Vikan - 18.03.1976, Qupperneq 22

sem mér datt I hug I augnablik-
inu. Hann sneri skiltinu við.
—Ég veit, hvað þetta þýðir, sagði
hann. — Gcrið svo vel að trufla
ekki þýðir, að allir eiga að vera svo
góðir að láta þau í friði. Ekki
trufla þau. Ekki fara inn. Ekki
banka heldur. Bara láta þau vera,
bæði. Þessi hlið þýðir að þau séu
hér. Og þessi hlið þýðir, að það
eigi að láta þau vera, bæðií Svona
er það.
— Já. Svona er það.
Einhver gekk eftir ganginum.
Dibs hlustaðí á fótatakið. — Það
gengur einhver eftir ganginum,
sagði hann.
— En þetta er herbergið okkar.
Hann kemur ekki hingað, er það?
— Ég býst ekki við því, sagði
ég.
— Þetta er bara fyrir mig, er það
ekki? Bara fyrir mig? Ekki fyrir
neina aðra.
— Þetta herbergi er ætlað þér á
þessum tíma einu sinni í viku,
sagði ég.
— Fyrir Dibs og fröken A,
sagði Dibs. — Ekki bara fyrir mig.
Líka fyrir þig.
— Okkur bæði, sagði ég.
Dibs opnaði dvrnar. — Ég ætla
að setja skiltið á sinn stað aftur,
sagði hann. —svo þau trufli okkur
ekki.
Hann setti skiltið á hurðina og
lokaði siðan. Hann brosti ánægju-
lega. Hann gekk að teiknigrind-
inni.
— Dibs, finnst þér þú ættir að
fara í skóna og sokkana aftur fyrst
þú ert ekki lengur i sandkassanum?
spurði ég.
— Jú, sagði Dibs. — Ég, sem er
búinn að vera með mislinga og allt
hreint. En fyrst sokkana og svo
skóna.
— Já, auðvitað. Sagði ég skóna
og sokkana?spurði ég.
— Já, sagði Dibs. Hann brosti.
Og svo þegar hann var kominn
aftur í sokka og skó og hafði
hnýtt skóreimarnar vandlega, fór
hann aftur upp í sandkassann.
— Þegar ég var með mislingana,
varð ég að liggja i rúminu, sagði
hann. — Og það var dregið fyrir
gluggann og það var svo dimmt
,inni. Og ég gat ekki lesið, ekki
tciknað, ekki skrifað.
. — Hvað gerðirðu þá? spurði ég.
— Þau spiluðu plötur fyrir mig.
Og mamma sagði mér nokkrar
sögur. Ég á ósköpin öll af ævin-
týrum á plötum og ég hlustaði á
þau öll aftur og aftur. En mér þykir
mest gaman að söngplötunum mín-
um. Og mig langaði til að lesa í
bókunurr) mínum.
— Þér þykir gaman að lesa?
— Já. Voða gaman. Og mér
finnst gaman að skrifa sögur og
ævintýri um það, sem ég sé og
hugsa. Mér finnst líka gaman að
teikna. En skemmtilegast finnst
mér að lesa.
— Hvað finnst þér gaman að
lesa? spurði ég. — Hvernig bækur
áttu?
— Ó, ég á alls konar bækur
Ég á bækur um fugla og dýr og
tré og blóm og steina og fiska og
fólk og stjörnur og veðrið og tvær
bækur með samtölum og eina orða-
bók — myndaorðabókina mína,
sem ég er búinn að eiga mjög
lengi. Og svo er stóra alvöru orða-
bókin, sem pabbi átti fyrst. Ég á
margar stórar bókahillur fullar af
bókum. Og nokkrar gamlar ævin-
týrabækur. En mér finnst mest
gaman að bókunum um náttúruna.
En mér þykir samt kortið, sem þú
sendir mér, betra en allar bækurn-
ar. Ég fékk að hafa það hjá mér
í rúminu. Ég fékk að opna umslagið
sjálfur, Ég fékk að lesa það fyrst
sjálfur. Og ég fékk að hafa það hjá
mér og lesa það aftur og aftur.
— Þú lest mikið?
— Já. Oft og mörgum sinnum
hef ég ekki gert neitt annað lengi
lengi, sagði Dibs. — Og mér finnst
það gaman. Mér finnst gaman að
lesa um það, sem ég sé. Og mér
finnst gaman að sjá það, sem ég
hef lesið um. Ég á alls konar steina
og lauf og skordýr og fiðrildi,
sem eru sett á nálar. Og ég á
batterí og myndavélar. Stundum
tek ég myndir af einhverju úti í
garðinum. Og af trénu utan við
gluggann minn. Það er verst, að
myndirnar, sem ég tck, cru ekki
nógu góðar. Það eru betri myndir,
sem ég teikna. En ég kann betur við
mig í leikherberginu þínu, sagði
hann og kinkaðí kolli til áherslu.
— Kanntu betur við þig hér en í
lcikherbcrginu þínu? Er þetta hcr-
bergi ekki allt öðru vísi?
— Jú, sagði Dibs. — Allt, allt
öðruvísi.
Ég spurði hann ekki frekar. Víst
voru öll þessi smáatriði athyglis-
verð, cn þau skýrðu ckki, hvernig
hann. hafðí lært að lesa og stafa.
