Vikan - 11.11.1976, Qupperneq 37

amla
„Hvemig hefur þú orðið þessa
vísari?”
Bréfberinn svaraði:
„Ég kom þangað með blað og tvö
bréf, og tók þá eftir því að hurðin
var læst og skattstjórinn ekki
kominn á fætur. Ég gekk kringum
húsið og litaðist um, og heyrði
stunur eins og verið væri að kyrkja
einhvem, eða skera einhvem á háls,
og þá flýtti ég mér eins og ég gat til
að sækja ykkur. Það má engan tima
missa.”
Lögreglustjórinn rétti úr sér og
spurði:
„Og þú hefur ekki sjálfur farið til
hjálpar?”
Bréfberinn svaraði skelfdur:
„Ég óttaðist að verða ekki nógu
liðsterkur.”
Lögreglustjórinn hafði nú látið
sannfærast, og tilkynnti:
„Þarf bara að klæða mig, svo
kem ég með þér.”
Og hann gekk inn á lögreglustöð-
ina, og á eftir fór liðsmaður hans
með stólinn.
Þeir komu út að vörmu spori, og
svo héldu allir þrír af stað, léttum,
hermannlegum skrefum, áleiðis til
afbrotastaðarins.
Þegar þeir nálguðust húsið,
hægðu þeir á sér í varúðarskyni
og lögreglustjórinn tók upp skamm-
byssuna, síðan læddust þeir hljóð-
lega inn í garðinn og upp að hús-
hliðinni. Ekkert nýtt benti til þess,
að illræðismennirnir væm famir
burt. Hurðin var ennþá læst,
gluggahlerarnir kyrrir.
„Við náum þeim,” tautaði lög-
reglustjóri.
Boniface gamli, skjálfandi af
geðshræringu, fylgdi þeim að bak-
hlið hússins og benti á glugga:
„Það er þarna,” hvislaði hann.
Og lögreglustjórinn fór einn og
lagði eyrað við rúðuna. Hinir tveir
stóðu álengdar og höfðu ekki af
honum augun.
Hann stóð þarna lengi hreyf-
ingarlaus og hiustaði. Til þess að
geta þrýst vanganum betur að
glugganum tók hann ofan þrí-
hymingshattinn og hélt honum í
hægri hendi.
Hvað heyrði hann? Andlit hans
var svipbrigðalaust og gaf ekkert til
kynna, en allt í einu tók yfir-
skeggið að bærast og kinnamar
þöndust út eins og af innibyrgðum
hlátri. Svo klofaði hann aftur yfir
blóðbergsmnnann og kom til mann-
annan tveggja, sem horfðu á hann
dolfallnir.
Svo gaf hann þeim merki um að
fylgja sér eftir og læðast á tánum,
og þegar þeir fóm framhjá dyrunum
benti hann Boniface á að smeygja
bréfunum og blaðinu inn undir
hurðina.
Bréfberinn, sem var öldungis
hvumsa, hlýddi þó auðmjúklega.
„Og svo af stað,” sagði lögreglu-
stjórinn.
En jafnskjótt og þeir vom komnir
út fyrir garðshliðið, sneri hann sér
að bréfberanum undirfurðulegur á
svip og augun leiftmðu af kátínu:
„Þú ert nú meiri sauðurinn.”
Sá gamlispurði:
„Af hverju? Ég hef sjálfur heyrt
það, ég sver, að ég heyrði það.”
En lögreglustjórinn gat ekki
lengur stillt sig, hann skellti uppúr
og hló uns hann stóð á öndinni,
hélt bóðum höndunum um kviðinn
kengboginn, en augun vom full af
támm og andlitið afskræmdist af
krampakenndum grettum. Hinir
tveir stóðu álengdar og horfðu
agndofa á hann. En þar eð hann gat
ekki talað, hætt að hlæja né gert
hinum skiljanlegt, hvað um væri að
vera, gerði hann klúrar en tókn-
rænar hreyfingar. Þegar hinir
skildu ekki það heldur, endurtók
hann þessar hreyfingar nokkmm
sinnum og kinkaði kollinum í ótt til
hússins.
