Vikan - 30.08.1973, Blaðsíða 45

sagöi, aö þaö yröi aldrei meira en
vika þangaö til.
— Mér heföi ekki dottiö i hug aö
biöja þig um þetta, ef ég væri ekki
búinn aö tala viö Raab. Hann
sagöi, aö þaö gæti ekki gert þér
neitt aö fljúga og aö þaö væri sizt
verra fyrir þig, aö ala barniö i
New York. Hann segist reikná
meö, aö þaö sé yfirleitt allt i lagi
meö þig.
— Þá kem ég, sagöi ég og
reyndi aö láta sem ég væri glöö.
— Þá læt ég bóka handa þér
herbergi á hótelinu frá deginum á
morgun, sagöi Charles. — Held-
uröu, aö þú hafir ekki tima til aö
láta dótiö þitt niður i kvöld?
— Jú, ég hefi ekki svo mikinn
farangur, sagöi ég. — Ég kem þá
á morgun.
— Þú ert dásamleg, Anne. Ég
veit ekki, hvernig viö getum
þakkaö þér. Hringdu á Hótel
Lanning, þegar þú veizt, meö
hvaöa vél þú kemur og þá sæki ég
þig á flugstööina. En hann lagöi
ekki strax á. Þaö var eins og hann
fyndi á sér, aö ég var ekki ánægö
meö þessa ráöstöfun. — Hvaö er
aö, Anne?
— Ég er hrædd um, aö ég sakni
Raabs læknis. Ég er oröin svo
kunnug honum. . . Það er mjög
heimskulegt, en. . .
— Þaö verður samt aö sumu
leyti einfaldara, aö þú alir barniö
hér, sagöi Charles. — Skrifstofan
er hér I New York og þau þar geta
sótt barniö. Þaö veröur miklu
auöveldara.
Orö hans þögguöu alveg niöri i
mér. Ég veit ekkihversvegna, þvi
að þetta var rétt, sem hann sagði.
Ég var eitthvaö svo óendanlega
leiö. En ég baö aö heilsa Joan og
sagöi, aö þetta yröi allt i lagi. Svo
lagöi ég á.
Walter lofaöi aö aka meö mig til
flugvallarins og hann pantafji lika
far fyrir mig, svo þaö var oröin
staöreynd, aö ég var aö yfirgefa
Sanders Hall klukkan niu næsta
morgun. Vélin átti aö fara klukk-
an ellefu. Mér fannst þetta eitt-
hvaö undarlegt, ég var farin aö
kunna svo vel viö mig á Sanders
Hall.
— Þú veröur aö lofa aö koma
hingaö fljótlega aftur, sagöi
Frances, en ég gat ekki svaraö
þvi. Ef Joan og Charles byöu mér
þaö ekki, þá var útilokaö fyrir
mig aö koma þangað aftur.
—• Ég verö aö fá mér vinnu, svo
ég geti fengiö peninga til aö ljúka
námi minu og fariö svo aö kenna.
— Ég skil, sagöi Frances, en
hún var reglulega leiö á svipinn.
-t Viö fylgjum þér á flugvöllinn.
Ég fór upp til min og fór aö láta
niöur dótiö mitt. Þaö tók ekki
langan tima og bráölega voru
engin merki eftir veru mina i
þessu herbergi, sem ég var svo
hrifin af. Nú átti ég aöeins eitt eft-
ir og þaö var aö kveöja Ernest.
Ég vildi ekki gera þaö, aö Walter
og Frances ásjáandi, svo ég fór út
aö ganga, mina venjulegu leiö.
Ég haföi séö út um gluggann, aö
hann var aö leggja af stað út aö
klettunum og ég vissi, aö ég gat
hitt hann úti viö oddann. Ég vissi
ekki, hvaö ég átti aö segja viö
hann, né hversvegna mér fannst
þaö svo nauösynlegt. Ég vissi aö-
eins, aö ég varö aö sjá hann einu
sinni ennþá, i siöasta sinn.
— Ég gekk út i rökkriö og var
fljótt komin á stiginn niöur aö
vatninu. En ég sá ekkert til feröa
Ernest og ég var farin aö halda,
aö mér heföi missýnzt, en þá
heyröi ég raddir, nokkuö langt i
burtu. Svo varö dauðaþögn, en
svo heyrði ég hlátur. Þaö var
kona sem hló. Það var óhugnan-
legur hlátur eiginlega reiöihlátur.
Það kom einhver hlaupandi eftir
mjóum stignum og nam staöar,
rétt fyrir framan mig. Þaö var
hávaxin dökkhærð kona, sveipuö
dýrindis loöfeldi.
— Fjandinn hafi þaö, hver eruð
þér, sagöi hún og virti mig fyrir
sér. Svo ruddist hún fram hjá mér
og hljóp áfram.
Ég held aö mér hafi strax verið
ljóst, hver þetta var. Ég var aö
horfa á eftir henni, þegar Ernest
kom i ljós.
— Hvaö eruö þér aö gera hér
svona seint? spuröi hann, en hann
var ekki eins óvingjarnlegur og
venjulega. Mér virtist hann að-
eins þreyttur.
— Ég . . . ég ætlaöi aö fá mér
göngu.
— Jæja? Hann hló viö. — Þá
verö ég aö segja, aö þér heföuö
ekki getaö valiö betri tima til
þess. Þér hafið nú oröiö þeirrar
vafasömu ánægju aönjótandi aö
hitta konuna mina!
Frh. inæsta blaði.
■3INNI & PINNI
—4 AHA! L-----------
Mislingarnir hveria! JÆJA?
ERTU AÐ GABBAST AÐ
MÉR?
35. TBL. VIKAN 45