Vikan - 21.02.1974, Blaðsíða 44

© Bvll's
það af snaganum og felá eitthvað
i þvi, eitthvað sem er ekki of
stórt..
— t>að er. skemmtilegt, sagði
ég, en svo lét ég- þar við sitja.
Við sökktum okkur svo ofan i
lexiurnar og Adria var aftur orðin
kuldaleg.
Meðan viðvorum að starfi, kom
Stuart upp og Teit inn til okkar. —
Sæl, Adria,-það er gaman að sjá
þig-
Augnaráðið, sem hún sendi
honum, var hikandi, en hún heils-
aði honum samt hæversklega. Ég
fór með honum inn i herbergið,
sem honum var ætlað og sá að
hann gekk strax að skiðabúnaðin-
um,- sem hann hafði svo lengi
saknað. Mér létti ósegjanlega,
það var eins og ég hefði losnað við
þunga byrði.
— Ég verð að komast strax upp
i fjallið, það hefur alltaf verið
mér allra meina bót. Má ég ekki
fá bílinn þinn?
Ég leyfði það fúslega, enda var
mér ljóst að bonum var það mikil
nauðsyn að komast út i náttúr-
una.
Ég hélt Adriu að starfinu og við
fórum ekki niður fyrr en kallað
var i okkur til hádegisverðar.
Stuart var ekki kominn heim og
ég vissi að hann myndi ekki kæra
sig um að koma heim i mat. Shan
og Julian voru greinilega þreytt
eftir morgunerindi sitt, svo sam-
ræður voru frekar dauflegar við
matborðið.
Ég reyndi að ráða eitthvað úr
svip Julians, reyndi að sjá hvort
hann væri ennþá reiður i minn
garö. En ég gat ekkert merkt,
hvorki til né frá. Hann var háttvis
að venju en nokkuð kuldalegur.
En ég mátti ekki láta það á mig
fá, ég varð að reyna að brydda
upp á einhverju. En hann stóð
upp, án þess að lita i áttina til min
og gekk út. Ég fór þvi upp i her-
bergið mitt og fleygði mér á rúm-
ið. Ég reyndi að ihuga hvað ég
ætti aö segja við hann og hvernig
bezt væri að haga orðunum.
----r — Eftir klukkustund eöa
svo, fór ég niður til aö finna hann.
Mér til mikillar undrunar, var
hann inni i herbergi Margot og
tvær stúlkur voru honum til að-
stoöar við að setja eigur hennar
niður I pappakassa. Mér fannst
þetta góðs viti, ekki sizt vegna
Adriu. Það var nauðsynlegt að
reyna að breyta til, losna við allt
sem gat minnt á hinn sorglega
harmleik.
begar ég bað hann að tala við
mig, l.eit hann upp og horfði á
mig, fjarrænu augnaráði, en svo
kom hann með mér inn i bókaher-
bergið og lokaði dyrunum á eftir
sér.
— Hvað viltu mér? spurði hann
snöggt.
Ég var ekki lengur sár, ég var
eiginlega alveg tilfinningalaus.
Ég spurði þvi blátt áfram:
— Hefur þú lesið bréfið til
Emorys, sem sagt er að Margot
hafi skrifað. Lögfræðingur
Stuarts sýndi mér það i morgun.
— Að sjálfsögðu hef ég séö það,
sagöi hann. — Það var bréfiö,
sem var ástæðan til þess, að ég
hélt að mér höndum I öllu sem
snerti Stuart.
— En nú hefur þú skipt um
skoðun? Kannski. þú haldir ekki
að Margot hafi %krifað það?
— Auðvitað skrifaöi hún það, ég
þekki rithönd hennar, enda var
það sannað af rithandarsérfræð-
ingi.
Ég rétti snöggvast úr mér, en
leit svo niður aftur. — En þrátt
fyrir það hefurðu boðið Stuart að
dveija hér á heimili þinu.
Andartak brá fyrir einhverjum
viðkvæmnisvip i augum hans og
hann var miklu vingjarnlegri,
þegar hann svaraði. — Ef þú
vilt vita það, þá hefi ég þá
skoöun, að þetta bréf hafi verið
skrifað af illvilja, eins og Stuart
heldur fram. Ég held að Margot
hafi ekki haft neina ástæðu til að
halda að Stúart hafi ætlað að gera
henni mein. Ef hún hefði I raun og
veru haldið þaö, þá hefði hún
örugglega orðið það uppnæm, að
hún hefði kvartað við mig. Hún
hefði aldrei farið þeirra erinda til
Emorys.
— Það var nú einmitt það, sem
mér fannst sennilegast. Mér hef-
ur skilizt, að Emory hefði siður en
svo verið vingjarnlegur I hpnnar
garð. Julian, heldurðu að það sé
mögulegt að Emory hafi...?
— Nei, sagði hann ákveðinn.
Ég var nú ekki tilbúin til að trúa
þvi.
— Hvað ætlar þú þá að gera
næst?
— Næst?
