Vikan

Tölublað

Vikan - 30.08.1973, Blaðsíða 37

Vikan - 30.08.1973, Blaðsíða 37
Mér detta I hug allar þær kva'rtanir og kvein, sem ég hef heyrt fólk bera fram yfir „svikn- um Mallorcaferöum”. Þetta hafi ekki veriö eins og þvi hafi veriö lofaö og hitt enn verra. Ég færöi þetta i tal og Halldóra varö fyrri til aö svara. — Ég held aö kvartanirnar stafi oft fyrst og fremst af þvi aö þaö tekur alltaf svolitinn tima fyrir fólk aö semja sig aö aöstæöum. Þaö getur tekiö upp undir viku aö venjast þvi aö vera kominn i annaö umhverfi. Til dæmis er algengt aö kvartaö sé yfir þvi, aö þrifnaöi sé ábótavant. Þaö er vitaskuld alger firra aö svo sé. Skordýr er ekki hægt aö fyrirbyggja á Mallorca, en þar eru engin skaöleg skordýr. Algengast er lika, aö allt sé i hinmalagi og enginn kvarti yfir nokkrum sköpuöum hlut, enda er alltaf aö aukast aö sama fólkiö fari aftur og aftur. Þá veit þaö aö hverju þaö gengur og fer meö þaö eitt i huga aö njóta þess virki- lega aö vera á feröalagi og eiga fri. Mér finnst ákaflega ánægjulegt aö sjá heilu fjölskyldurnar saman. Ég held aö fátt sé eins yndislegt fyrir fjölskyldur og aö eiga skemmtilegar stundir I sól, njóta þess aö vera saman og hrifast saman. Þaö er eins og fólk veröi meira vart hvert viö annaö og sambandiö veröi nánara milli þess. Þarna veröa allir svo yndis- lega sammála um aö njóta dvalarinnar, kynnast fólki af ööru þjóöerni og skiptast á oröum viö þaö. Flestir Islendingar geta bjargaö sér á einhverju erlendu tungumáli og stundum liggur viö, aö orö séu óþörf. Ég held aö þaö mesta, sem viö höfum getaö gefiö börnum okkar til þessa, sé reynslan sem viö höfum öll fengiö á feröalögum okkar. Þau eru kannski ekki alveg eins ánægö meö allt hérna heima fyrir vikiö, en samt eru þau aö mörgu leyti miklu ánægöari. Upp úr þessu spunnust fjörugar umræöur um margt þáö I islenzku þjóölifi, sem börnum þeirra Jónasar og Halldóru þykir ábótavant. Eihkum er þaö áfengislöggjöfin sem fer i taugarnar á þeim og ekki sizt fyrir þá sök, aö þeim finnst hún beinlinis krefjast þess aö hún sé brotin. Halldóra er sammála og segir.aösér sárni mjög þaö van- traust, sem sér sé sýnt sem húsmóöur, meö þvi aö hún eigi ekki kost á þvi aö kaupa viniö um leiö og matinn, þegar hún á von á góöum gestum. En þratt fyrir allt er gott aö vera á lslandi og Jónas segist hafa sannfærzt um þaö I farar- stjórastarfinu aö lslendingar séu gott fólk. — Ég hef oft tekiö eftir þvi, aö feröalangarnir á Mallorca kvarta yfir alls konar smamunum, sem engu máli skipta, en gangi eitt- hvaö alvarlegt úrskeiöis eins og alltaf getur komiö fyrir, þá eru allar hendur framr.éttar til þess aö leysa úr vandanum. Ég held einmitt aö einn aöalkostur Is- lendinga sé, hve raungóöir og hjálpsamir þeir eru bjáti eitthvað á og ég vil hvergi héldur búa en á tslandi. ' Vonandi heldur Jónas áfram aö búa i Hafnarfirði og gefur okkur kost á þvi aö sjá málverkin sem veröa til I nýju vinnustofunni, sem þessi samhenta fjölskylda er aö byggja rétt viö Reykjanes- brautina. Þrjú blöö... Framhald af bls. 29 undrun. Kofinn okkar, sem var eins og keila I laginu, leit nú út eins og risastór demantur meö eldshjarta, sem heföi veriö tyllt þarna skyndilega niöur mitt á meöal hins frosna vatns fen janná. Og inni I kofanum sáum viö tvær kynjamyndir, hundvargana, sem voru aö hlýja sér viö eldinn. En einkennilegt vein, likt og vein útskúfaöra, flakkandi sálna, klauf allt I einu loftiö yfir höföum okkar. Og i ljósbjarmanum frá eldinum i kofanum sáum viö villi- fuglana. Ekkert hrifur mann meir en fyrsta hljóö þess lifs, sem maöur sér ekki, þaö hljóö, sem Höur I gegnum loftiö svo skjótt og svo fjarlægt, rétt áöur en fyrsti vottur vetrardögunarinnar birtist úti viö sjóndeildarhringinn. Mér finnst viö þessa Isdögun sem þetta vein, er liöur I burt meö fuglsvængjunum, Sé andvarp heimssálarinnar. „Slökktu eldinn,” sagöi Karl. . „Þaö er óöum aö daga.” Þaö var aö koma grár fölvi á ásjónu himinsins. Hinar fljúgandi endur mynduöu löng strik á himninum, sem máöust siöan út. Ljósblossi skauzt út i nóttina. Karl haföi skotiö, og hund- vargarnir tveir æddu af staö. Og nú skutum viö hverju skotinu af ööru, jafnskjótt sem viö sáum hóp taka sig upp og varpa skugga sinum á sefiö. Hundvargarnir, Pierrot og Plongeon, komu meö hina blóöugu fugla I kjaftinum