Vikan - 21.02.1974, Blaðsíða 33

„ÞAÐ, sem mig langar mest til
að vita”, sagði Rún og leit alvar-
lega framan i eiganda dýraverzl-
unarinnar, ,,er hvort gullfiskar
séu mjög háværir”.
Maðurinn hörfaði eitt skref aft-
ur á bak af eintómri undrun.
Hann var vanur þvi, að börn
vantaði 4 pence eða að gamlar
konur segðu honum, að uppá-
haldshundarnir þeirra ætu ekki
nema úrvals nautakjöt, meðan
allt útlit var fyrir, að þær liðu
sjálfar hungur, en aldrei hafði
hann orðið fyrir öðru eins og
þessum kvenmanni, sem langaði
að kaupa gullfisk og spurði, hvort
hann væri hávær...!
,,Ég skal segja yður”, hélt hún
áfram og hallaði sér þreytulega
upp að dósahlaðanum með hunda-
og kattamatnum, ,,að við eigum
hóp af börnum og þó nokkur hús-
dýr. Við höfum lika sjónvarp, út-
varp, þvottavél. uppþvottavéi og
isskáp, sem suðar, þegar hann fer
i gang og tikkar, þegar hann
drepur á sér. bað er hvinur i raf-
magnsbónvélinni, skolhljóð i upp-
þvottavélinni, rafmagnsklukkan
tifar, hundarnir gelta, kettirnir
mjálma, hamstrarnir klóra,
páfagaukarnir kvaka... og allt
gerist þetta i eldhúsinu hjá mér.
og nú vill yngsti drengurinn okkar
ólmur cignast dýr sjálfur Aub-
vitað vil ég ekki fara að særa
hann upp á lifstið með þvi að pejta
honum um neitt, sem bræður
hans og systur hafh eignazt, svo
ég tök þá ákvörðun að gera það að
skilyrði, — að þetta yrði algerlega
hávaðalaust dýr”.
Hann skildi konuna vel. „Eruð
þér aðdáandi skáldsins Yeats?”
spurði hann.
„Já,þaðerég!” svaraði konan.
„Þér eigið hér vafalaust einkum
við...”
„Eldhúsið yðar ', svaraði hann.
Ég get ekki varizt þvi að hugsa
um, hvort þér i öllu þessu daglega
annriki yðar munið eftir kvæðinu
„The Lake Isle of Innisfree” held
ég það heiti, eftir Yeats, þar sem
friðurinn kemur hægt drjúpandi.
Það er eina kvæðið. sem ég man,
frá þvi ég var i skóla
„Þar hafa nú vist flestir sömu
sögu áð segja”, andvarpaði kon-
an. „Friðurinn hans Yeats,... ég
skynja i djúpi sálar minnar.
Og samt orti hann þetta kvæði,
þegar hann var á gangi á Strand i
Lundúnum, sem sjálfsagt er ein
af hávaðasömustu götunum i öllu
Englandi...”
Hún var von þess háttar sam-
tölum og þvi alls ekkert hissa á
trúnaðinum, sem einkenndi þau,
þvi að hún var sú kvengerð, sem
fólki finnst ósjálfrátt vera náttúr-
an sjálf. Gamlar konur trúðu
henni fyrir þvi, hvað þær óttuð-
ust, ungir menn fengu taugaáfall i
gestaherberginu hennar. og
ókunnugir hölluðu sér að henni i
strætisvögnunum til þess að trúa
henni fyrir..Hún Irmelin, móð-
ursystir min, varð alveg óð”,
sögðu þeir til dæmis. „Hún hratt
manninum sinum niður stigann...
og á nóttunni, þegar hann Georg
hrýtur allt of hátt, þá verð ég
stundum svo ákaflega hrædd um,
að geðveikin hennar sé ef til vill
arfgeng og það endi með þvi, að
Gullfiskurinn
Smásaga eftir M. Carter
Einu s^nni á hverjum morgni, eft-
ir að bornin voru nýfarin að þeim
an með matarböggla sina, náms-
bækurnar og stilabækurnar og
svorvagnsmiðanna, vel geymda i
vettlingunum sinum, notaði móð-
ir náttúra rafmagnsbónvélina,
þvottavélina og uppþvottavélina.
I stað fornlega isskápsins var nú
kominn nýr skápur af hljóðlátari
gerð. og hvað sjónvarps- og út-
varpstækið snerti, voru þau nú
aldrei opnuð, fyrr en gauragang-
Urinn hófst að nýju, þegar hús-
dyrnar opnuððst-og allt heimilið
endurómaði af þessari eilifu setn-
ingu: „Mamma... ég er svang-
ur...!”
1 eldhúsinu var allt kyrrt og
hljótt, og friðurinn frá kvæði
Yeats draup nú hægt og hljóðlega
þangað til konunni fannst þess
kyrrð orðin svo hávær, að han
verkjaði i hljóðhimnurnar. „E.
enginn er meðháreysti”, hugsaði
móðir okkar náttúra, „Þá geng ég
alveg af vitinu!”
Hún sat þarna alein og fór að
velta þvi fyrir sér, hvort hún ætti
að fá sér vinnu hálfan daginn. All-
ar vinkonur hennar höfðu vinnu
hálfan daginn. Þær sögðu, að
fyrir það fengju þær þessar smá-
vegis aukatekjur, sem voru þeim
svo mikjls virði. Og auk þess væri
það svo hressandi, sögðu þær.
