Vikan - 06.10.1977, Síða 35

Hann heitir Einar H. Bridde og
starfarsem feldskurðarmeistari hjá
Iðnaðardeild Sambandsins á
Akureyri. Vikumenn voru nýlega á
ferð á Akureyri að fylgjast með
fallhlífastökkvunumog þóttitilvalið
að leggja nokkrar spurningar fyrir
Einarsvonaíleiðinnitilaðforvitnast
aðeins um feldskurð.
Við spurðum Einar fyrst að því,
hvernig honum hefði dottið í hug
feldskurður frekar en eitthvað
annaö?
— Tja, ég hef lengi haft áhuga á
þessu. Faðirminner meðminkabú,
og ég held, að það hafi kveikt í mér
fyrsta neistann. Mig langaði aö
nýta íslensku skinnin hér heima.
— Dró það ekki neitt úr
áhuganum, þegar þú komst að því,
hve erfitt það yrði fyrir þig að læra
þessa grein?
— Ég varð að fara út til að læra
þetta, því það eru of fáir starfandi
feldskuröarmeistararhérheima, og
það var ekki grundvöllur fyrir því að
komast í nám hér, en það dró ekki úr
áhuganum. Ég fór fyrst til
Þýskalands og var þar í tæpt ár, en
kom síðan heim til aö Ijúka
Iðnskólanum. Þegar svo Iðnskól-
anum lauk, fór ég til Svíþjóðar og
var þar í rúmt ár. Sá skóli er þriggja
ára, en þar eð ég var meö
undirbúningsmenntun frá Þýska-
landi, fór ég ( þriðja bekk í
teikningum, en tók líka hluta af
fyrsta og öðrum bekk.
— En nú geröir þú einhvern
samning við Sambandið í tengslum
við þitt nám. Hvernig hjálpuðu þeir
þér?
— Ég gerði þannig samning, að
ég skuldbatt mig til að vinna fyrir þá
í fimm ár, en þeir hjálpuðu mér að
Einar H. Bridde er eini íslendingur-
inn i 25 ár, sem lokið hefur námi í
feldskurði, og hann fékk fyrstu
einkunn.
— Hvernig var það með
sveinsprófið? Ég hef heyrt, að
sveinsstykkið hafi ekki þótt dóna-
legt.
— Ég keypti skinnin að utan
sjálfur. Ég valdi ( þennan pels
rússnesktskinn, sem heitir Persian
og er lambskinn, eitt fínasta skinn,
sem hægt er að fá.
— Eru skinnin ekki tekin af
lömbunum mjög ungum?
— Þau eru tekin af tæplega
vikugömlum lömbum, svo að
sveipirnir í skinninu haldi sér.
— En hvernig er pelsinn unninn?
— Pelsinn, sem ég gerði fyrir
prófið, er úr tuttugu og fjórum
skinnum, og til að gefa hugmynd
um verð í þessum bransa, þá
kostuðu þessi skinn eitt hundrað og
þrjátíu þúsund. Konan min, Alda
Sigurbrandsdóttir, er lærð feld-
saumakona, og hún saumaði
pelsinn saman, en ég sneið hann
allan til.
— Og fékkstu góða einkunn?
— Já, ég fékk fyrstu einkunn, og
þess má geta, að próf í feldskurði
hefur ekki verið tekið hér á landi í
tuttugu og fimm ár.
— Er ekki fremur lítið um
framleiðslu á pelsum á íslandi?
— Loftslagiðáislandierþaðrakt,
að pelsar henta okkur frekar illa.
Mokkakápur henta okkur miklu
betur, hvað veðráttuna snertir.
— En eftir að hafa lagt allt þetta
nám á þig, er eins gaman að þessu
og þú reiknaðir með?
— Þetta er mjög skemmtilegt
starf, og það er langt frá því, að ég
sjáieftiraðhafa lært þetta. Enþetta
eróskapleg þolinmæðisvinna, það
þýðir lítið að vera í fúlu skapi, þá
tekst illa upp. Það má segja, að
þetta sé listgrein.
Á.B.
að feldskurðurinn
sé listgrein
Og hér
sjáum við Öldu í sveins-
stykkinu góða.
segja,
Og hér sýnir Atda okkur,
hvað bóndinn
gat búið til glæsilegan
jakka úr afgöngum.
komast í góðan skóla, sem var
skólinníSvíþjóð. Þaðhlýturað vera
þeirra hagur að hafa vel faglært
fólk, sem getur unnið úr íslensku
skinnunum.
— Úr hvernig skinnum vinnið þið
þarna í þinni deild?
Við vinnum aðallega úr mokka-
skinnum. islensku mokkaskinnin
eru talin þau allra fínustu af þeim
mokkaskinnum, sem til eru á
heimsmarkaðnum. íslenskar
mokkavörur eru því á heimsmæli-
kvarða. Við höfum selt mikið út af
óunnum mokkaskinnum, og þau
eru síðan unnin úti. En við hljótum
að tapa á því. Þessvegna studdi
Sambandið mig til náms.
40. TBL. VIKAN 35