Vikan - 21.02.1974, Blaðsíða 22

Enska hljómsveitin Yes hefur
verið heimsþekkt nú um árabil.
Skerfur hljómsveitarinnar til
rokktónllstarinnar er þegar orð-
inn ntkkur og þvi full ástæða til
að gerð hljómsveitinni nokkur
skil. YeS nafa látið frá sér 7 al-.
búm á fjórum árum. Árið 1969
kom plata samnefnd hljómsveit-
inni, „Yes”. 1970 kom „Time and
a word” og 1971 komu tvö albúm,
„The Yes album” og „Fragiie',’.
„Close to the edge” kom 1972 og
svo kom „live” albúm 1973 i upp-
hafi ársins. Var þar um aö ræða
þriggja platna albúm, sem hlaut
nafnið „Yessongs” og var þar að
finna mörg þeirra laga, sem
hljómsveitin haföi áður gefið út á
plötu. Þegar leið að árslokum
1973 kom svo út plata, sem talin
hefur verið einna þyngst af þeim
öllum. Sú hlaut nafnið „Tales
from topographic ocean”. Verður
nánar fjallað um þá siðastnefndu
siðar.
Hljómsveitina Yes skipa þeir
Jon Anderson, Rick Wakeman,
Alan White, Chris Squire og Stve
Howe. Tveir þeir fyrst nefndu eru
hvaö þekktastir þeirra félaga og
hafa þeir báðir látið frá sér fara
„sóló” plötur, sem hafa hlotið
góðar móttökur. Er þar skemmst
að minnast plötu Rick Wakeman,
„The six wives of Henry the
eight”. En hvað liggur að baki
Yes?
Jon Anderson er aðaldriffjöður-
in I hljómsveitinni. Hann semur
langmestan hluta tónlistarinnar
sem hljómsveitin flytur, og
markar stefnu hennar i einu og
öllu. Hann var einnig stofnandi
hljómsveitarinnar. Hvert var
takmarkið i upphafi? Hvað stóð
til að gera? Jon Anderson svaraði
þessu nýlega i blaðaviðtali.
„Meginmarkmiðið var að stofna
nokkurs konar endurútgáfu á
hljómsveitinni Nice, þ.e.a.s. hvað
varðar hljóðfæraleikinn, en hafa
siðan jafn góðum söngvurum á að
skipa og hljóðfæraleikurum.
Hljómsveitin Nice var uppspretta
fjölmargra nýjunga og fyrirmynd
fjölmenns hóps i hljómsveitar-
bransanum. Þeir opnuðu m.a.
heim klassiskrar tónlistar fyrir
poppunnendum. Það mátti mikið
af þeim læra”. Þetta sagði Jon
Anderson um hljómsveitina Nice.
Þegar Yes var nýstofnuð, æfðu
þeir sig i einn mánuð og unnu sið-
an eins og þrælar I sex mánuði
fyrir um það bil 6—7000 isl. krón-
ur á kvöldi. Þaðþótti nú ekki mik-
ið í þá daga og enn minna i dag.
En hljómsveitin kom fram á
hljómleikum með fjölmörftum
hljómsveitum, sem þá vcí’u fræg-
Framhald á bls. 47
PÓSTHÓLF 533
Þættinum bárust fjölmörg bréf
með kosningaseðlunum i vin-
sældakosningunni á dögunum.
Nokkrir fundq að þvi, að kosning-
in hefði verið eins og getraun, en
þvi hef ég áður svarað hér i
þættinum. Aðrir töldu upþ allar
uppáhaldshljómsveitirnar sinar
og óskuðu eftir greinarkorni og
myndum. En fyrst er áð birta
bréfin og sjá hvaö setur.
Fyrri hluti bréfs frá St. Gúðm.
var um fyfirkomulag vinsælda-
kosningarinnar og þvi tet ég mig
þcgar hafa svarað. Seinni hlutinn
var svona:
Kærr þáttur.
Hvernig, væri að taka upp einu
sinni sparihanskana og skrifa
greinarkorn um hljómsveitirnar:
Jo Jo Gunhe, Foghat, Geggars
Opera, New Cactus Band, J. Geils
Band, -líoobie brothers og Black
Oak Arkansas. Þessar hljóm-
sveitir eiga það sameiginlegt að
22 VIKAN 8. TBL.
flytja mjög góða tónlist, en þein.
er það ekki þakkað I fjölmiðlum
sem skyldi Heldur setjast menn
niður meö penna og krota það
sama aftur og aftur, um náunga
sem litið eða ekkert eiga skilt við
músik, svo sem bjálfa eins og Os-
mondsskrllinn, saétabrauðs-
drenginn David Cassidy, litlu
ljótu Marc Bolan og Gary Glitter
og fleiri borna bjálfa.
Nei, slikir vesalingar (músiklega
séð) eiga allra sist erindi i
„músik með meiru”. Og er það
min heitasta ósk, hvað varðar
músikþætti i f jölmiðlum að slikir
sem ofantaldir hverfi með öllu
þaðan burt. (Kannski þeir fengju
inniibarnatimanum)? St. Guðm.
Sæll vertu.
Ég skil vel hug þinn. Reynt verð-
ur eftir mætti að hafa efni þáttar-
ins fjölbreytt, þ.e. fyrir sem
flésta. Hljómsveitirnar, sem þú
minnist á, eru góðra gjalda verð-
ar og ég mun reyna aö gera þeim
sem flestum skil. Ég þakka
bréfið. es.
1
1 r _ 7 ^