Vikan - 21.02.1974, Blaðsíða 10

Eftir Phyllis A. Whitney
Hrævareldur
9 hluti
Hann kom til min, snerti laust axlir min-
ar um leið og hann sneri mér að sér. —Þú
hefur komið þér i vandasama aðstöðu.
Sérðu það ekki sjálf?
Emory Ault var dáinn, en það
gat ekki veriö af slysförum,
til þess var hann alltof góÖur
skfðamaöur. En þaö var enginn
timi til aö hugleiöa þaö núna. Ég
flýtti mér til Greystones, eins og
Clay haföi sagt mér að géra.
Julian beiö min, tilbúinn að
fara og hann var ákaflega .fölur
og tekinn. Mér fannst á augnaráöi
hans, aö hann hefði alls ekki
neinn persónulegan áhuga á mér,
ég var einfaldlega ein af starfs-
fólki hans, og hann skipaði mér
næstum hranalega fyrir verkum.
Hann sagöi, að Adria væri ennþá
vakandi og að ég ætti aö vera hjá
henni. Hann sagðist. ekki hafa
sagt henni, að Emory væri látinn,
þaö væri bezt að geyma það til
morguns.
Svo var hann þotinn og ég
horföi á eftir bilnum hans út um
gluggann, þar til hann var horf-
inn, en þá hljóp ég upp á loft til
Adriu.
Hún sat uppi I rúminu og var að
lesa og ég sá, aö hún haföi grátiö.
Hún tók eiginlega kuldalega á
móti mér. Ég var búin að missa
tiltrú Adriu lika, núnaj þegar hún
vissi hver ég var.
—-'Hvers vegna eru allir roknir
1 burtu? spurði hún.
Ég séttist- i stól við hliðina á
rúmi hennar, andstutt og miður
min. — Ég er hrædd um, aö eitt-
hvaö hafi skeö uppi i skiöabrekk-
unum. Viö fáum sjálfsagt að vita
þaö á morgun..
— Liklega eitthvert slysiö,
sagöi hún, þung á brúnina. — Það
eru alltaf að verða slys þar. Oft-
ast eru það nú skiðamenn, sem
fara alltof glannalega og halda,
aö þeir séu betri skiöamerin, én
þeir eru I raun og veru.
Ég kinkaöi kolli án 'þess að
segja nokkuð. Emory... Emory
var góöur skiöamaður, en hann
haföi dáiö af slysförum. Hann var
svo fær i þessari iþrótt; að hann
haföi kennt bæöi Julian og Stuart.
Mér var hrollkalt og ég fanri, aö
óttinn var aö ná tökum á mér.
Adria virti'mig ekki viölits, en
hélt áfram við Iesturinn. Ég
þurfti sjálf aö ná mér i eitthvaö til
aö lesa, svo ég sagöi viö Adriu, aö
ég ætlaði að skreppa frá, aöeins
stundakorn.
— Þú þarft ekki að vera hjá
mér, sagði hún, eins stuttaralega.
og faöir hennar haföi veriö rétt
áöur.
Ég lét sem ég heyröi ekki, hve
þurr hún var á manninn, en fór
inn til min og sótti handritiö, sem
Clay haföi léö mér. Þaö gat veriö,
aö þaö heföi ofan af fyrir mér á
þessum hræöilegu augnablikum.
Ég kom mér fyrir ekki langt frá
rúmi Adriu og fór aö fletta blöö-
unum. Þetta var afrit og ég vissi
alls ekki, hvort þetta heföi komið
út á prenti.
Han skrifaöi skemmtilegan stil
og sagan náöi fljótt á mér tökum.
Ég veit ekki, hvort þaö var végna
þess, aö mér' fannst ég kannast
viö persónurnar. Fórnarlambiö
var skiöakona, sennilega var
Margot fyrirmyndin af henni.
Húsiö, sem hún bjó I, var nokkuö
breytt mynd af Gréystones og
konan hafði fundizt myrt á
háaloftinu. Hún hafði fariö þang-
að i þeim tilgangi aö fela eitthvað
og haföi að likindum tekizt þaö,
áöur en hún lézt af höfuöhöggi,
sem einhver óþekkt persóna haföi
veitt.henni.
Morðinginn var ungur maður,
sem hafði eitthvað reynt að eiga
vingott viö hana. Gat þaö veriö
Stuart?
Skyndilega fékk ég ógeö á
þessu, gat ekki lesið meira og
fann til reiöi i garö Clays. Hann
•haföifengiömér þetta handritiá-
kveðnum tilgangi. Samt fannst
mér, að hann hefði alltaf verið
vingjarnlegur I garö Stuarts og
veriö mjög þægilegur i framkomu
viö mig. Hvers vegna var hann að
fá mér þetta til lestrar. Mér var
nú oröiö ljóst, aö bókin hafði ekki
veriö gefin út á prent. Hann hefði
aldrei þoraö að gera þaö, vegna
þess aö það hefði kostað reiði
Julians.
— Hvers vegna ertu svona
reiö? spurði Adria, og ég sá, að
hún hafði veriö aö virða mig fyrir
sér fyrir ofan bókina, sem þún
var að lesa.
— Ég er aöeins áhyggjufull,
sagöi ég.
— Vegna þess aö bróöir þinn
myrti mömmu mina?
— Hann geröi þaö sannarlega
ekki, sagöi ég snöggt.
— Shan segir, að við ættum
ekki aö ásaka hann, þótt hann
hafi gert þaö.
Ég haföi ekkert svar við þessu á
reiöum höndum, svo ég braut
saman handritiö meö skjálfandi
höndum.