til okkar, lafmóöir, en sælir. Augu fuglanna virtust stundum horfa á okkUr. Sólin var komin upp. Dagurinn var heiöur og himininn blár. Viö vorum farnir aö hugsa til heimferöar, þegar tveir fuglar með framteygöa hálsa og út- breidda vængi flugu hratt yfir höfuö okkar. Ég -skaut, og annar fuglinn datt næstum miöur viö fætur mina. Þetta var urtönd meö . silfurlitaöa bringu Þá heyröi ég rödd uppi i blámanum, - fuglsrödd. Frá þessari^rödd kváöu viö stutt vein I sifellu, sem nlstu mig að hjartarótum. Og vasalings fuglinn, sem var enn á flugi og haföi ekki oröiö byssunni aö bráö, byrjaði aö fljúga I hringi I loftinu yfir höföum okkar og horföi i sifellu á sinn dauöa maka, sem ég hélt á i hendinni. Karl lá á hnjánum meö byssuna tilbúna. Hann gaf nánar gætur aö fuglinum, þangaö til aö hann kæmi I skotmál. „Þú hefur drepiö öndina,” sagöi hann, „og nú vill steggurinn ekki fljúga I burtu og yfirgefa hana.” Nei, hann flaug ekki I burt. Hann flaug i sifellda hringi yfir höföum okkar og hélt áfram harmakveini sinu. Aldrei hafa nein þjáningavein kvaliö mig llkt og þetta örvæntingarfulla ákall, þessi harmþrungna ásökun vesalings fuglsins uppi I blámanum. Viö og viö flýöi hann hina ógnandi byssu, sem fylgdi hreyfingum hans, og virtist kominn á fremsta hlunn aö halda flugi sinu áfram einn. En þaö var eins og hann gæti ekki tekiö ák- vörðun um þetta og sneri þvi alltaf aftur i áttina til hins látna maka síns. „Láttu öndina liggja kyrra,” sagöi Karl viö mig. „Hann hættir sér brátt I skotmál.” Já, hann nálgaðist okkur vissulega og skeytti ekkert um hættuna, alveg blindaöur af ást sinni á makanum, sem ég haföi nýlega drepiö. Karl skaut, og þaö var llkt og einhver hefði skoriö á streng, sem héldi fuglinum á flugi. Ég sá eitt- hvaö svart hrapa til jaröar, og ég heyröi eitthvaö falla niöur i sefiö. Hundvargurinn, hann Pierrot, færöi mér stegginn I kjaftinum. Þau voru bæöi oröin náköld, og ég lét þau I sömu veiöitöskuna. Og ég sneri strax um kvöldið heim til Parisar úr veiöiförinni. Ég vil vera frjáls — Já, þaö er alveg jafn gott. Ég get ekki sagt, aö ég kunni alls kostar vel viö þina aöferö aö slá einu pennastriki yfir allt okkar lif. Ég bara skil þaö ekki. En fyrst þaö er einlægur vilji hinn, þá er það kannske hiö eina rétta. Viö veröum aö reyna þetta. Ef þér tekst allt, sem þú hefur hugsaö þér, gæti þaö oröiö gott. Þaö sjá- um viö svo sföar meir. Og ef viö búum hér áfram, máttu vita aö heimili okkar veröur áfram til — ef þú sérö eftir öllu saman, get- uröu flutt heim aftur. Ab minnsta kosti er þaö min skoöun nú. Eig- um viö aö fá okkur aö boröa. Sten stóö upp. Lena gekk inn i eldhús og lagaöi salat. Hún var hrærð yfir um- hyggju Sten, hann haföi gefiö þaö i skyn, aö hin væri alltaf vetkom: in heim. Eitt augnablik hugsaöi Electrolux Electrolux Frystlklsta TC 14S 410 lítra. Frvstigeta 28 kg á dag. Sjálfvirkur hitastill- ir (Termostat). Öryggisljós meö aðvörunarblikki. Hraðírystistill- ing. Plata með stjórntökkum. Lás á loki. Tvær körfur. Skilrum. Útbúnaður, sem fjarlægir vatn úr frystihólfinu. Segullæsing. Fjöður, sem heldur lokinu uppi. Vörumarkaðurinn hf. ARMULA 1A. SlMI 0 0112. REVKJAVIK. hún, aö þetta væri byrjunin á ein- hverju nýju, kannske myndi þaö ganga, þrátt fyrir allt. Kannske var skilnaöur allt of stórt skref. En, nei, þó aö Sten heföi sýnt vott tilfinningar, þá vissi hún, að ef hún yröi kyrr, félli allt i sama far morguninn eftir. Nú var um þaö að ræða að setja i sig hörku. Hún fór seint i rúmið, gat ekki sofnaö. Þaö var óskiljanlegt, að Sten gæti sofiö svona rólega. Þau höföu talaö viö drengina og viö- brögö þeirra voru furöanlega hlutlaus. — „Jæja svo þú hefur þá ákveöið þig, mamma”, var helzta athugasemdin. Hún vissi ekki, hvort henni ætti aö þykja miður eöa vara stolt. Én hvað um þaö, Lena var ánægö meö aö hún haföi aö lokum þorab eitthvaö, ákveöiö sig sjálf. . . Vist kveib hún framtiðinni, en hún vissi, aö hún varö aö reyna. •Prófa frelsið, prófa sjálfa sig. Hijn haföi aö lokum stigiö skref til framtíðarinnar, þrátt fyrir hug- leysið og hræösluna. Hún varö að trúa á sjálfa sig. Frelsi, hún smjattaði á orðinu hvaö eftir ann- aö og fann, aö svefninn sveif á hana. í fyrsta skipti I langan, langan tima. 35. TBL. VIKAN 37

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.