Vikan - 18.03.1976, Qupperneq 37

hrósandi eftir mæninum, niður
þakið og stökk þaðan niður á jafn-
sléttu og inn í eldhúsið. Þar fleygði
hann henni harkalega á gólfið.
Hana svimaði, og ósjálfrátt gagg-
aði hún svolítið hásum rómi.
Þá gerðist það. Af einskærum
æsingi verpti hún eggi. Henni brá
við. Kannski var það fyrir tímann.
En hún var fædd með móðurum-
hyggjuna í brjósti sér, og þegar
hún hafði áttað sig ofurlítið, hegð-
aði hún sér eins og dæmigerð
móðir. Hún lagðist á eggið og þar
lá hún grafkyrr, hreyfði ekkert
nema augnlokin. Hjarta hennar,
sem hefði virst svo agnarsmátt
á diski, sló örar og fyllti líkama
hennar óendanlegri hlýju, sem ylj-
aði eggið, sem þó varð aldrei neitt
nema egg. Eina mannveran í eld-
húsinu var stúlkubarnið, og þetta
atvik hafði djúp áhrif á hana. Hún
þautáfæturog hrópaði: Mamma,
mamma, ekki drepa kjúklinginn.
Hann verpti eggi.
Þau hópuðust öll þegjandi sam-
an kringum móðurina. Þar sem
hún sat og yljaði afkvæmi sínu
var hún hvorki æst né róleg, sæl
né vansæl. Hún var ekkert. Að-
eins kjúklingur, sem skipti engu
máli til né frá. Fjölskyldan — fað-
irinn, móðirin og dóttirin —
horfðu lengi á hana, án þess að
hugsa í rauninni nokkuð. Enginn
hafði nokkru sinni haft kjúkling
að gæludýri. Skyndilega hrutu
þessi orð af vörum föðursins: Ef
þú drepur þennan kjúkling, skal
ég aldrei framan leggja mér kjúkl-
ingakjöttil munns. Ekki ég heldur!
tók stúlkubarnið undir. Móðirin
yppti öxlum þreytulega.
Eftir þetta bjó kjúklingurinn hjá
fjölskyldunni, án þess að gera sér
almennilega grein fyrir því, að
hann hafði borgið lífi sínu með
flóttanum. Þegar stúlkubarnið
kom úr skólanum, fleygði hún frá
sér töskunni frammi við dyr og
hljóp beint inn í eldhúsið. Hænan
stjórnaði orðið heimilinu. Það
gerðu sér allir Ijóst, nema hún
sjálf. Hún bjó í eldhúsinu, en brá
sér stöku sinnum út á veröndina
til aðfá sér ferskt loft.
Þegar hljóðlátt var í húsinu og
enginn truflaði hænuna átti hún
það til að reigja sig fremur venju
og spígspora um gólfið eins og
drottning í hásætissal. En með
tímanum varð lengra og lengra
milli þessara tignarspássértúra á
eldhúsgólfinu, og hænan undi
fremur við að rifja upp fyrir sjálfri
sér djarfa flóttatilraunina. Á
stundum hætti henni jafnvel til að
ýkja þ^tta afrek í minningunni
og gera meira úr því en raunv^u-
lega vartilefni til.
Einn daginn hjuggu þau hæn-
una og átu.
MEÐftb ANN ARRft EJRÐA
FLAMENCO OG FREÐÝSA
Því cr haldið fram, að heim-
urinn sé alltaf að verða minni og
minni. Eftir að þotuöldin gekk í
garð hafa fjarlægðirnar, sem
öldum saman hafa valdið land-
fræðilcgri einangrun Islands frá
umheiminum, styst til muna, og
íslendingum almennt gefst nú
á þessum áratug í fyrsta skiptið
tækifæri til að hleypa heim-
draganum og svala þeirri bældu
útþrá, sem íslendingum virð-
ist í blóð borin.
