Vikan - 11.11.1976, Page 21

T
HELEN MACINNES
SNARAI
FUGL-
ARANS
Hann horfði á Irinu þar sem hún sat
á rúminu. Hárið féll létt að vöngum
hennar, en augun voru galopin og
spyrjandi. Nýþvegin, hvít glugga-
tjöld voru fyrir glugganum að baki
hennar og svo rauðu pottablómin.
Á náttborðinu voru matarleifar.
Þetta hafði verið dásamlegt samspil
á meðan það entist. Hann veifaði
glaðlega og Irina brosti. Því nœst
hljóp hann ofan brattan, þröngan
stigann. Vegurinn úti fyrir var
auður og sundið var dimmt og
friðsælt. Irina var örugglega
geymd, hugsaði hann og honum leið
vel.
Hann lauk við samlokuna um leið
og hann gekk yfir bakgarðinn og
slengdi rykfrakkanum yfir öxl sér.
Eitthvað hart slóst í rifbeinin. Já,
það var þessi fjandans skammbyssa
sem hann hafði verið að þvælast
með. Við tilhugsunina um hana
vaknaði hann aftur til hins óþægi-
lega veruleika. Þú ert enn eitt af
þessum fíflum, sagði hann við sjálfa
sig. Staðsetur þig á klettasnös í
þúsund feta hæð og telur sjálfum
þér trú um að undirstaðan sé trygg,
vegna þess eins að hún titrar ekki
undir fótum þér. Var Irina örugg-
lega geymd? Ekkerf var öruggt á
meðan Ludvik og félagar hans voru
að læðupokast um þennan bæ.
í bilageymslunni ríkti þessi sama
ró og friður. Tíminn leið hjá án þess
að honum væri gaumur gefinn.
Franz stóð í dyrunum og var að
anda að sér fersku lofti og reykja.
Hann hafði lokið við að dytta að
Mercedesbilnum. Rétt hjá honum
var gulbrúni Fordinn. Hann var
af bresku gerðinni Consul, ekki nýr
en i góðu ásigkomulagi. Hjólbarð-
amir virtust ágætir. Jo var greini-
lega treystandi til þess að velja
farartæki er hentaði við erfið skil-
yrði. Sannleikurinn er sá, sagði
David við sjálfan sig, að Jo er
að öllu leyti treystandi. Hún mun
gæta Irinu vel og vandiega. Jo villti
á vissan hátt á sér heimildir
vegna þess að hún var ung, fögur
og tíguleg. Úr því að hún bjó yfir
þessu þrennu, þurfti hún ekki neinn
heila, en hún hafði heila og hann var
fullkomlega starfhæfur. En hvað
hafði hún átt við með þessari at-
hugasemd, sem hún hafði látið falla
eins og af tilviljun. Ef þú verður
ekki kominn i tæka tíð... Hann
ætlaði alls ekki að verða of seinn.
Franz elti hann út. ,,Fann ungfrú
Schmidt yður?” spurði hann.
Schmidt? Gamli góði Smith.
Hann kom að góðum notum á hvaða
tungumáli sem var. David leit eftir
báðum gangstéttunum, athugaði
dyragættir og kyrrstæða bíla. „Já
hún fann mig.”
Franz stansaði við bensíndæluna,
horfði upp í himininn og hristi
höfuðið. „Skýin eru þungbúin.
Þeim er óhætt að fara að hella úr
sér, því ella eyðileggst þrúguupp-
skeran.”
David virti hann fyrir sér og
grunaði að Franz ætlaði að fara að
halda uppi fjörugum samræðum um
vínuppskeruna. ,,Ég þarf að sækja
höfuðverkjatöflur,” sagði hann og
flýtti sér í burtu. Að baki sér fannst
honum hann finna vonbrigði Franz
og gremju yfir þvi að hafa verið
svikinn um tíu mínútna fyrirlestur.
Fyrirgefðu vinur sæll, en einhvern
tima seinna. Nú þarf ég að hafa
augun hjá mér og minnið í lagi. Ef
ég beygi til hægri kem ég á mark-
aðstorgið. Því næst beygi ég til
vinstri og þar byrja bogagöngin.
Svo sem nógu einfalt. En þessi
mannþröng... guð forði mér. Það er
engu likara en allir ibúar nærliggj-
andi sveita hafi lagt leið sína til
bæjarins á þessum laugardagseftir-
miðdegi. Nú, ef mér reynist það
örðugt að koma auga á annað en öll
þessi ókunnugu andlit, þá er hugs-
anlegt að Ludvik og félagar hans
eigi við sama vandamál að stríða.
Ég lít á það sem nokkra sárabót,
ekki mikla, en meira get ég ekki
farið fram á.
Hann var nú dálitið upplitsdjarf-
ari og hraðaði för sinni í áttina að
gamla bæjarhlutanum.
16.
Fjarlægðirnar voru ekki miklar í
hinum þéttbyggða kjarna Merano
og þetta minnti á þá daga er hús og
götur voru faldar á bak við ramm-
gerða boragarmúra. David var
innan við þrjár mínútur að komast
til markaðstorgsins, sem í fyrstu
virtist opið og viðsjárvert. En þar
var stöðugur straumur fólks og það
var til mikilla bóta. Auk þess kom
hann hvergi auga á Ludvik, Milan
né Jan. Hann reyndi að láta sem
minnst á því bera, að hann væri að
flýta sér, en skáskaut sér inn á milli
hópa af spariklæddum bændum.
