Vikan - 30.08.1973, Blaðsíða 19

Gardisette
Gardisette gluggatjöldin heimsþekktu eru nú
fyrirliggjandi hjá okkur. Þessi fallegu glugga-
tjöld setja þann heimilissvip á íbúöina, sem allir
æskja. Viö bjóöum tiu mismunandi mynstur í
fjórum síddum.
Gæöin þekkja allir.
iSOOfj:
SAMBAND ÍSLENZKRA SAMVINNUFÉLAGA
Innflutningsdeild
SAMBANDSHÚSINU RVÍK, SÍMI 17080
óendanlegur dagur
um systur þína.þær eru næstu ná-
grannar hennar.
— Það fannst mér lika i fyrstu.
En þær voru þannig, að mér
fannst ég vera taugaveikluð
skólastelpa, sem væri að ónáða
þær með óþarfa spurningum. Og
þegar ég var orðin aiveg i öngum
minum og sagði, að ég yrði að til-
kynna lögreglunni þetta, þá urðu
þær alveg miður sin og sögðust
ekki vilja láta blanda sér i neitt,
sem lögreglunni kæmi við.
— Það var nú furðulegt, þar
sem þær vildu halda þvi fram, að
þú hefðir verið með óþarfa á-
hyggjur.
— Sú eldri.ungfrú Louise, sagði #
að ég myndi bara gera mig hlægi-
' lega, með þvi að fara með þetta i
lögregluna.
— Ef eitthvað alvarlegt er á
seyði, þá er ekkert eðlilegra en að
leita til lögreglunnar.
— Já, en hvað á ég að segja?
' sagði Cilla i uppgjafarrómi.
— Við komum að þvi siðar. En
nú skulum við athuga þetta með
systurnar fyrst. Burtséð frá þvi
sem þú segir, — já fyrirgefðu, það
getur verið að þú hafir imyndað
þér sitt af hverju, vegna þess, að
þú varst svo áhyggjufull, þá er
þetta mjög einkennileg hegðun
hjá þeim. Ef allt hefði verið með
felldu, þá hefðu þær lika orðið for-
vitnar og áhyggjufullar. Sérstak-
lega þar sem þú segir, að þær hafi
verið góðar kunningjakonur syst-
ur þinnar. Já, ég man að þú sagð-
ir, að þær hefðu verið sjálfglaðar, .
en samt hlédrægar, en þær eru þó
alltaf aldar upp á þann hátt, að
þær áttu að hafa vissa ábyrgðar-
tilfinningu gagnvart nágrönnum
sinum. En þær vildu ekki láta
hrófla við þessu lifsmynztri sinu.
—■ Þetta er ekki ósennilegt.
Finnst þér að ég ætti að fara aftur
til þeirra og reyna að pina út úr
þeim sannleikann?
— Ég held að það sé tilgangs-
laust. Og ekki eru hinir nágrann-
arnir tilkippilegri, að minnsta
kosti ekki mæðgurnar meö brúð-
kaupsáhyggjurnar. Það eru
gömlu hjónin, sem liklega hafa
sagt allt, sem þau vissu. Þú færð
bara að heyra þetta sama, ef þú
ferð aftur á þessa staði.
Hann kveikti i einni sigarett-
unni enn og var þungt hugsandi.
Hrukkurnar á enni hans urðu
dýpri.
— Eins og er geturðu ekki feng-
ið neitt aö vita hjá nágrönnunum,
en þar sem systir þin getur ekki
hafa orðiö að reyk og liðið burt,
þá hlýtur hún að hafa farið 1
burtu, eða verið neydd til að fara
burtu, — eða þá að hún er ein-
hversstaöar i húsinu eða i garðin-
um. Getur ekki verið eitthvert af-
drep, sem þér hefir yfirsézt?
Cilla hristi höfuöiö.
Staffan leit aftur á úrið:
— Það eru ekki liðnir nema
tveir timar, siðan þú komst hing-
að. Ekebomkerlingarnar hafa á
réttu að standa, þegar þær segja,
aö þú verðir að hafa eitthvað til
að byggja á, ef þú ferð til lögregl-
unnar. Ég á við, þetta er ekki
þriggja ára barn, sem er horfið.
