel við Dagmar, ekki sizt
vegna þess, að htin hafði lofað
gömlu eikunum þeirra að standa
og gert allt til að þær döfnuðu vel
ásamt sýrenurunnunum þar sem
systurnar höfðu leikið sér i barn-
æsku með öllum systkinum sin-
um. Ungfrtirnar voru af gömlum
landaðli komnar og faðir þeirra
hafði byggt Ekehill, stóra ein-
býlishtisið, um aldamótin, til að
hafa nægilegt húsrými fyrir sinn
stóra barnahóp. En svo fóru syst-
kinin að flytja brott, sitt i hverja
áttina: bræðurnir fengu góð em-
bætti og systurnar giftust. En
systurnar Louisa og Ingeborg
urðu eftir. Það var sennilegt, að
þær fylgdust alls ekki með öllum
breytingunum, sem orðið höfðu i
kringum þær. Þær sáu ekki einu
sinni um að klippa arðmiðana af
skuldabréfum sinum sjálfar, það
gerðu starfsmenn bankans, sem
sinntu um fjármál þeirra.
Þær voru aldar upp á strangan
kristilegan .hátt. Þær kvikuðu
aldrei frá þvi að gera það sem
þær álitu vera skyldu sina. En
þeirrt hafði lika vcrið kennt að
loka augunum fyrir öllu, sem gæti
orðiö óþægilegt. Og þeim fannst
skynsamlegast að gera það. Á
næstu örvæntingarfullu stundun-
um átti Cilla eftir að verða bitrari
i þeirra garð fyrir sjálfelsku
þeirra og þröngsýni.
Ungfrúrnar voru að enda við að
drekka ellefukaffið, á
uppáhaldsstaðnum undir eikinni
stóru, þegar Cilla gekk i gegnum
skrautlegt hliðið að trjágarðinum
og upp stiginn til þeirra.
Eitthvað i framkomu þeirra
kom henni til að halda, að þær
hefðu btiizt við henni og að htin
væri ekki sérlega velkomin. Það
gátu verið snöggar augngotur
þeirra, sem eins og þrýstu þeim
fastar saman.
Framhald á bls. 43
íLEGUR
DAGUR