Vikan - 17.07.1975, Blaðsíða 17

aö vitaö, aö David Miller haföi
veriö rænt? Eöa lestu ekki blöö-
in? — Jil.égheyröi þaöí útvarp-
inu. — Hvers vegna i ósköpun-
um haföir þú þá ekki samband
viö lögregluna? Býstu viö, aö ég
trúi öllu sem þú segir? Joe and-
varpaöi og sagöist aöeins segja
sannleikann. — Ég held, aö þú
hafir i raun og veru rænt barn-
inu, síöan misst móöinn og á-
kveöiö aö skila barninu aftur.
Slminn á skrifboröinu hringdi.
Winter svaraöi og hlustaöi þegj-
andi. Siöan lagöi hann tóliö á og
horföi á Joe. Honum fannst sem
Winter væri byrjaöur aö trúa
honum. — Joe Manetti, sagöi
hann, — þessi híinging kom frá
Ibúöinni þinni. Einn af okkar
mönnum hefur komist aö heil-
miklu um þig. Er þaö satt, aö þú
hafir misst sex ára son þinn fyr-
ir nokkrum mánuöum. Manetti
fölnaöi og rétti úr sér. — Þaö
varekiöyfirhann, ég varívinn-
unni, þegar þaö geröist. Winter
leit niöur og sagöi lágt: — Ég
vil,aö þú vitir.aöviö reynum aö
skilja þig. Ég veit, aö þú hefur
þurft aö sjá einn fyrir drengnum
undanfarin ár, og aö það hefur
verið mjög erfitt. Þaö er hræöi-
legt aö missa barn á þennan
hátt. En likurnar gegn þér eru
afar sterkar. 1 mörgum svona
tilfellum, þegar ræninginn er
ekki á höttunum eftir peningum,
liggur orsökin annars staðar.
Oft eru þaö ástæður, sem rekja
má til einkamála. Skilur þú
mig?
Þeir horfðust I augu. — Ég
geröi það ekki, hvislaði Joe. —
Jæja, sagði Winter. — Við skul-
um rifja upp gang mála. Hvar
varstu klukkan hálf tólf I dag?
Ég vona, að þú getir greint frá
þvl, annars litur þetta ekki sem
best út. Ungi maðurinn leit upp.
— Ég skil ekki, hvers vegna ég
þarf aö sanna eitt eða neitt. Ég
var I ökutúr, og þá ek ég ekki
neina sérstaka leið. — Hvert
fórstu I dag? — Ég ók eitthvert
út I sveit og afturtil baka. — Ég
skil, sagði hinn. — Og varstu
einn allan timann? Hittir þú
engan kunnugan? Keyptir þú
bensín eða fékkstu þér ein-
hvers staðar kaffisopa? — Nei,
ég haföi nóg bensin og haföi ekki
lyst á kaffi, sagöi Joe. Spurning-
unum rigndi yfir hann, en svörin
voru þvl miður lltils viröi.
Löngu seinna, þegar báöir voru
örþreyttir orönir, opnaöi Winter
dymar, og Joe var vlsað i klefa.
Klukkan tíu næsta morgun
hófst yfirheýrslan aftur. Winter
beygöi sig fram: — Viö veröum
aö fara yfir spurningarnar einu
sinni til. Ungi maöurinn hnipr-
aöi sig saman I stólnum og sagöi
eitthvað svo lágt aö varla
heyröist. — Klukkutima seinna
kveikti Winter sér I sigarettu og
sagði: — Er þetta sannleikur-
inn, Joe Manetti? Joe kinkaöi
kolli. — Já, ef tilvill, sagöi hinn.
— En ég er hræddur um, aö þú
þurfir samt að mætá fyrir rétti
sakaöur um barnsrán. 1 sama
bili var bankaö á dyrnar, og inn
kom lögregluþjónn ásamt
manni i gráum einkennisbún-
ingi. Sá fyrrnefndi sagði, að
gráklæddi maöurinn hefði frá
einhverju merkilegu að segja.
— Er það mikilvægt? spurði
Winter. — Já, ég gæti best trúaö
þvl, svaraöi maðurinn. Hann
leit á Manetti og sagði: — Þessi
maður rændi ekki Miller-
drengnum. Grafarþögn rikti i
herberginu. — Hvað sögðuð þér,
spuröi Winter undrandi. Maöur-
inn I gráu fötunum hélt áfram:
— Ég sá I blaðinu I dag frétt um
rániö og mynd af Joe Manetti,
sem ég þekkti strax aftur. Þetta
er ungi maöurinn, sem ég af-
greiddi viö brúna yfir Stórafljót,
klukkan hálf tólf I gærmorgun.
Ég man vel eftir honum, þvi ég
veitti þvi athygli, hvaö hann var
dapur. Hann virtist lika utan við
sig, þvi aö hann gleymdi aö fá til
baka. Ég hrópaöi á eftir honum,
en hann heyrði ekki I mér. Ég
þekkti hann um leið og ég sá
myndina i blaöinu. Ekki getur
hann hafa verið viö Stórafljót og
rænt drengnum á sama tima?
Winter hnyklaði brúnirnar og
sagöi slðan hugsi: — Hvers
vegna komstu ekki fyrr til okk-
ar? Maöurinn brosti og sagðist
ekkert hafa vitað um þetta mál
fyrr en i dag. — Nú, sagði
Winter, þaö litur út fyrir aö þú
hafir sagt sannleikann, Joe
Manetti. Hann brosti.
Skömmu sföar fylgdi lög-
regluforinginn Joe Manetti
gegnum lögreglustööina, þó
hann væri ekki vanur aö fylgja
gestum sínum til dyra. Viö
dyrnar tók hann þéttingsfast i
hönd Joe Manettis og brosti hlý-
lega. — Það er eitt, sem ég skil
ekki, sagði hann. — Hvers
vegna komstu ekki beint hingaö
meö drenginn? Manetti hikaöi
örlltið, áöur en hann svaraöi, og
á meöan beindist athygli hans
aö nokkrum ungum drengjum,
sem léku sér fyrir utan bygging-
una. Aö lokum sagði hann: —
Ég held, aö þú skiljir þaö ekki.
— Leyföu mér aö reyna. — Gott
og vel, sagði Joe Manetti. — Ég
þráöi að sjá andlit fööurs, sem
haföi misst barn sitt, og hvernig
honum yrði við, þegar hann
fengi þaö aftur. Svo gekk hann
hægt niður tröppurnar, án þess
aö llta tilbaka, og hvarf I mann-
þröngina á götunni.
MELHASUMAH 25

29. TBL. VIKAN 17