Systir þin er fullorðin manneskja.
— Jú, að visu, sagði Cilla dauf-
lega.
— Ég ek með þig til hússins
núna. Svo verð ég að skreppa til
hótelsins, til að senda greinina
inn á blaðiö. Anna-Lisa — hún er
ein af þeim fáu blaðakonum, sem
við höfum og hún er alveg frábær
og er um fimmtugt. Hún hefir nú
staðið i myrkraherbergi hjá sam-
starfsmanni okkar hér og fram-
kallað myndir, sem hún er að
senda gegnum telex, en ég verð
að senda myndatextana með. A
meðan getur þú hringt til nánustu
vina sytur þinnar, það gæti verið
að þú heyrðir eitthvað, sem hægt
væri að fara eftir.
— Já, það er liklega það eina
skynsamlega, sagði Cilla.
— Þú virðist ekki vera beinlinis
æst i það?
— Mér hrýs hugur við að fara
þangað ein. Það er sjálfsagt
kjánalegt, en mér finnst það svo
óhugnanlegt. Ég varð máttlaus af
hræðslu, þegar ég gekk þarna úr
einu mannlausa herberginu i ann-
að. Ég veit aö það er heimskulegt,
að tala um hugboð, en ég hefi það
svo óhugnanlega á tilfinningunni,
að eitthvað óttalegt hafi komið
fyrir hana.
— Þetta er nú allt of mikil til-
finningasemi. Þú ert bara svona
óttalsegin, vegna allra þessara
morða, sem hafa orðið núna að
undanförnu. Eins og til dæmis
stúlkan. . . .
— I guðs bænum, hættu nú!
— Fyrirgefðu, þetta var hugs-
unarlaust af mér. En Cilla, þú
varst svo dugleg, þegar þú leitað-
ir um allt húsið fyrir stuttu siðan.
Og þú fannst ekkert grunsamlegt.
Þú ættir þvf að vera róleg núna.
Og ég kem, eins fljótt og ég get.
Ef ég verð fyrir einhverjum töf-
um, þá hringi ég. Hann skrifaði
niður slmanúmeriö.
— Svona nú, stúlka min, upp
meö höfuðið, sagði hanri. — Þetta
veröur allt ööru vlsi, þegar þú
kemur þangað aftur.
— Má ég spyrja þig einnar
spurningar? Cilla leit á hann og
sá að augu hans voru jafn alvar-
leg og hún var sjálf þessa stund-
ina. — Hversvegna hefir þú svona
mikinn áhuga á málefni minu?
Hann yppti öxlum. Illa innrætt-
ur maöur myndi segja að ég hefði
fundið lykt af fréttamat, heldurðu
það ekki? Það er mitt starf. En ef
satt skal segja, þá datt mér þaö
ekki I hug fyrr en einmitt núna.
Mér finnst bara að þú sért greind
og elskuleg stúlka og svo dugleg,
að þú reynir að bjarga þér sjálf,
en ætlast ekki til að sá fyrsti bezti,
sem þú hittir, komi æðandi til að
bjóða fram hjálp sfna. Þaö er
önnur hlið þessa máls. Hin er sú,
að ég hefi sjálfur oröið fyrir þvi,
aö finna fyrir svona ótta.
— Þaö var fyrir mörgum herr-
ans árum, sagöi hann svo hugs-
andi. — Ég var bara strákur, aö-
eins þrettán ára og eldri kunningi
minn lofaöi mér þvl, aö ég mætti
fara út aö sigla meö honum. Þeg-
ar ég kom niður aö smábátahöfn-
inni á tilteknum tima, þá var bæði
hann og bátkænan horfin. Ég varö
svo miöur mín, aö ég get ekki einu
sinni lýst þvl. Ég var búinn að
koma öllu I uppnám og jafnvel
búinn að biðja menn að fara út á
sjó og leita aö honum. En enginn
vildi hlusta á mig. Seint um nótt-
ina fannst hann, af tilviljun, á
eyðiskeri. Hann haföi kollsiglt og
synt upp aö skerinu. Ég gleymi
aldrei þeirri angist sem greip
mig, þegar ég fékk engan til aö
hlusta á mig.
Framhald á blsi. 35
35. TBL. VIKAN T9