Vikan - 11.11.1976, Blaðsíða 36

Gkcpcir BonifacQ g
Þegar Boniface bréfberi fór út úr
pósthúsinu þennan dag, gerði hann
sér ljóst, að leið hans yrði öllu
lengri en venjulega, og það gladdi
hann. Hann gæti jafnvel slórað dá-
lítiðá leiðinni og verið kominn heim
aftur um þrjúleytið, eftir að hafa
gengið yfir fjörutiu kílómetra að
samanlögðu sér til hressingar út um
sveitina.
Hann hélt út úr bænum eftir
veginum til Sennemare og hóf
skyldustörf sín. Þetta var í júni,
mánuði blóma og gróandi.sveitin i
sínu fegursta skrúði.
Bréfberinn, klæddur bláum
jakka og svartri einkennishúfu með
rauðum borða, gekk eftir mjóum
stigum um akra vaxna káli,
höfrum og byggi, sem náði honum
i axlarhæð svo höfuðið eitt stóð
uppúr, og var þvi likast sem það
flyti á grænum haffleti, sem bylgj-
aðist lítillega í hægum blænum.
Hann gekk heim á bændabýlin
um hiiðin á limgerðunum, sem voru
úr tvöfaldri röð beykitrjáa og heils-
aði bændunum með nafni: „Góðan
daginn, Chicot,” og rétti honum
dagblaðið, Le Petit Normand.
Bóndi þurrkaði af hendinni á
buxnaskálminni, tók við blaðinu go
stakk því í vasann til að lesa það í
góðu tómi eftir hádegismatinn.
Hundurinn, sem bjó í tunnu undir
slútandi eplatré, gellti grimmdar-
lega og kippti í bandið, en bréf-
berinn virti hann ekki viðlits, en
hélt burt hermannlegum skrefum
með vinstri höndina hvílandi á póst-
töskunni, en. i þeirri hægri hélt
hann göngustaf, sem eins og eig-
andinn gekk jöfnum og settlegum
skrefum.
Hann útdeildi blöðum sínum og
bréfum i Sennemare þorpinu, lagði
síðan á ný leið sína yfir sveitina
með póstinn til skattstjórans, sem
bjó i litlu húsi og afskekktu í um
það bil kilómetra fjarlægð frá
bænum.
Þetta var nýr skattstjóri, hr.
Chapatis, sem komið hafði í síðast-
liðinni viku og var nýlega kvæntur.
Hann fékk sent dagblað frá París,
og það kom stundum fyrir, þegar
Boniface bréfberi hafði tóm til, að
hann leit á lesmálið áður en hann
skilaði þvi af sér.
Nú opnaði hann tösku sína, tók
upp blaðið og smeygði því úr
pappírshólknum, slétti úr því og
byrjaði að lesa gangandi. Forsíðan
vakti ekki áhuga hans, stjórnmál og
efnahagsmál létu hann einnig
ósnortinn, en hann hafði mesta yndi
af æsifregnum.
Þær voru í feitara lagi þennan
dag. Hann varð meira að segja svo
snortinn af frásögn um glæp, sem
framinn var i skógarvarðarhúsi, að
hann stansaði á miðju smáraengi til
að lesa hana í næði. Frásögnin var
öll hin hryllilegasta. Skógarhöggs-
maður einn, sem um morguninn átti
leið framhjá húsinu, hafði tekið eftir
blóðslettum á þröskuldinum, eins
og einhver hefði gengið þar um með
blóðnasir. „Vörðurinn hefur líklega
veitt nokkrar kanínur i gærkvöldi,”
hugsaði hann með sér, en þegar
hann aðgætti betur, tók hann eftir
þvi, að hurðin var í hálfa gátt og
lásinn brotinn.
Þá varð hann gripinn ótta, tók til
fótanna og hljóp til þorpsins að
tilkynna þetta bæjarstjóranum. Sá
kvaddi til liðs við sig sýslumanninn
og barnakennarann, og síðan héldu
þeir fjórir saman til skógarvarðar-
hússins. Þeir fundu húsbóndann
skorinn á háls fyrir framan arininn
konuna kyrkta á rúminu, og litlu
dóttur þeirra, sex ára gamla, kæfða
milli sængurfatanna.