Nú eftir að íslendingar
brugðu sér upp á færiböndin,
sem liggja til landa sólarstranda,
til að bætast t hóp „túristanna”,
þessara flóttamanna leiðans,
eins og einhver hefur kallað
þennan sundurleita en þó líka
hóp, sem flxðir yfir viss land-
svæði á vissum árstímum, rétt
eins og engisprettufaraldur,
minnist ég orða gamla bóndans,
sem sagði: ,,Ekki skil ég,' hvað
fólk er að flækjast þetta, eins og
Islensku skjólfötin eru orðin
góð.”
En ekki er íslendingum of
gott að fá að bxta sér upp
sólarleysið og hressa upp á and-
ann, eftir allar þxr hamfarir,
sem orðið hafa af náttúru og
manna völdum síðustu árin.
Flestir fara til suðurlanda
ásamt fjölskyldum slnum til
hvíldar og tilbreytingar frá
dagsins önn, aðrir til að lækka
blóðþrýstinginn, grxða maga-
sárið eða slaka á víxlaspenn-
unni, og svo eru alltaf þeir
fáeinu, sem hafa tunglið frekar
en hina suðrænu sól að leið-
arstjörnu og leggja sig alla fram
við að spara sér upp ferðina,
með þvl að innbyrða hinar
suðrænu og ódýru guðaveigar,
sé miðað við verð á drykkjum á
íslenskum öldurhúsum.
En hvað er það þá fyrir utan
sólina og brjóstbirtuna, sem við
erum að sækjast eftir svona langt
að komin?
Margir þykjast vita, að fjöl-
skyldur flytji með sér I sumar-
fríið freðýsu, slátur og aðra bú-
bót úr frystikistunni heima og
forðist, þangað til birgðir þessar
eru á enda, að leggja sér til
munns innlenda fæðu. Ekki býst
ég við, að þetta sé af sparnaðar-
ástæðum, því hvar getur matur-
inn verið dýrari en á íslandi?
Og ekki erum við svo háð okkar
þjóðarréttum, að við getum ekki
án þeirra verið I 2-3 vikur.
Sú hugsun lxðist að mér, að
með þessum nestispökkum sé-
um við að lýsa vantrausti á þessa
þjóð, sem við erum að sækja
heim og að við treystum þeim
ekki fyrir okkar velöldu alls-
nægtaþjóðfélagsskrokkum. Mér
er sem ég sæi upplitið á okkur
sjálfum, ef við tækjum á móti
okkar túristum með eigið forða-
búr, sem lýstu þvl yfir að allur
væri varinn góður, sem sagt, að
við værum frumstæð þjóð, sem
ekki gætti fyllsta hreinlætis við
matarbúning og t.d. öll þessi
smjörsteiking færi alveg með
magann I þeim....
Það er og verður alltaf áhætta
að ferðast, jafnvel þótt nú sé
hægt að fyrirbyggja flesta sjúk-
dóma með bólusetningum og
aukafjárútlát með hvers kyns
tryggingum. Nokkrar erlendar
ferðaskrifstofur eru m.a.s. farnar
að bjóða þá nýbreytni, scm
kallast sólartrygging, og fá þá
ferðamennirnir erylurgreidda
ferðina að hluta ef rignir einn
dag.
Suðræna mágakveisu er
kannski hægt að fyrirbyggja með
því að halda áfram að naga sinn
harðfisk og bursta tennurnar
upp úr whisky, en til hvers þá
að vera á annað borð að leggja
á sig ferðalög, ef allt þarf að
vera svo öruggt og skipulagt.
Er þá ekki hætta á, að þessi
sérstaka tilfinning, sem er sam-
fara ferðalögum og kannski helst
má líkja við það, að maður
gangi með fiðrildi I maganum,
fari forgörðum. Að ferðast er
ekki aðeins að nota augun,
heldur ætti að virkja öll skiln-
ingarvitin til að fá sem mesta
ánægju út úr ferðinni. Með
bragðlaukunum er hægt að fara I
xvintýrareisu I gegnum hina
fjölbreyttu matarrétti suður-
landa, og hvað gerir til þótt
hvítlaukslyktin loði enn við,
þegar heim er komið?
H.S.
12. TBL. VIKAN 37