„En ég þarf ekki á neinni hress-
ingu að halda”, hugsaði konan.
Gullfiskurinn var látinn inn til kattarins,
hundsins, hamstursins, páfagauksins,
þvottavélarinnar, útvarpstækisins, is-
skápsins, allra kátu krakkanna i stóra
hávaðasama eldhúsinu, sem lyktaði af
þvotti og mannlifi...
„Að fylgjast með I 4. bekkjar
reikningi og 6 bekkjar frönsku er
ég fari eins að við hann Georg
minn”.
Þessu svaraði hún ofboð rólega
og blátt áfram — meðan hún
snýtti öðru barninu, sem hún var
með og sagði hinu, að ekki væri
siðlegt að vaða upp i sætið með
skítuga skóna: „Já, en nú á dög-
um er hægt að fá útrás á smáskit-
legheitum á svo margan hátt.
Með sjónvarpi og bingó og get-
rnunum og frjálsum uppeldisað-
ierðum verða duldir okkar ekki
nærri eins innibyrgðar, ef þér
skiljið, hvað ég á við... Við éigum
hægara með að veita þeim út-
rás...
Og áhyggjufulla konan lét
huggast og fór heim til sin, elsk-
aði hann Georg sinn öllu meira en
áður og ákvað að láta hægfara-
sinnisveikina rjátlast af sér með
þvi að rissa teikningar á blað eða
syngja i kirkjukórnum eða bara
með þvi að útfylla getraunaseðil-
inn vikulega. Svo að enda þótt
þetta samtal kynni að orka
undarlega á aðra, fannst bæði
konunni og eiganda dýraverzlun-
arinnar það ofboð eðlilegt og sak-
laust.
„Vegna margra ára reynslu”,
svaraði hann alvarlega, „get ég
fullvissað yður um, að þessi gull-
fiskur er engin hávaðaskepna”.
Þetta varð til þess, að konan
keypti gullfiskinn og bar hann
heim i glerkúlunni, meðan hin
mikla móðir náttúra með sina
þreyttu fætur stundi vegna 20
minútna göngúnnar sinnar og til-
hugsunarinnar um, að hún ætti að
taka til kvöldmat, handa sjö
svöngum munnum, þegar heim
kæmi. i
Gullfiskurinn var látinn inn til
kattarins, hundsins, hamstursins,
páfagauksins, þvottavélarinnar,
útvarpstækisins, Isskápsins og
allra kátu krakkanna i stóra há-
vaðasama eldhúsinu, sem lyktaði
af þvotti og mannlífi!
Vikurnar liðu, og gullfiskurinn
óx og dafnaði eins og allt annað á
heimilinu. Yngsti drengurinn óx
lika, og brátt rak að þvi, að hann
átti að fara að hefja skólagöngu.
Hann labbaði af stað ásamt
bræðrum sinum og systrum með
úttroðna skólatösku á nýju skón-
um sinum, sem marraði I, og i
nýju fötunum, sem keypt höfðu
verið það stór, að þau væru vel
við vöxt. — Og það var hljótt i eld-
húsinu.
Kötturinn hafði elzt og svaf nú
allan liðlangan daginn i brúðu-
vagninum hjá eldavélinni, hund-
urinn fór á lóðari, páfagaukurinn
var I fýlu, af þvi hve einmana
'hann var, og hamsturinn svaf
værara en ella, af þvi að nú hafði
hann frið fyrir litlum fingrum,
sem alltaf voru að pota i hann.
nú meir en nóg hressing handa
mér!”
Ef til vill ætti hún að fara að
sinna góðgerðarstarfsemi? En
hún bakaði nú svo mikið af ótelj-
andi kökum, bróderaði álika
margar bakkaserviettur og að-
stoðaði við allar .þessar garða-
veizlur og við jólasöluna. „Það,
sem á skortir, er ekki það, að ég
hafi ekki nóg að gera”, hugsaði
hún, „heldur hitt, að mér leiðist
svo að vera i allri þessari kyrrð,
meðan ég er að vinna!”
Allt i einu kom hún auga á gull-
fiskinn. Hann gerði auðvitað ekki
beinlinis hávaða, en hann var
samt lifandi. Kötturinn og hamst-
urinn voru að sjálfsögðu einnig
lifandi, en þeir sváfu. Og páfa-
gaukurinn var ekki enn farinn að
fást til að tala. En gullfiskurinn
var hvorki móðgaður né daufur i
dálkinn. Hann hringsólaði i kúl-
unni sinni með næstum þvi ósýni-
legum hreyfingum, liílu ugganna
sinna. Við og við kom hann upp á
yfirborðið og fékk sér bita
af matnum. Þess á milli renndi
hann sér næstum þvi með ást-
leitni inn milli rústanna af neðan-
sjávarhöllinni, sem ástfanginn
eigandi hans hafði eytt hvorki
meira né minna en þriggja vikna
vasapeningum sínum I að útbúa
handa honum.
Fiskurinn virtist njóta friðar og
næðis, og engin hætta virtist á
þvi, að hann yrði taugaveiklaður
af kyrrðinni né einverunni.
..Þú ert nú bara reglulega skrit-
inn”, hugsaðr konan og fór að
strauja — án þess að hætta með
öllu að gefa fiskinum gætur.
Gullfiskurinn stakk sér, flaut og
synti... og konan var enn að
Framhald af bls. 47
8. TBL. VIKAN 33