Vikan - 18.11.1976, Blaðsíða 36

Hringbraut 121 Sími 2 86 01
var svarað. — Eða það slítur sam-
bandinu, og það er ekki skemmti-
legt.
Á kvöldin sat hún oft i fangi
hans, og þau töluðu saman, og hún
hallaði höfði sínu að mjúku hári
hans.
— Þetta er ekkert fyrir þig, sagði
hann við hana einn daginn og horfði
á gamia baðkerið og hallandi gólfið.
— Þú ættir að vera á vesturströnd-
inni, þar átt þú heima.
— Vitleysa! Ég kann vel við mig
hérna. Það herptist saman eitthvað
fyrir brjóstinu. Var hún orðin of
nærgöngul?
— Ég veit, að þú kannt vel við
þig, en þér er annað ætlað.
— Ég flyt bara með þér.
— Ég á heima hér.
— Mundir þú ekki sakna mín?
— Auðvitað.
Hún tók eftir þvi að hann sagði
ekki einfaldlega bara: Jú. En hún
þorði ekki að spyrja meira i það
skipti. Hann áttí það til að segja
nákvæmlega það sem hann meinti.
I maíbyrjun fór Mickey að líta í
kringum sig eftir annarri vinnu.
Hann hafði ákveðið að eiga spariféð
og reyna að fá vinnu hjá kvik-
myndagerðarfyrirtæki. Siðan yrði
hann að byggja upp smátt og
smátt. Ingrid var ekki viss um, að
hann veldi réttu leiðina. En þetta
voru hans peningar, og hún gat
varla talið hann á að taka áhættu.
Hann las blöðin frá orði til orðs í
leit að vinnu, sem myndi hæfa
honum, en það var ekki um margt
að velja. Venjulega endaði hann
með þvi að kasta blaðabunkanum
frá sér og liggja áfram í rúminu
glápandi upp i loftið. Ingrid leit á
hann út undan sér frá bókinni, sem
hún var að lesa. Helst langaði hana
til að halda honum þétt að sér, en
hún vissi, að slíkt myndi aðeins
áreita hann.
f júni hætti Lára við vikublaðið
og flutti heim. Ingrid hjálpaði henni
að pakka niður og fór heim með
henni til að vera þar í eina viku.
Það var gott að komast burtu um
tíma — sjá Mickey í öðru ljósi.
Þegar hún kom til baka, sagði
Mickey að hann teldi, að þau ættu
að slíta sambandinu. Hann var
búinn að fá vinnu sem aðstoðarleik-
stjóri i litlu leikhúsi.
— Ég verð að vera til staðar á
hverju kvöldi, svo að við mundum
ekki sjá hvort annað að ráði. Auk
þess verð ég að einbeita mér að
vinnunni, annars kemst ég ekkert
áfram. Það hefur ekki gengið svo
vel upp á síðkastið...
— Ég gerði mér grein fyrir þvi.
— Ég held, að það komi niður á
þér líka.
Ingrid fannst hún lítilsvirt, en
þrátt fyrir leiðar tilfinningar reyndi
hún að virkja allt, sem hún átti af
sjálfstjórn og bjartsýni. Þau sátu
við eldhúsborðið hjá honum og
töluðu saman i þrjá tíma, og allan
tímann malaði sama hugsunin í
höfðinu á henni: Munt þú ekki
sakna mín? En hún spurði hann
ekki. í staðinn talaði hún um, að
hún þyrfti líka meiri tíma til að
sinna vinnunni, og að það skipti
engu máli, þó þau sæust sjaldan.
Hann hlyti þó að fá matartíma?
Að lokum sagði hann, að þau gætu
hist við og við.
Ingrid var nú ein í íbúðinni og
naut þess, ekki síst á morgnana.
En á kvöldin þjáðist hún af ein-
manaleik. Hún sat bara og starði út
um gluggann, meðan hún braut
heilann um, hvernig þetta myndi
enda. Hún gat ekki hugsað sér
að búa ein á þennan hátt, en hún
vissi engin ráð til að komast frá
þessu lífsformi.