Boniface bréfberi varð svo gagn-
tekinn af tilhugsuninni um þennan
glæp, sem hann setti sér fyrir hug-
skotssjónir i öllum sínum hrylli-
legum smáatriðum, að hann fann til
máttleysis í hnjáliðunum, og sagði
upphátt:
„Drottinn minn dýri, hvað sumir
menn eru miklir óþokkar.”
Svo smeygði hann blaðinu aftur í
hólkinn og hélt af stað með höfuðið
fullt af óhugnanlegum hugsunum
um glæpaverkið. Hann nálgaðist nú
bústað skattstjórans, lauk upp
garðshliðinu og gekk heim að
húsinu. Þetta var lágreist bygging
aðeins ein hæð með þakkvisti. Það
stóð um fimm hundruð metra frá
næsta íbúðarhúsi.
Bréfberinn gekk upp þrepin tvö á
dyrapallinum, lagði höndina á
húninn og reyndi að opna hurðina,
en fann að hún var læst. Nú tók
hann líka eftir því, að gluggahler-
arnir að innanverðu höfðu ekki verið
teknir frá, og að enginn myndi enn
vera farinn út.
Honum varð órótt, þvi síðan hr.
Chapatis kom, hafði hann jafnan
verið árrisull. Boniface leit á úrið.
Klukkan var ekki nema tíu mínútur
gengin í átta, en hvað um það,
skattstjórinn ætti þó að vera kom-
inn á fætur fyrir nokkru.
Nú lagði hann af stað í hringferð
kringum húsið og fór gætilega, eins
og þetta væri hættuspil. Hann varð
ekki var við neitt grunsamlegt, að
undanskildum fótsporum í jarðar-
berjabeði.
En skyndilega snarstansaði
hann, gripinn skelfingu, þegar hann
fór framhjá glugga. Það heyrðust
stunur inni í húsinu.
Hann færði sig nær, klofaðist yfir
blóðbergsrunna og lagði eyrað við
SMÁSAGA
EFTIR
GUY DE
MAUPASSANT
rúðuna til að heyra betur. Svo
sannarlega voru þetta stunur, hann
heyrði greinilega löng, sársaukafull
andvörp, einskonar hryglu, hávaða
frá ryskingum. Svo urðu stunumar
og veinin háværari, tíðari og átak-
anlegri, breyttust loks í hádfkæfð
óp.
Nú efaðist Boniface ekki lengur
um, að þarna og á þessari stundu
væri verið að fremja glæp hjá
skattstjóranum.
Hann tók til fótanna út úr litla
húsagarðinum, þvert yfir engin og
akrana og hljóp lafmóður og más-
andi, svo taskan slóst til og barði
hann í síðuna, og þannig kom hann,
dauðþreyttur og andstuttur af
hlaupunum, að dyrum lögreglu-
stöðvarinnar.
Malantour lögreglustjóri var að
gera við brotinn stól úti í garði,
vopnaður nöglum og hamri. Rautier
lögregluþjónn hélt hinu skaddaða
húsgagni milli fótanna, tók nagla
milli fingranna og hélt honum á
viðeigandi stað hjá brotsárinu,
en lögreglustjórinn, japlandi yfir-
skeggið og með augun vot af ein-
beitingu, hóf upp hamarinn og sló
af alefli á fingurgóma undirmanns
sína.
Um leið og bréfberinn kom auga á
þá hrópaði hann: „Komið fljótt
og hjálpið skattstjóranum, fljótt,
fljótt.”
Mennirnir tveir hættu starfi sínu
og litu upp, undrandi og ringlaðir
yfir þessari hastarlegu truflun.
Boniface, sem sá, að þeir voru
meira hissa en fúsir til framkvæmda
endurtók:
„Fljótt, fljótt. Það eru þjófar í
húsinu, ég heyrði veinin, það má
engan tíma missa.”
Lögreglustjórinn lagði hamarinn
frá sér á jörðina og spurði:

Hann er sonur dómarans og þetta eru einu skiptin sem hann
hlýðir pabba sínum.
36 VIKAN 46. TBL.