— Þaö er kominn timi til að þú
farir aö sofa. Leggöu bókina frá
þér, og ég skalHraga niöur i ljós-
inu.
— Ætlarðu ekki aö vera hjá
mér meðan ég sef?
— Vitaskuld ekki. Þig dreymir
ekki lengur illa. En eins og þú
veizt verð ég i herberginu minu
hérna rétt hjá og þú skalt kalla i
mig, ef þú getur ekki sofið.
Ég var eiginlega hissa á þvi,
hve hlýðin hún var, þegar hún
lagði frá sér bókina.
— Ég skil eftir rifu á dyrunum,
sagði ég. Svo beið ég stundar-
korn. — Sofðu vel, Adria min. Þú
skalt vera áhyggjulaus, faðir þinn
sér um, að allt verði i lagi.
— Hann gat það ekki áður.
Röddin var likust andvarpi i
myrkrinu — Þegar mamma dó.
— Faröu bara að sofa, elskan,
sagði ég aftur.
Rödd hennar varð svolitiö
undarleg. — Hvers vegna sagö-
iröu mér ekki, að þú værir systir
Stuarts?
Ég heyrði sjálf brestinn i rödd
minni, þegar ég svaraði:
— Ö, Adria, ég gat þaö ekki!
Ég gat ekki sagt nokkrum manni
frá þvi, mig langaði svo til að
hjálpa bróöum minum, — það var
heldur ekki hann sem ýtti stóln-
um fram á gilbrúnina.
— Svo þú þurftir að læöast um
hérna og þykjast vera vinur
minn og..,.
— Néi! hrópaöi ég upp yfir
mig. — Það máttu aldrei segja.
Ég vildi fyrst af öllu, að við yrð-
um vinir.
— Ég trúi þér ekki, sagöi hún.
— Þú getur fariö og skiliö mig
eina eftir. Ég kæri mig ekki um
aö tala neitt meira viö þig.
Ég heyrði gráthljóðið i rödd
hennar, en gat ekkert gert að svo
stöddu. Ég læddist fram á gang-
inn og áleiðis aö herberginu minu.
A leiðinni hugleiddi ég, hvar stig-
inn upp á háaloftið væri og skrapp
rétt inn á herbergið mitt og lagöi
frá mér handritið, en gekk svo
niöur ganginn alveg að hinum
endanum. Þar var baðherbergi
og dyr, sem mér fannst að hlytu
að vera að skáp, en þegar ég opn-
aöi þær, sá ég aö þröngur stigi lá
þar upp á loft.
Ég þreifaði fyrir mér og fann
rofa og dauft ljós birtist fyrir ofan
mig. Þaö var ekkert handriö, svo
ég fór mjög varlega, studdi mig |
við vegginn til að haída jafnvæg-
inu. Efsta þrepið lá beint inn á
gólfið á óinnréttuöu rými, sem
var fullt af alls kyns gömlu dóti.
Alls staðar voru gamlar feröa-
töskur, kassar og kistur, gömul
húsgögn, gamlar myndir og
skörðóttir diskar. Köngulóarvefir
héngu milli rafta og alls staðar
var ryk. En hvar Shan haföi falið
pappirsörkina, sem hún tók i kofa
Emorys, var ómögulegt aö segja.
Þarna voru svo margir felu-
staöir og sporin i rykinu á gólfinu
lágu hingaö og þangaö, eins og
ibúar hússins heföu veriö þarna
nokkuö oft á ferli og skiliö eftir sig
spor, rétt eins og spor i snjónum.
Ég skalf af kulda og einhverj-
um óljósum ónotum, og ég tafði
ekki þarna nema stutta stund,
gafst upp og flýtti mér niður i her-
bergið mitt. Ég hugleiddi, hvort
þarna hefbi ef til vill verið felu-
staöur barna fjölskyldunnar i
marga ættliði. Ég ætti liklega að
reyna aö fá Adriu til að segja mér
eitthvað frá þessu lofti. En eitt
var ég viss um, ég átti eftiraö
klöngrast þarna upp aftur.
Mér var farið aö hlýna, þegar
ég heyrði i bilum á hlaöinu og
heyrði, að Shan og Julian komu
inn i húsiö. Ég var ekki farin að
hátta, svo ég hljóp niður og elti
þau inn i bókaherbergið.
Julian var að hella i glas handa
sér, þegar ég kom inn. Shan hafði
fleygt sér niður i stól og hún grét
upphátt, tárin runnu niður kinnar
hermar. Þau sáu bæöi, aö ég kom
inn I herbergið, en það var Shan,
sem tók til orða.
— Þetta er allt þér aö kenna!
kjökraði hún. — Ef þú hefðir ekki
svikizt inn á okkur, hefði þetta
aldrei skeð. Hvers vegna gaztu
ekki komið þér i burtu, þá hefði
þetta ekki skeð. Það heföi ekki
oröib neitt slys, þvi aö Emory \
heföi alls ekki farið upp i skiöa-
brekkuna i kvöld.
Julian tók kuldalega fram i <
fyrir henni. — Þaö var ekki slvs.
Emory hefði getaö flogiö nrour
þessa brekku i svefni, svo vel
þekkti hann hvern blett.
— Auðvitað var þetta slys!
Rödd Shan var skræk. — Ég sá
þegar þab skeði. Og Clay sá það
lika. Emory var kærulaus. Hann
var reiður, reiður út af.... hún
pataöi rrieb hendinni i áttina til
min.... út af henni. Hann fór ekki
eins varlega og hann var vanur,
Julian tók vænan sopa úr glas-
inu. — Emory var of góöúr skiöa-
maöur til aö fara syona glanna-
10 VIKAN 8. TBL.