Vikan - 11.11.1976, Qupperneq 22

fylgdist jafnframt með mönnunum
tveim.
Þessa tvo menn hafði hann aldrei
séð fyrr. Þeir voru báðir meðal-
menn á hæð, axlabreiðir og í gráum
jakkafötum, sem voru næstum því
eins í sniðinu. Skyrtur þeirra voru
fráhnepptar í hálsinn og flibbarnir
hafðir utan yfir jakkakragana á
gamaldags nú-er-gaman-á-strönd-
inni vísu. Annar þeirra var með
skollitað hár, en hinn var dökk-
hærður. Ef til vill, hugsaði hann
um feið og hann kveikti í sígarett-
unni og sá þá ganga í áttina að
Rauða ljóninu, ef til vill er ég
einum of tortrygginn. Þetta gátu
verið venjulegir tékkneskir ferða-
menn, traustir félagar í flokknum
og með óskert ferðafrelsi. Eða
kannski voru þetta flóttamenn, sem
höfðu fengið sér vinnu í Merano.
En hvort heldur var ætlaði hann að
fara gætilega og láta þá komast
lengar í burtu áður en hann færi inn
í Rauða ljónið. Eitt var þó undar-
legt við þá. Þeir litu ekki í búðar-
gluggana né á þrjár ljóshærðar
þokkagyðjur í litrikum skokkum.
En þeim mun fastar horfðu þeir á
skilti gistihússins. eins og þeir
væru að leggja nafn þess á minnið.
En síðan héldu þeir áfram. Þó ekki
langt. Aðeins að næstu súlu. Þar
staðnæmdust þeir, snéru sér við og
horfðu á fólkið, sem kom á móti
þeim.
David bölvaði i hljóði og skaust í
feiur á bak við stóra súlu. Þokka-
gyðjurnar þrjár hittu tvær aðrar
konur og fóru að taia við þær. Þessi
masandi hópur skýldi honum enn
betur. En svo sá hann mann í græn-
um tírólajakka ryðjast framhjá
þessum kvennaskara. Hann gekk
rakleitt að mönnunum tveim. Þeir
ræddust lítillega við, en svo héldu
gráklæddu mennirnir áfram, en sá i
græna jakkanum gekk yfir götuna.
David komst að þröngri dyra-
gættina á Rauða ljóninu, steig
yfir þröskuldinn og leit við. Fram
að þessu hafði hann ekki séð annað
en baksvipinn á grænklædda mann-
inum. En er maðurinn var kominn
að bogagöngunum handan við göt-
una leit hann um öxl eins og hann
væri að athuga hversu vel hann sæi
þaðan. Hann hlaut að vera ánægður
með útsýnið, enda gat hann séð
hvern þann er kæmi út úr Rauða
ljóninu. Hann gekk upp að næstu
súlu og staðnæmdist þar. Þetta,
hugsaði David, er örugglega
Ludvik.
Framherbergið i Gullna ljóninu
var langt og mjótt, en þar fyrir
innan voru einhverjar aðrar vistar-
verur. Lýsingin var slæm og það
sást varla í þykka trébitana í loft-,
inu fyrir tóbaksreyk. Enn mátti
finna ilminn af mat, þótt flestir við-
skiptavinirnir væru búnir að borða
og farnir. Eftir voru aðeins þrir
bændur, sem voru að ræða um
verðlagið. Þeir sátu í viðarbás næst
dyrunum. Við annað borð sátu
fjórir ungir menn í leðurbuxum og
voru að skeggræða eitthvað sín í
miili
F'leiri voru þarna ekki nema
Krieger, sem sat í bás sæmilega
langt í burtu frá hinum viðskipta-
vinunum. Andlit hans vissi fram að
dyrum. Hann var að kveikja í píp-
unni sinni og panta bjór hjá þjón-
ustustúlkunni, sem var þrifleg,
miðaldra kona.
Hann er þá nýkominn, hugsaði
David. Atburðirnir úti fyrir fengu
nú aðra og dýpri merkingu. ,,Ég
ætla líka að fá bjór,” sagði hann við
konuna. Hann hengdi frakka sinn á
einn af járnsnögunum, sem voru á
veggnum, en settist síðan við
borðið. Þetta var staður þar sem
hvísl myndi ekki vekja athygli.
Mennirnir fjórir voru greinilega að
tala leyndarmál og það munaði
engu að höfuð þeirra færu i einn
hnút.
Krieger tók eftir þvi að David
horfði ó ungu mennina. „Pólitík,”
sagði hann og talaði enn þýsku,
,,þeir verða að fara varlega í sak-
irnar í þeim efnum sérstaklega ef
þeir eru róttækir þjóðernisseinnar.”
„Blæðandi und Týról?”
Krieger kinkaði kolli annars hug-
ar. Þjónustustúlkan kom og tók
nokkur tórh glös af næsta borði,
en fór síðan aftur. Þegar hann
var viss um að hún heyrði ekki
lengur til þeirra, talaði hann ensku.
Hann var fljótmæltur og talaði
lágt. „Þú ert of seinn. Eru nokkrir
erfiðleikar?”
Of seinn? En þú? David stillti sig
um að brosa og sagði.
„Ég tafðist aðeins. Tveir óþekkt-
ir náungar, sem töluðu tékknesku,
höfðu nánar gætur á Rauða ljóninu
Ég held að þeir hafi veitt þér
eftirför, ef þú hefur komið rétt í
þann mund er sprengingarnar
urðu.”
„Já, ég kom hingað þá,” játaði
Krieger. „En hvernig datt þér þetta
i hug?”
„Þetta eru vinir Ludviks. Þeir
biðu hans, ræddu aðeins við hann
ogsvo...”
„Ertu viss um að það hafi verið
Ludvik?”
„Handviss, enda þótt hann sé
kominn i nýjan týrólajakka.”
„Nú, er það sá?” sagði Krieger.
„Ég lenti í hinum mestu vandræð-
um með að komast hingað. Hann
elti mig auðvitað, en mér tókst að
stinga hann af og ég hélt að ég hefði
komist hingað óséður.” Hann
kveikti aftur í pipunni. „En þegar
hann hafði dregist langt aftur úr
hljóta hinir mennirnir tveir að hafa
tekið við. Þeir eltu mig og hann elti
þá. Þeireru lúmskir þessir andskot-
ar. Hvert fór hann?”
„Hann er hér handan við götuna
núna, stendur upp við eina súluna.
Vinir hans tveir gengu upp boga-
göngin.”
Krieger leit á pipuna sína yggldur
á svipinn. Hún trekkti ekki of vel.
„Hvernig litu þeir út?”
„Þeir voru í gráum fötum með
gamaldags sniði og úr óþjálu efni.
Annar var ljós, en hinn dökkhærð-
ur. Þeir voru báðir heldur svíra-
miklir, en engin leið að lýsa and-
---1. i-.i—- \ , i.v. i.
h □ Qxm c
N r-
22 VIKAN 46. TBL.