Ég flýtti mér i burtu frá honum,
út að glugganum og sneri i hann
baki. — Að sjálfsögðu er eitthvað
sem gera þarf næst. Hafi einhver
ýtt stólnum með Margot fram að
gilbrúninni, þá er það einhver,
sem ennþá er á ferli. Það er ekki '
nóg að láta Stuart lausan, það
verður að hreinsa hann af þessum
áburði. Ég vil að mannorð hans
verði hreinsað! Þú ættir að hafa
áhuga á þvi lika.
— Ég vona að Stuart virði
tryggð þin að verðleikum. Ég
vona innilega að hann skilji hvað
þú hefur lagt i sölurnar hans
vegna.
— Ég er ekki að vonast eftir
neinu þakklæti. Það skiptir ekkí
máli I minurn augum. Hann vildi
alls ekki að ég færi hingað. Hon-
um fannst það heimskulegt af
mér, það yrði aðeins tii að stofna
til vandræða.
Hann kom til min, snerti létt
axlir minar um leið og hann sneri
mér að sér. — bú hefur komið
sjálfri þér i vandasama aðstöðu.
Sérðu það ekki?
— Það skiptir ekki máli með
mig, sagði ég og ég réði ekki við
tárin, sem runnu nú niður kinnar
mér.
Hann kyssti mig bliðlega á
kinnina, en ég varð stjörf við atlot
hans, — skildi ekki hvað bjó und-
ir, treysti honum varla. Ég hafði
aldrei haldið að Julian McCabe
væri bliðlyndur maður.
— Ég hefði kosið að verða að-
njótandi slíkrar tryggðar sjálfur,
sagði hann. .
— Nú ætlar þá að hjálpa hon-
um? Þú ætlar að reyna að komast
að þvi rétta?
Frh. I næsta blaði.
Erfinginn
Framhald af bls 2
þetta við nokkurn mann, sist af
öllu við Charles. Hún gat látið
þessar grunsemdir minar lönd og
leið, þvi að sjálf var hún örugg.
Það átti lika eftir að liða langur
timi þar til öll atriöi i þessu sam-
bandi urðu ljós.
Nokkuð, sem Charles sagði við
mig kvöldið áður en hann fór til
London, hefði átt að hrista upp i
mér og vara mig við. En ég var
alltof viðutantilaðátta mig á þvi.
Við vorum ein i dagstofunni. Frú
Trendennis var nýbúin að bjóða
góða nótt og var farin að hátta.
Ég stóð við gluggann og Charles
gekk að arninum, til að berja úr
plpunni sinni. Ég var þess vör, að
hann virti mig fyrir sér og það
var eins og hann væri að ihuga
eitthvað, en hikaði samt við að
tala. Ég varð mjög undrandi þeg-
ar hann að lokum stakk upp á þvi,
að ég færi frá Tregarran um
stundarsakir, að ég færi eitthvað i
burtu.
t fyrstu varð ég himinlifandi.
— En hefur þú ekki of mikið að
gera til þess, Charles? Getur þú
komizt I burtu?
Hann varð leiður á svipinn. Nei,
það gat hann ekki, fyrirtækið i
London var einmitt nú að semja
um mikil viðskipti og hann gat
ekki farið I burtu. En hvort ég
gæti ekki hugsað mér að fara eitt-
hvað ein? Ég fann hve allt innra
með mér hrópaði á samþykki.
Hugsunin um það að losna undan
abnaraugum frú Trendennis gerði
mig næstum æra af gleöi. En þá
var að athuga, að Charles yrði þá
einn með henni, algerlega undir
áhrifum frá henni.
— Nei, sagði ég. — Nei, það vil
ég ekki.
— Hvers vegna ekki?
— Ég veit það ekki, Charles. Ég
get ekki hugsað mér að fara ein I
burtu. Þá vil ég heldur biða þang-
að til þú getur komið með mér.
Nú sá ég greinilega hve ein-
kennilegt tillit hans var, sami á-
hyggjusvipurinn, sem ég hafði
séö, þegar hann beygði sig yfir
mig I rúminu, daginn sem mér
var bjargað frá drukknun...
Ég sá nú hvað það var, sem
hann hafði áhyggjur af, hann var
raunverulega hræddur um, að
eitthvað alvarlegt væri að mér.
Hann hélt að öllum llkindum, að
ég hefði stofnað mér i lifshættu
með vilja. Hann var hræddur um
að ég væri I einhverjum sjálfs-
moröshugleiðingum. Og nú, þeg-
ar ég sagðist ekki vilja fara ein,
var hann hræddur um að ég óttað-
ist einmanaleikann. Mig langaði
til að segja honum hvernig þetta
væri, en gat ekki gert það nema
með þvl að ásaka móöur hans um
leið. Ég sneri mér þvl undan og
þagði.
— Reiknar þú meö að vera oftar
fjarverandi? spurði ég.
— Ég er hræddur um þáð. Hann
leit rannsakandi á mig. — En ef
þú óttast einveruna, þá skal ég
reyna að fá einhverja konu til að
vera hér hjá þér.
—-Hvað ætti ég að gera með fé-
44 VIKAN 8. TBL.