Og lögregluþjónninn, sem nú
skildi fljótt og vel, fylltist einnig
óstjómlegri kátínu.
Gamli maðurinn stóð orðlaus
milli þessara tveggja laganna þjóna
sem engdust sundur og saman af
hlótri.
Lögreglustjórinn gat að lokum
stillt sig, danglaði gáskafullt í mag-
ann á þeim gamla og hrópaði:
„0, þú gapuxi, mikill bölvaður
fáraðlingur getur þú verið, má ég
biðja um glæp gamla Boniface.”
Bréfberinn glennti upp augun og
endurtók:
„Ég sver ykkur, að ég heyrði
það.”
Lögreglustjórinn fór aftur að
hlæja. Liðsmaður hans var sestur á
vegarbrúnina og engdist þar saman
í ró og næði.
„O, þú hefur heyrt. Og kerla þín,
er það svona, sem þú misþyrmir
henni, eða hvað, gamli gapuxi?”
„Kerla mín?...”
Og hann tók eér góðan tíma til
umhugsunar, svo tautaði hann:
„Kerla mín...Jú, hún rekur
stundum upp gól, þegar ég lem
hana...Skyldi það vera, að hr.
Chapatis lemji sina konu?”
Þá þreif lögreglustjórinn i gáska
um axlir honum, sneri honum eins
og leikbrúðu og hvíslaði einhverju í
eyra honum, sem gerði hann högg-
dofa af undrun.
Svo tautaði sá gamli þungt
hugsandi:
„Nei... ekki svona........ ekki
svona... segir aldrei neitt, mín... Ég
hefði aldrei getað ímyndað mér... að
það gæti átt sér stað... ég hefði
svarið, að verið væri að kvelja
lífið úr...”
Og ringlaður og skömmustulegur
hélt hann aftur af etað sina leið yfir
engi og akra, en lögreglumennirnir,
sem enn hlógu og sendu honum
klúrorðar glósur, horfðu á eftir
honum þar sem hann fjarlægðist og
svarta húfan leið burt á kyrr-
látum haffleti akursins.
ífc * Ht
Hadda
fer í búðir
Þessar jerseyblússur fyrir döm-
ur og herra eru frá Joseph
London og fást hjó P & O í
Austurstræti 14. Þær fást í
mörgum litum og kosta kr.
2.970.
Á seinni á um hefur notkun alls
konar grilltækja færst mikið í
vöxt, og eru þau mikið keypt til
brúðkaupsgjafa, svo nokkuð sé
nefnt. Þetta grilltæki sá ég í
versluninni Raftorg við Austur-
völl. Tækið er ítalskt með teflon-
húð og kostar aðeins 13.825
krónur.
Það er ólýsanlega þægilegt að
setjast í þennan fallega norska
leðurstól frá Westnofa eftir að
hafa gengið stigana upp á þriðju
hæð í JL-húsinu að Hringbraut
121. Stóllinn ber nafnið INKA
og fæst í ljósbrúnu leðri. Verð
stólsins er kr. 87.300, en skem-
illinn kostar kr. 24.800.
Daman heitir yfirlætislítil versl-
un í Hafnarstræti 19, en selur
þó vörur frá hinu heimsþekkta
fyrirtæki Lehner í Sviss. Þar
fást þessi dagatöl fyrir árið 1977
ogkostakr. 1.265.
I hinum viðáttumiklu sýningar-
sölum JL hússins að Hring-
braut 121 má sjá marga fallega
hluti eins og t.d. þetta litla inn-
lagða kokkteilborð, eða teborð á
hjólum. Borðið kostar kr. 38.900
Bárður Jóhannesson gullsmiður
hefur gert fleira en að hanna og
smíða minnispeninga og medal-
íur. Hann hefur meðal annars
smíðað þessi fallegu hálsmen
með stjörnumerkjunum, úr silfri
og selur þau í verslun sinni
EMAIL að Hafnarstræti 7 á kr.
3.500.
46. TBL. VIKAN 37