Vikan - 11.11.1976, Síða 27

— Já, ég geri þetta í frístundum
og hefi lengi gert. Ég hefi haldið
nokkrar sjálfstæðar málverkasýn-
ingar bæði í Reykjavík og úti um
land, og ég er einmitt núna að
undirbúa eina slíka, sem ég ætla að
halda næstkomandi janúar, vona
ég. Og ég er að hamast við
undirbúninginn.
— Hvar verður sú sýning?
— Á Kjarvalsstöðum. Ég hefi
fengið samþykki fyrir plássi þar í
janúar.
— Þarf ekki óhemjufjölda mál-
verka til að fylla þar sali?
— Jú, ég hefi að vísu ekki gert
mér fulla grein fyrir því, það fer svo
mikið eftir þvi, hvernig uppsetning-
in er, hvað stærðir verða á mynd-
unum o.s.frv. En eins og ég sagði,
þá er ég að hamast við, og svo á ég
eitthvað af eldri myndum og fæ
kannski eitthvað lánað, ef þörf
krefur.
— Verður þetta yfirlitssýning,
eða sölusýning, Sigfús?
— Sölusýning, vinur minn. Ein-
ungis sölusýning, því mig vantar
tilfinnanlega aur fyrir nótnapappír
til að skrifa á nýjustu lögin mín, svo
ég geti unnið mér inn eitthvað fyrir
málarastriga...
— í guðanna bænum, Fúsi.
Hvort er þér meira virði, hljómlistin
eða málaralistin...?
Nú þagnaði Sigfús — lengi. Brosti
ekki einu sinni. Velti að vísu
vöngum og kveikti sér í sígarettu.
Svo...
— Þetta var erfið spurning, vin-
ur minn. Fyrir nokkrum árum hefði
ég alls ekki getað áttað mig á neinu
svari. Þetta hefur ávallt verið svo
samtv innað og erfitt að skilj a það að.
Enda var það einmitt þessvegna,
sem ég fór út í leiktjaldamálun, því
einmitt á því sviði getur þetta
hvortveggja sameinast. í raun
réttri er varla hægt að mála
leiktjöld, nema að hafa músíkina i
sér. Máli maður leiktjöld við verk,
sem Schubert, Mozart, Bizet, eða
Árni frá Múla hafa samið tónlist-
ina við, þá er sko hreint ekki sama,
hvernig litirnir eru á tjöldunum.
Litirnir sjálfir hafa sína eigin
músik. Gefa sinn eigin ákveðna
blæ. Mér er það til dæmis minnis-
stætt, að þegar ég var unglingur i
sveit, þá var ég einhverju sinni
kallaður í landsimann. I þá daga
þurfti maður kannski að bíða heil-
lengi eftir því að fá samband, og
mér var í það sinn boðið inn í
svokallaða ..betri stofu”, og þar
beið ég dálitla stund. Þetta var
yndislegur dagur úti, og sól skein í
heiði, og maður var hreint að kafna
úr hita. En stofan var máluð blá,
eins og virtist algengt þá. Eftir
smástund þar inni var mér orðið svo
ískalt, að ég ætla bara ekki að segja
þér það. Mér var það síðar ljóst, að
það var aðeins blái liturinn, sem
hafði þessi áhrif, og menn eru að
vísu mismunandi áhrifagjarnir fyrir
slíku. Heitir hlutir, eins og sólin,
eldurinn o.fl., geta aldrei haft
annan lit en gulan eða rauðan eða
eitthvað þar á milli. Kaldir hlutir
eins og ís, lík manns eða annað
slikt, getur ekki verið öðruvísi en í
bláum lit, auðvitað misjafnlega
sterkum. Svona er þetta, vinur
minn, en þetta var nú útúrdúr.
— Þú varst að spyrja, hvort mér
væri meira virði, hljómlistin eða
málaralistin. Því er kannski best að
svara þannig, að ég er svo gullhepp-
inn að vinna við málaralistina alla
daga,. og það er dásamlegt, — en
það er hægt að þreytast á því eins
og öðru. Þessvegna er það oft svo,
að þegar ég kem heim eftir langan
vinnudag, þá sest ég við hljóðfærið.
Þar get ég haldið áfram að mála, en
ég hefi þá breytt um aðferð og mála
i tónum. Ég blanda þessu aldrei
saman. Og nú orðið á ég hægara
með það en áður, þegar þetta allt
var að veltast um í koilinum á mér.
Nú hefur mér tekist að aðskilja
þetta tvennt betur en áður. Hvort-
tveggja hefur sín sterku áhrif, en
með mismunandi hætti.
— Nei, Guðmundur minn, ég
held bara, að ég geti ekki svarað
þessari spurningu á fullnægjandi
hátt. Ég vona bara, að þú skiljir
það sem ég hefi ekki sagt.
Og ég vona líka, lesandi góður, að
þú skiljir það, sem ég hefi ekki
skrifað.
t því liggur konst okkar beggja.
Að lokum, lesandi góður, hefir ég
þá einskæru ánægju að mega birta
þér í fyrsta sinn, eitt nýjasta lag
Sigfúsar Halldórssonar í frumriti.
Hvað sem nafnið er, þá sérðu hérna
i fyrsta sinn ..Málverk í tónum”
eftir ótvírætt vinsælasta tónamál-
ara okkar íslendinga.
Gjörðu svo vel.
O, HVE HEITT ÉG UNNI ÞÉR! Sijffc
KARLSSON.