Þeir voru með fjaðrahatta og í
hvítum skyrtum og svörtum vest-
um með silfurlitum hnöppum. Kon-
urnar báru körfur og þær voru
rjóðar í andliti. Þær voru í skokk-
um og með litskrúðuga hálsklúta.
Hann smeygði sér framhjá börnum
með úfna kolla og ferðafólki klæddu
á hinn sundurleitasta hátt. Þarna
var líka fólk af öðrum uppruna,
sennilega ítalir, í tvíhnepptum
jökkum, stúlkur í pínupilsum og
táningar í bláum gallabuxum. Það
voru sömuleiðis nokkrir í léttum
sumarjökkum og með frakka
slengda yfir öxl sér. Honum fannst
hann þvi 'ekki skera sig úr að neinu
ráði. Svo er guði fyrir að þakka, að
ég er ekki yfir sex fet á hæð og með
rauðan lubba.
Samt létti honum þegar hann
kom í þrönga götu, er lá upp í
móti í áttina að gamla bæjarhlut-
anum. Gatan virtist enn þrengri
vegna þess að beggja vegna hennar
voru steinsúlur, sem námu við
gangstéttarbrúnina og báru uppi
efri hæðir húsanna, sem sköguðu út
yfir gangstéttirnar. Þarna mynduð-
ust bogagöng. 1 skugga þeirra voru
verslanir, gistihús og krár. Þetta
gaf götunni einhvem dularfullan
blæ, jafnvel þótt verslanimar væm
vel upplýstar og stöðugur straum-
ur fólks að gera helgarinnkaupin.
Þetta var eins konar miðaldamm-
gjörð um nútímalíf. David stansaði
hjá þykkri súlu, kveikti sér í
sígarettu og litaðist um. Fólkið hér
var í engu frábmgðið því á mark-
aðstorginu og þarna vom verslanir
fullar af bjúgum og osti, vini og
brauði, pottum og pönnum, stíg-
vélum og leðurbuxum. Kaffistofur
vom þarna sömuleiðis og krár og
hann kom auga á skilti, sem á stóð
Gullna rósin. Allt saman mjög
einfalt og notalegt. Það var engin
leið að bera kennsl á nokkum mann,
nema standa augliti til auglitis við
hann.
En allt í einu heyrðist hvinur og
því næst sprenging. David drap í
sígarettunni og leit i kringum sig.
Enginn virtist kippa sér upp við
þetta hljóð nema útlendingarnir.
Þeir höfðu hrokkið við likt og David
og ein stúlka í pínupilsi æpti upp
yfir sig. Aftur kom þessi undarlegi
háværi hvinur og svo hvellur. Litill
drengur í stuttum leðurbuxum réði
sér ekki fyrir kæti. „Flugeldar,
flugeldar. Mig langar að sjá flug-
elda.” Hann þaut framhjá David
og út á miðja götu. Móðir hans,
sem var í grænum skokk og með
rósótta svuntu, skundaði á eftir
honum. „Afsakið,” sagði hún við
David og var kurteis þrátt fyrir
óðagotið. En er hún sá, hvað hann
var ringlaður, bætti hún við:
„Þetta em bara flugeldar, sem
verið er að skjóta upp.”
Flugeldar. Auðvitað, hugsaði
hann. Þetta var gert til þess að
rjúfa skýin og koma þannig í veg
fyrir skýfall eða jafnvel haglél,
sem myndi gereyðileggja þrúgu-
uppskemna. David kom auga á
nokkra hópa manna á nærliggjandi
hæðum, sem vom í óða önn að
skjóta á þungbúin skýin. Hann
myndi hafa viljað gefa mikið fyrir
það að geta leyft sér að standa
einhvers staðar úti á bersvæði og
horft á flugeldana. En í aðeins
nokkurra metra fjarlægð sá hann
skilti hangandi fyrir utan gistihús.
Á þessu skilti var mynd af gullnu
ljónshöfði
Hann þrengdi sér í gegnum
mannþröngina likt og Meranobú-
arnir gerðu, en eftir stóðu ferða-
mennirnir og létu í ljósi undmn
sína á hinum ýmsu tungumálum.
Nú heyrðist þriðja sprengingin og
sú kröftugasta, en strax á eftir sú
fjórða og það bergmálaði duglega í
bogagöngunum. Rétt fyrir framan
hann staðnæmdust tveir menn.
Blótsyrði hmtu út úr þeim, en
siðan hlógu þeir og gengu áfram.
Honum fannst svo sem ekkert
athugavert við þetta. Fjöldi ann-
arra, þar á meðal David, höfðu
gert slíkt hið sama. En tungumálið
sem þeir töluðu gerði gæfumuninn.
Þetta vom tékkar, á því var enginn
vafi. David snaraði sér á bak við
næstu súlu og þóttist vera að leita
að sígarettu í vasa sínum, en
46. TBL. VIKAN 21