Vikan - 11.11.1976, Blaðsíða 39

. Meade
leysa úr haldi óvirkan sendimann
CIA. Meade var tekinn fastur af
náunga, sem hann hafði lent í höggi
við áður þegar hann var í Líbanon.
Sú handtaka varð þó endaslepp, því
að Meade hótaði því að koma upp
um svissneskan bankareikning,
sem hann vissi, að KGB maðurinn
hafði. Þar með var Meade látinn
laus ásamt CIA sendimanninum og
fékk 250.000 dollara fyrir að þegja.
Næstu árin var Meade herforingi í
Teheran.
1955—57. Á þessum árum skipu-
lagði Meade margar aðgerðir, sem
voru svo þýðingarmiklar, að þær
voru undir beinu eftirliti þáverandi
forseta leyniþjónustu CIA. Meade
var þá svo óheppinn að lenda
í illdeilum við einn af leiðtogum
CIA, sem reyndi að sýna fram á
lítilvægi þess, er Meade hafði gert.
Skömmu síðar sýndi Meade og
sannaði hvað í honum bjó.
Bandarískur vísindamaður var
kyrrsettur i Kákasus, þar sem hann
hafði nauðlent flugvél sinni. Meade
fór þangað, fann manninn og hjálp-
aði honum yfir landamærin. Siðan
fór Meade inn á sovésk landsvæði.
Hann fór umhverfis Kaspíahaf, í
gegnum Úkrainu og alla leið til
Sebastapol. Þar fór hann um borð í
skip og lét sem hann væri venjuleg-
ur farþegi. Hann sat að drykkju um
nætur og söng með hinum farþeg-
unum, en tók i Iaumi myndir af
þýðingarmiklum stöðum á tyrk-
nesku ströndinni. Með þessu vann
hann sig aftur í álit hjá CIA.
RÁÐGJAFI CHIANG KAI-
SHEKS.
1957—60 var Meade hernaðarleg-
ur ráðgjafi Chiang Kai-sheks.
Mörgum sinnum var honum sleppt
út í fallhlif yfir kínverskum land-
svæðum til þess að skipuleggja
leynilegar aðgerðir, sem framan af
voru svo leynilegar, að CIA gat
engar upplýsingar um þær gefið.
Meade kom einnig við sögu við
frelsun Dali Lama eftir uppreisn-
ina i Tíbet 1959.
1960 — 62. Meade dró sig opinber-
lega í hlé árið 1962. Síðustu tvö
árin fór hann margar ferðir til
Sovétríkjanna i ýmsum erinda-
gjörðum. Eftir að Meade komst á
eftirlaun var hann samt sem áður
sérlegur ráðunautur hjá CIA. 1964
fór hann ennþá eina ferð til Sovét-
ríkjanna og þá í þeim tilgangi að
frelsa bandaríska og brekska sendi-
menn sem stóðu berskjaldaðir eftir
fall Krústjoffs. Einnig kom
Meade við sögu í Tékkóslóvakíu
1968 og í Póllandi 1970.
Hinn áhrifamikli, duglegi og
næstum elskulegi Meade var ótrú-
lega heppinn sendimaður, en hann
getur líka sagt margar furðusögur
af sjálfum sér og sumar þeirra eru
honum ekki til hróss.
Eitt sinn var hann sendur til þess
að hitta rússneskan sendimann CIA
og átti von á því, að maðurinn væri
taugaóstyrkur „eins og allir aðrir
sendimenn, sem ég hef kynnst. En
þótt maðurinn reyndist tauga-
óstyrkur, þá ákvað hann, að við
skyldum fá okkur te. Þetta var
mjög óvenjulegt, og ég bjóst þegar í
varnarstöðu. Þá datt mér í hug, að
maðurinn hefði gert samning við
KGB og ætlaði að drepa mig. Ég
skaut hann því á staðnum og fór
leiðar minnar.”
Þegar Meade kom aftur til New
York komst hann að raun um að
hræðsla sendimannsins hafði stafað
af gleymsku hans sjálfs. Meade
hafði gleymt lykilorðinu og sendi-
maðurinn því álitið hann vera á
vegum KGB. Frank Wisner fyrir-
gaf Meade aldrei þessi mistök.
„Hugsaðu þér,” sagði Meade og
gretti sig svívirðilega, „fjandans
maðurinn samdi ónotalega skýrslu
um mig.”
*
dð drukkna í tónaflóði
Á öllum tímum hefur æskan talið
sig vita betur en hinir eldri. Það var
svo, þegar undirrituð var að alast
upp, og forfeður mínir höfðu sömu
reynslu. En nú held ég, að upp sé
runninn sá timi, að við hin eldri
höfum á réttu að standa gagnvart
æskunni í að minnsta kosti einu
máli, og það er í sambandi við
þennan ægilega og magnaða háv-
aða, sem æskan vill hrærast í. Það
er eins og ungt fólk þoli ekki
þögnina og kunni ekki að meta
hana, sé hrætt við kyrrð og ró.
Það þarf enga spekinga til að
segja okkur, hver áhrif það muni
hafa, ef við ætlum að hrærast áfram
i þessum glumrugangi. Mörgum
finnst til dæmis ofboðslegur þessi
ærandi hávaði, sem hljómsveitir
framleiða á skemmtistöðum. Skelf-
ist einhver þennan hávaða og áræði
að spyrja, hvort ekki sé ráð að
draga ögn niður í tækjunum, svara
forsvarsmenn hljómsveitarinnar, að
fólkið vilji hafa þetta svona; ,,Ann-
ars dettur niður allt fjör”, segja
þeir. En ég held að þetta sé á
misskilningi byggt. Menn fara á
skemmtistaði til að hitta kunningj-
ana, tala saman og dansa, og það er
hart að ná ekki sambandi við
borðfélaga sina, nema með hrópum
og köllum. Það getur verið gaman
að hlusta á tónlist hátt stillta, en þá
á maður að hugsa um það eitt að
hlusta og njóta áhrifa tónlistar-
innar.
Það má ekki framleiða stöðugan
gauragang allan daginn. Við verð-
um að kunna að vera í þögn. Þögn
getur haft jafn góð áhrif og falleg
tónlist, og við þurfum að kenna
unga fólkinu okkar að meta frið og
ró.
Flestir unglingar eiga nú hljóm-
flutningstæki, eða hafa aðgang að
þeim hjá foreldrum sínum, þess
utan eiga flestir segulbandstæki og
útvarp. Frá morgni til kvölds er
þessum tækjum. misþyrmt með
stöðugri notkun, og það er eflaust
meðal annars okkur sjálfum að
kenna, að unglingarnir hafa ekki
lært að umgangast þessi tæki í hófi.
Ég veit auðvitað, að ekki eru allir,
sama markinu brenndir, en því
miður held ég, að við séum að
drukkna í tónaflóði.
Það er sannað með allskyns
mælingum, að sá hávaði, sem
hljómsveitarmenn okkar framleiða,
er hættulegur heyrn manna, og of
mikill og sífelldur hávaði hefur
heldur ekkert þægileg áhrif á tauga-
kerfið.
Reynið því einhvern tíma að ætla
ykkur góða stund í friði og ró, þar
sem þið getið slappað' af í hægu
sæti, teygt fram fæturna og látið
hugann hvila. Ég held, að flestum,
sem hafa kynnst þögninni, finnist
hún jafn notaleg og tónlist úr fínum
..græjum.”
S.H.
MEDflb
ANNARRA 0RÐA
46. TBL. VIKAN 39