Vikan - 11.11.1976, Page 25

lega sama, hver þú ert. Sigfúsi
þykir vænt um allt og alla. í
sannleika sagt hefir hann nóg að
gera allan daginn við að nostra við
sína væntumþykju.
Ég ornaði mér í þessari væntum-
þykju og sötraði úr brosandi kaffi-
bollum með Sigfúsi kvöld eitt fyrir
skömmu, jafnframt og ég reyndi
að toga upp úr honum það helsta,
sem á dagana hefði drifið siðan
síðast, þegar við djömmuðum sam-
an sem unglingar fyrir örfáum
árum.
— Hefur þér ekki tekist, Sigfús,
að láta þér verða illa við einhvern á
undanförnum árum?
— Tekist...? Af hverju ætti ég
að reyna það?
— Hefur enginn komið illa fram
við þig?
— Aldrei, vinur minn. Það eru
allir menn góðir í raun og engin
ástæða til annars en að lóta sér
þykja vænt um alla.
— Þessar geysilegu vinsældir,
sem lögin þín hafa notið. Br það
kannski þessu viðhorfi þínu að
þakka?
— Ég vildi bara vona það. Þegar
ég sem lagstúf, þá less ég sálu mína
í hann svo sem ég get. Ef það kemur
fram i laginu, þá er tilganginum í
raun og veru náð.
— Þú átt við, að lagið sé þú og
þú sért lagið?
— Já, þannig hugsa ég það í
rauninni. Að lagið sé að minnsta
kosti hluti af mér sjálfum — og þá
er vel.
— Gildir það saman um „Litlu
fluguna”?
— Það gildir um öll mín lög, —
en ef þú ert að meina sjálfan
titilinn... ja, það gætir svo sem vel
passað, og Sigfús brosti sínu ljúfa
brosi, gaut á mig augunum og átti
sýnilega í vandræðum með að koma
kaffisopanum niður.
— Annars er blessuð flugan orð-
in svo gömul, að ég er hræddur við
það á hverjum degi að hún nái mér
þó og þegar og fari bara fram úr
mér.
— Hvað er að heyra. Hvað er
hún orðin gömul, blessunin?
— Hún er líka orðin svo heimilis-
vön um allan bæ, að ég er í stökustu
vandræðum með hana. Má ekki
opna rifu á glugga, þá er hún rokin
út í verður og vind.
—■ En, Sigfús, ég hefi aldrei
heyrt þín getið sem sjení á músík-
sviðinu í sjálfu sér.
— Nei, vinur minn. Það væri
heldur ekki rétt, ef þú hefðir heyrt
slikt. Lögin mín byggjast alls ekki ó
músiktækni eða kunnáttu i
„komposition.” Að vísu fór ég
snemma að læra ó pianó, því það
var mikið sungið og spilað heima
hjá mér í æsku, en foreldrar mínir
voru þau Halldór Sigurðsson úr-
smiður og Guðrún Eymundsdóttir.
Kallinn og kokkurinn leggja leið
sina um borð. Eða kannski þetta
séu bara venjulegir sildarspekúlant-
ar að meta aflann.
Hún var ættuð frá Vopnafirði, og
nafnið mitt, Sigfús, er í rauninni
nafn Sigfúsar Eymundssonar, svo-
kallaðs amerikuagents, og sem
síðar stofnaði bókaverslunina með
sama nafni, — en hann var afabróð-
ir minn. Það var mikil músík í
ættinni, þó sérstaklega í móðurætt-
inni, en slíkt vill oft vera ættgengt.
— Eiginlega virðist ég hafa spil-
að eitthvað á píanóið alveg frá
fæðingu, og mér hefur verið sagt að
ég hafi farið að semja lög á þriggja
ára aldri. Ekki man ég samt neitt
eftir því, en fyrsta lagið, sem ég
man eftir, bjó ég til átta ára gamall.
Um það leyti byrjaði ég að læra að
spila hjó önnu Péturss. Siðar fór ég
svo til Katrínar Viðar, og ég man
eftir því, að Katrín spilaði þá alltaf
fyrir mig það sem ég átti að æfa mig
á heima, áður en ég fór, en hún
áttaði sig ekki á því, blessunin, að
Þarna sjáið þið röddina, svona lítur
hún út heima hjá honum. Ef þið
heyrið fiðlutóna, þá er það frá
fiðlunni á bak við hann.
Það er greinilega einhver lygasaga
þarna á ferðinni á þessu skemmti-
lega málverki Sigfúsar úr síldinni.
það var alveg nóg fyrir mig, því þá
lærði ég stykkið utanað og æfði mig
svo ekkert heima, en skilaði því svo
bara eins og hún hafði gert fyrir mig
áður. Sérstaklega tók ég vel eftir
bassaröddinni. Nú, svona gekk
þetta allan veturinn, þangað til einu
sinni, að ég spilaði alltaf „B” í
staðinn fyrir „H”, alveg sama hvað
ég var látinn endurtaka það oft. Það
hljómaði að vísu eins vel, en þannig
var þetta ekki skrifað, og þannig
komst upp um strákinn Tuma, og
ég var tekinn í karphúsið.
— Nú, svo var ég viðar í námi og
endaði i Tónlistarskólanum hjá dr.
Urbantsits. Ég var svo um tvítugt,
þegar ég hætti þessu námi. En
einhvernveginn er það svo síðan —
því að ég er ekki fljótur að lesa
nótur — að yfirleitt þarf ég ekki að
heyra lag leikið nema einu sinni eða
svo til að muna það.
— Hvað heldurðu, að þú hafir
samið mörg lög, Sigfús?
— Ja, það er hreint ekki gott að
segja, en ætli þau séu ekki nálægt
200 samtals. Auðvitað hefur ekki
nærri því allt komist á prent...
sumum hefir ég hreinlega hent, en
eftir því sem ég best veit, þá eru
lögin min öll uppseld í verslunum.