Vikan - 18.11.1976, Blaðsíða 31

ingu. „Farðu ekki, Litli froskur.
Hlustaðu á gamlan vin. Föður þinn
fyrir Guði, og farðu ekki. Úti í
víðirunnanum fann ég þig og forð-
aði þér fré púkunum, ættingjum
þínum. Nú ert þú lítill bróðir Jesús.
Farðu ekki aftur til þíns eigin fólks.
Hlustaðu á gamlan mann, Litli
froskur.”
Tularecito starði fast niður í
jörðina og velti þessum nýju upp-
lýsingum fyrir sér. ,,Þú segir, að
þeir séu mitt eigið fólk,” sagði hann
með áherslu. ,,Ég er ekkert líkur
Öðrum í skólanum eða héma. Ég
veit það. Ég sakna míns eigin fólks,
sem lifir djúpt niðri í svalri jörðinni.
Þegar ég fer fram hjá kanínuholu,
langar mig að skriða niður i hana og
fela mig. Mitt eigið fólk er líkt mér,
og það hefur kallað á mig. Ég verð
að fara heim til þeirra, Pancho.”
Pancho hörfðai aftur é bak og
hélt upp krosslögðum fingrum.
„Farðu aftur til djöfulsins, föður
þins. Ég er ekki nógu góður til að
spoma við hinu illa. Til þess dygði
ekki minna en dýrlingur. En sjáður.
í það minnsta geri ég merkið gegn
þér og allri þinni ætt.” Hann gerði
krossmark í loftið fyrir framan sig.
Tularecito brosti dapurlega og
arkaði af stað upp í hæðimar.
Hjarta Tularecito var fullt af
fögnuði við tilhugsunina um heim-
komuna. Alla æfi hafði hann verið
utanveltu, einmana útlagi, og nú
var hann á leiðinni heim. Eins og
alltaf heyrði hann raddirnar úr
jörðinni — fjarlægan óm af kúa-
bjöllum, tíst í spörfuglum, lágt
ýlfur sléttuúlfsins, sem ekki vildi
syngja þessa nótt, astarsöng
milljón skordýra. En Tularecito var
®ð hlusta eftir öðmm hljóðum,
fótataki tvífættra vera, og hvisl-
andi röddum huldufólks.
Einu sinni nam hann staðar og
kallaði: „Faðir minn, ég er að koma
heim,” og hann heyrði ekkert svar.
Hann gægðist inn í kaninuholur og
hvíslaði: „Hvar emð þið, mitt fólk?
Þetta er bara Tularecito að koma
heim.” En það var ekkert svar. Og,
það sem verra var, hann fann ekkert
til návistar dverganna. Hann vissi,
að dádýr vom á beit nálægt honum,
hann vissi, að villiköttur var að
læðast að kanínu bak við mnna,
enda þótt hann gæti ekki séð þau,
en fró dvergunum bámst honum
engin boð.
Hálfur móni gægðist upp yfir
hæðirnar.
„Nú koma dýrin á kreik til að
nærast,” sagði Tularecito hljóm-
lausum, hvíslandi rómi, einkenn-
andi fyrir hólfvita. „Nú kemur
fólkið út líka.”
Kjarrið endaði við litla dalbrún
og aldingarður tók við. Trén vom
vel laufguð, og landið vel ræktað.
Þetta var aldingarðu Bert Munroe.
Oft, þegar landið var yfirgefið og
draugarnir léku lausum hala, kom
Tularecito hingað á nóttunni, lá ó
jörðinni undir trjánum og tindi
stjörnurnar með sínum næmu fingr-
um.
Jafnskjótt og hann gekk inn í
garðinn, vissi hann. að hann var að
koma heim. Hann heyrði ekki til
dverganna, en hann vissi, að þeir
vom nálægir. Aftur og aftur kallaði
hann til þeirra, en þeir komu ekki.
„Ef til vill fellur þeim ekki
tunglsljósið," sagði hann.
Við rætur stórs pemtrés gróf
hann holu sína — þrjú fet i þvermál
og mjög djúpa. Alla nóttina vann
hann að þessu, gróf dýpra og dýpra
í kalda jörðina, stansaði öðm hvom
til að hlusta. Enda þótt hann heyrði
, ekki neitt, var hann sannfærður
um, að hann væri að nálgast þá.