Samkvæmt öllum kenningum um
námsferli átti hann ekki að vera fær
um að læra lestur fyrr en hann gat
tjáð sig munnlega I orðum. En það
lék enginn vafi á því, að Dibs
kunni bæði að skrifa og lesa, og
það svo vcl, að með ólíkindum var
miðað við hans aldur.
Kirkjuklukkurnar fóru að slá.
Dibs sneri sér við og leit á mig.
— Ó, nú skaltu hlusta, sagði hann.
— Klukkan er að verða fjögur.
Núna!
Hann taldi klukkuslögin. — eitt,
tvö, þrjú, fjögur. Hvað mikið
lengur? spurði hann.
— Fimmtán mínútur, sagði ég.
-— Stundum eru mínúturnar
glaðar, sagði hann. — Og stundum
eru þær hryggar. Stundum er tím-
inn glaður og stundum er hann
hryggur.
Hann opnaði gluggann og beygði
sig út um hann. — Ó, svo fall-
egur dagur! sagði hanq. — Ó,
svo skemmtilegur dagur! Himinn-
inn er svo blár! Fuglarnir fljúga.
Ó, heyrirðu í flugvélinni? Káta
flugvélin flýgur í vestur. Ó, en glað-
ur fugl! Ó, Dibs er svo glaður!
Ó, Dibs er með gæsarungana til
þess að gróðursetja og sjá þá vaxa.
Ó, Dibs, segðu mér, hve þú ert
glaður!
Hann sncri sér við og horfði á
mig.
— Ég er svo glaður, að ég ætla
að skyrpa út um gluggann, áður
en ég loka honum! kallaði hann.
Og hann gerði það.
— Þegar kirkjuklukkurnar
hringja aftur, verður kominn tími
til að fara, sagði ég.
Hann horfði á mig. — Hvað eru
margar mínútur eftir? spurði hann.
Ég sk,rifaði tölustafinn fimm á
pappírsmiða og hélt honum þannig
að hann sá stafinn. Hann leit á
miðann og hló. Hann tók blýant-
inn minn, beið nokkrar sekúnduf
og skrifaði svo tölustafinn fjóra,
beið aftur, skrifaði þrjá, beið enn,
skrifaði tvo, beið aftur, skrifaði
einn. —; tími til kominn að fara
hieim, hrópaði hann hátt.
— Kirkjuklukkurnar hafa bara
ekki hringt!
— Þú varðst á undan kirkju-
klukkunni, sagði ég.
Strax á eftir fóru klukkurnar að
slá.
— Hlustaði, Dibs, sagði ég.
— Já, sagði Dibs. — Klukkan
slær eitt. Nú eru þrír tímar þangað
til klukkan verður fjögur.
— Dibs, vertu ekki að bulla,
sagði ég. — F.rtu að reyna að gabba
mig? Er ekki kominn heimferðar-
tími?
— Jú, sagði Dibs. — En við
getum þóst að klukkan sé eitt.
— Myndi það breyta tímanum,
ef við þættumst, að klukkan væri
eitt? spurði ég.
— Nei, sagði Dibs. — Það er
hægt að þykjast á tvennan hátt.
— Hvernig þá? spurði ég.
— Það er bæði hægt að þykjast
svoleiðis, að allt sé í lagi, og svo
er líka hægt að þykjast heimsku-
lega. — Ég á að fara til læknis-
ins I dag. Við förum til læknis-
ins hérna rétt hjá. En við komum
hingað fyrst, skilurðu, því að mig
langaði það svo, og mamma sagði,
að það væri allt I lagi, því að hún
sagðist hafa spurt þig, og þú hefðir
sagt, að þú hefðir fengið misling-
ana. En kannski læknirinn hefði
sagt nei.
Mér varð aftur hugsað til þess,
hvaða ályktanir ég gæti dregið af
þessum samtölum við Dibs. Ýmis-
legt benti til þess, að Dibs væri nú
tekið með meiri skilningi og virð-
ingu heima, og honum væri sýnd
meiri tillitssemi en áður. Það leit
meira að segja út fyrir, að ,,pabbi"
hefði dregið sig út úr skel sinni
og sýndi honum svolítið hlýrra
viðmót.
Þau höfðu ugglaust séð um, að
nóg væri af viðfangsefnum handa
drengnum til þess að hæfileikar
hans gætu þroskast, Þau höfðu
greinilega reynt að ná sambandi
við hann og kennt honum ýmis-
legt. En það var mjög erfitt að
gera sér grein fyrir því, hvernig
þau gátu haldið, að þetta barn
væri vangefið, en um leið fengið
honum leikföng og bækur sem voru
miklu erfiðari en meðalgreind börn
á Dibs aldri, réðu við. Þau hlutu
að hafa vitað, að vandamál Dibs
stöfuðu ekki af greindarskorti. En
hver var orsökin fyrir þessum tveim-
ur ólíku atferlismunstrum hans —
þar sem annað sýndi óvcnjulega
greind en hitt mikinn vanþroska.
Dibs var mjög ánægður á svip,
þegar hann kom inn I leikherberg-
ið í næstu viku. — Mamma kemur
kannski svolítið scinna að sækja mig
I dag, sagði hann.
— Já, ég veit það. Hún sagði
mér frá því I gærkvöldið, svaraði
ég'
— Hún þurfti að skreppa, sagði
Dibs. — Hún sagði, að ég gæti
alveg bcðið eftir henni. Hún sagð-
ist hafa talað um það við þig.
— Það er rétt, sagði ég.
Hann gekk um leikherbergið og