Vikan - 18.03.1976, Blaðsíða 6

HMRTA-
KNÚSMRINN OC
DRAUMADÍSIN
Þaö er orðið nokkuð langt
síðan við höfum séð
sænska hjartaknúsarann
Jarl Kulle á hvíta tjaldinu
hér heima. En áreiðanlega
muna margir eftir honum, til
dæmis í myndinni Kæri Jón
þar sem hann lék með
Christine Scollin. Jarl Kulle
var lengi eftirsóttur ungkarl,
en svo hitti hann sína
draumadís, sem hann hefur
búið með síðastliðin sex ár.
Ast og félagsskapur þarfn
ast tima til að geta þróast þann
ig að það verði þáðum aðilum
til ánægju. Heimilið á ekki aðeins
að vera staður þar sem maður
segir halló og bless, skiptir um
skyrtur og sýður sér egg, segia
Jarl Kulle og Anna Nord, sem
hafa buið saman i 6 ár.
Við lifum á ást og hind
berjum iTieð rjóma, segir Jari
Kulle Draumadisin min er auð
vitað ems og Anna. Kát, indæl og
húsmóðurleg Auðvitað hjálpumst
við að við husverkin, minna má nú
vera. Ég er alltaf boðinn og búinn
til að hjálpa til, þ.e.a.s. ef ég hef
tíma. Nú ef ég ekki hef tíma,
þá hjálpa ég ekki til.
Anna og Jarl búa á Gregers-
boda búgarðinum í Roslangen í
Svíþjóð. Þau hafa búið i pappírs-
lausu hjónabandi í 6 ár, eða síðan
þau hittust á sviðinu. Leikritið
hét ,,Piparsveinsíbúðin”. Hann
var frægur og dáður, hún algjör-
lega óþekkt.
Þetta var stóra tækifærið,
segir Anna og á við hlutverkið.
En nú býr hún í sveitasælunni
og er ,,bara heima” og hugsar
um Jarl og hefur lagt alla leik
listardrauma á hilluna.
- Þegar ég gaf leiklistina upp
á bátinn, sögðu illar tungur, að
hann hefði hindrað mig frá þvi,
sem áður átti hug minn allan,
segir Anna. Það er blátt áfram
hlægilegt. Einmitt þá hæfði það
mér ágætlega að hvíla mig frá
leikhúsinu. En ef mér byðist eitt
hvað verulega lokkandi, segði ég
auðvitað ekki nei. Það kemur fyrir,
að ég tek að mér hlutverk, en ég
mundi ekki vilja binda mig við leik
hús, þvi ég hef um stórt hús og
hugsa og fengi bara slæma sam-
visku, ef ég gæti ekki sinnt heim-
ilinu.
Heimilið er okkur allt, segir
Jarl. Það er það mikilvægasta í
okkar lifi. Það kemur að þvi fyrr
eða síðar, að maður óskar sér
að eiga einhvern samastað. Allir
leita þessa öryggis, sem verður
einskonar andlegt akkeri.
En ef Anna ákveður nú einn
góðan veðurdag, að timi sé kom-
inn til að snúa sér aftur að leik-
listinni? Kemur hún til með að fá
nokkur hlutverk eftir að hafa verið
svo lengi i burtu? Er ekki hætta
á því að hún gleymist? En Anna
er fús til að taka þá áhættu
eða hvað — ?
Jú, ætli það ekki, segir
Anna.
Jafnvel hamingjusömustu
hjónabönd geta farið út um þúfur,
ef hjón eru neydd til að vera
langdvölum hvort frá öðru vegna
starfsins, og hittast of sjaldan,
segir Jarl. Það er heldur ekki
gott að bæði séu að flýta sér til
vinnu á morgnana. Maður er
geðillur, morgunsúr og er að
verða of seinn i vinnuna. Þegai
hjónin hittast næst, er það að
loknum vinnudegi, og þá fara þau
í taugarnar á hvort öðru og hafa
ekkert til að tala saman um.
Það er heldur ekki gott að
vera of mikið saman, heldur Jarl
áfram, og ákjósarilegast er, að
aðeins annað vinni utan heimil-
isins. Þess vegna er alltaf svo
gaman að kveðjast og alltaf jafn
gaman að koma heim aftur.
Ég gæti ekki búið með neinum
sem ekki tekur lífið alvarlega,
segir Jarl. Anna tekur allt alvar-
lega, bæði vinnuna, heimilið og
mig umfram allt.
Það er sagt um Jarl, að hann
taki allt mjög alvarlega. Bæði
starfið í leikhúsinu og starf sitt
sem bóndi. Hann er viljasterkur og
þrár og hættir aldrei, fyrr en hann
hefur náð sæmilegum árangri.
Hann lítur ekki á bóndastarfið
sem hlutverk til að bregða sér
í milli hlutverkanna i leikhúsinu,
heldur lítur hann á það sem sitt
annað aðalstarf. Stórir skógar og
beitilönd tilheyra Gregersboda-
búgarðinum, auk þess sem Jarl
rekur hestaræktunarstöð.
Fyrir utan leiklistina net' ég
aðeins stefnt að einu takmarki í
lífinu, og það er að eignast jörð
og marga hesta. Ég er hamingju-
samur yfir að hafa náð því tak-
marki, og ég gleðst yfir hverju
nýju viðfangsefni. Og ég hef
hugsað mér að halda áfram að
leika og hugsa um hestana mína
eins lengi og hægt er.
En hvað segir Jarl um þjóð-
félagið i heild? Þótt hann hallist
að því að konan eigi að vera
heima, finnst honum jafnrétti milli
kynjanna sjálfsagður hlutur.
Launamismunur karla og kvenna
fyrirsömu vinnu er hróplegt órétt
læti að hans dómi.
Jarl hefur ákveðnar skoðanir
um aðbúnað aldraðra í Svíþjóð.
Heimilin geta ekki lengur
annast aldrað cg sjúkt fólk. Þegar
bæði hjónin vinna úti, verður
amma gamla að fara á elliheim-
ilið. Þar er allt glerfínt og pússað.
Þar er bjart og hreint, gott loft og
hreinlætisaðstaða, sjónvarp, mat-
ur, músík og skemmtun. EN það
er ekki nóg. Það vantar samband-
ið milli manneskjanna. Gamalt fólk
getur allt eins búið á afskekktu
býli úti á landi. Aðalatriðið er
að fólki líði vel andlega.
Það dýrmætasta þarf enginn
að borga fyrir. Sólina, loftið,
vatnið, heilsuna og ástina. Það er
bara að gera sér það að góðu
og vera ekki eins og gráðugir
apakettir við kalda borðið. Ef
okkur tekst að eyðileggja allar
þessar dýrmætu gjafir verður
skaðinn aldrei bættur.
En þá hann sjálfur? Hver veit
nema bak við þessa stroknu fram-
hlið leynist eitthvað annað. Eru
engar neikvæðar hliðar á honum?
Jú mikil ósköp, en ég sýni
þær bara ekki, segir Jarl. En mig
langar til að gera einkunnarorð
revíukóngsins Karls Gerhardts að
mínum: ,,Ég lít á sjálfan mig sem
manneskju, sem ég reyni með
hverjum deginum sem líður að ala
dálítið betur upp."
—
— Þú skalt ekki voga þér að segja móður þinni að halda sér
saman, það er í mínum verkahring.
6 VIKAN 12. TBL