Það var ekki fyrr en í dögun að hann
gafst upp og fór inn í mnna til að
sofa.
Um miðjan morgun labbaði Bert
Munroe út til að gá í sléttuúlfa-
gildru, og fann holuna undir trénu.
„Hver fjandinn,” sagði hann. „Hér
hljóta einhverjir krakkar að hafa
verið að grafa göng. Það er hættu-
legt, jarðvegurinn getur hmnið ofan
ó þau, eða einhver getur dottið ofan
í og meitt sig.” Hann gekk aftur til
hússins, náði i skóflu og mokaði
ofan í holuna.
„Manni,” sagði hann við yngsta
son sinn, „þú hefur vist ekki verið
að grafa í trjágarðinum, eða hvað?”
„U-hu,” sagði Manni.
„Jæja, veistu, hver hefur gert
það?”
„U-hu,” sagði Manni.
„Nú, einhver hefur grafið djúpa
holu þar. Það er hættulegt. Þú segir
drengjunum að hætta því, annars
getur hmnið ofan ó þó.”
Myrkrið kom, og Tularecito kom
út úr mnnanum til að grafa í holu
sinni á ný. Þegar hann kom að
henni fylltri, urraði hann grimmdar-
lega, en svo datt honum annað í hug
og hló. „Fólkið hefur verið hér,”
sagði hann ánægður. „Þau hafa
ekki vitað hver það var, og þau hafa
orðið hrædd. Þau hafa fyllt holuna.
í þetta sinn ætla ég að fela mig, og
þegar þau koma til að moka ofan í
holuna, ætla ég að segja þeim, hver
ég er. Þá verða þau elskuleg við
mig.”
Og Tularecito gróf upp holuna og
gerði hana miklu dýpri en hún hafði
áður verið, því nú var mikið af
jarðveginum laus. Rétt fyrir dögun
fór hann inn í mnnann í útjaðri
garðsins og lagðist niður til að vera
á verði.
Bert Munroe gekk út fyrir morg-
unverð til að gá aftur að gildmm
sínum, og aftur hann hann holuna.
„Bölvaðir ormarnir,” hropaði hann.
„Þau ætla að halda þessu áfram.
Ég þori að veðja, að Manni er með í
þessu, hvað sem hann segir.”
Hann virti fyrir sér holuna andar-
tak, byrjaði síðan að ýta mold ofan í
hana með fætinum. Villidýrslegt
urr kom honum til að vinda sér við.
Tularecito kom, hoppandi eins og
froskur á sínum löngu leggjum, með
reidda skófluna og réðst ó hann.
Þegar Jimmi Munroe kom til að
kalla á föður sinn til morgunverðar,
fann hann hann liggjandi á moldar-
bingnum. Það blæddi úr munni
hans og enni. Skóflufylli af mold
kom fljúgandi upp úr holuimi.
Jimmi hélt, að einhver hefði
drepið föður sinn og ætlaði nú að
grafa hann þarna. Hann hljóp heim,
örvita af hræðslu, hringdi í sima og
stefndi til sín hóp manna.
Sex menn læddust að holunni.
Tularecito barðist um eins og sært
ljón, og lér ekki i minni pokann fyrr
en þeir börðu hann í höfuðið með
hans eigin’skóflu. Svo bundu þeir
hann rammlega og fóru með hann í
steininn.
! Salinas rannsakaði læknanefnd
drenginn Þegar þeir lögðu fyrir
hann spurningar, brosti hann
bjánalega til þeirra og svaraði ekki.
Franklin Gomez sagði það, sem
hann vissi um hann, og fór fram á,
að sér yrði falið að hafa umsjón með
honum.
„Það getum við því miður ekki,
Gomez,” sagði dómarinn að lokum.
„Þú segir, að hann sé góður
drengur. í gær reyndi hann að
drepa mann. Þú hlýtur að skilja, að
við getum ekki látið hann ganga
lausan. Fyrr eða síðar verður hann
mannsbani.”
Eftir nokkrar bollaleggingar var
Tularecito dæmdur á hæli fyrir
geðveika afbrotamenn i Napa.
BINNI & PINNI
47. TBL. VIKAN 31