1 ágúst spurði Mickey, hvort hún
vildi koma með sér í útilegu yfir
helgi. Fyrripart laugardagsins hitt-
ust þau í vöruhúsi til að kaupa
tjald. Þau fóru heim í ibúðina hans
Mickeys og settu það upp i stofunni
Birtan inni í tjaldinu var gulleit og i
þau sátu þar smá stund og röbbuðu
saman. Svo dró hann hana að sér og
kyssti hana.
Hann hafði leikið tennis allt
sumarið og var sólbrúnn. Hann hélt
fast utan um hana, og hún hélt ekki
aftur af honum. Ef til vill myndi
þetta leiða þau saman aftur á ný.
Eitt kvöld í september kom
Mickey heim til hennar til að borða
kvöldverð, — og hann hafði rakað
af sér skeggið. Efrivörin var s »>
skrítin og ber, henni fannst þ\ð
minna á sár.
— Hvers vegna rakaðir þú þig?
— Mér fannst ég asnalegur með
skegg. Ég er of kringluleitur til að
vera með skegg.
1 næstu viku fannst Ingrid hún
aftur slegin út af laginu. Leikrit-
ið sem Mickey stjórnaði sló í gegn,
en hann kunni ekki vel við sig í
vinnunni. Hann hafði ekki fundið
það rétta. Ennþá hlustaði hann á
það, sem hún hafði að segja, en
hann spurði hana einskis.
Þegar Ingrid var ein í íbúðinni,
sat hún með höfuðið í höndum sér
og hugsaði. Hvað myndi hún gera,
þegar höggið íélli, að þvi hlaut að
koma. Svona gat þetta ekki gengið,
en hvernig átti hún að halda það út,
þegar hann segði henni upp?
Hún hafði ekki fundið svar við
spurningum sinum. Dag einn kom
hún auga á hann hinum megin á
götunni. Mickey kallaði og veifaði
til hennar. Þau fóru upp i ibúðina
hennar. Hann þáði ekkert að drekka
og meðan hún var að opna flösku
fyrir sig, laust því niður i huga
hennar: Nú kemur það...
— Ég get þetta ekki lengur, sagði
hann.
Jafnvel þó hún talaði af meira
öryggi en áður, af því að hún
reiknaði með að hafa yfirhöndina,
tókst henni það ekki.
Nú var hann ákveðinn. Hann gat
ekki verið neinum háður tilfinninga-
lega, meðan hann væri að leita sér
að vinnu, sem hann gæti sætt sig
við. Hann þjónaði tveimur herrum,
og það gat ekki haldið áfram. I
þetta skipti töluðu þau lika saman
allt kvöldið, þvi hún gat ekki skilið
ástæðuna. Hann vildi vera einn,
sagði hann, þarfnaðist ekki hjálpar
eða uppörvunar. Hana grunaði, að
hann hefði aðrar ástæður, en vildi
ekki segja þær. Hann sagði ekkert
um það, að hann værði orðinn leiður
á henni, og það var engin ástæða
til að spyrja, hvort hann myndi ekki
sakna hennar.
Eftir nokkra tíma höfðu þau ekki
meira að segja hvort við annað og
sátu hljóð. Þau hefðu rétt eins getað
verið hvort á sínum hnetti. Hún
strauk honum varlega yfir hárið.
Hann var farinn að fá kollvik.
— Ég skal passa, að þú verðir
ekki sköllóttur, sagði hún. Hann
brosti og leit undan.
Svo fór hann. Þegar hurðin lok-
aðist að baki hans, leið Ingrid eins
og hún ætlaði að kafna, hún gat
ekki andað reglubundið. Hún fór út
að glugganum til að sjá hann fara
hjá, en þó hún stæði i tuttugu
minútur við gluggann sá hún hann
ekki.
Það var orðið framorðið. Hún fór
og háttaði. Varð að reyna að sofna,
en lá bara stíf í myrkrinu með
galopin augu. Hana verkjaði í
höfuðið, hendurnar og^hafði verk
fyrir brjóstinu.
36 VIKAN 47. TBL.