Vikan - 19.01.1978, Side 4

LjrsSf ,
w„\
■ _ 'j! VI

T%fí,°^e,t«»" Buðsu'r
'',re U«' Ha",s„°n "Wi'fíá
Z* ***£” l'V £ I*
með bak'n r ■ Lo^°n; erðlaun
ibe^oftðfuefötBre^ndS-
fyr Trst hönn"0u
V)\\«tf\
falle9an .,,,- úr
áum v.ð lejkhúsk)ól er
t&X&Si**109
Raskir dre
Grindadráp er sérfæreyskt fyrirbrigði,
sem við höfum áreiðanlega öll heyrt
getið. En fáir hafa tekið þátt í því, og
því fannst Vikunni tilvalið að birta
eftirfarandi lýsingu Jóvins Bjarna
Sveinbjörnssonar á grindadrápi, sem
hann varð vitni að.
Jóvin Bjarni er íslenskur í aðra ætt, en
færeyskur í hina, og stundaði
sjómennsku í Færeyjum á síðastliðnu
sumri. Hann brá sér í heimsókn til
skyldfólks í Sandey og hitti svo á, að
einn daginn kom grind inn á sundið.
Frændur vorir Færeyingar hafa
um aldaraðir stundað þá íþrótt eða
veiðar, er á þeirra máli nefnist
grindadráp og felst i því að reka hóp
hvala á land og drepa sér til matar.
Grind er færeyskt samheiti fyrir
hóp hvala, og er kjötið i daglegu tali
einnig nefnt grind. Áður fyrr var
það grindin, sem hélt Færeyingum
á lífi í harðærum, en nú telst þetta
frekar til íþróttar en sem nauðsyn-
legur liður í fæðuöflun þeirra.
Grindarinnar verður vart á sund-
unum, og verður þá uppi fótur og
fit. Fyrr á tímum hlupu menn um
allt byggðarlagið öskrandi:
Grindaboð, grindaboð,” og flykkt-
ust eyjaskeggjar þá út á götur
vopnaðir löngum hnífum og hár-
beittum skutlum og héldu að
höfninni á harða hlaupum, gjarnan
einnig með ljúfar veigar á vasapela
til hátíðabrigða. En Færeyingar
hafa, eins og aðrar þjóðir, tekið
símann i sina þjónustu, og gegnir
hann nú hlutverki hlauparans með
boðin. Skólar gefa frí þann daginn,
og næstum öll vinna leggst niður,
enda hjálpa allir til, sem vettlingi
geta valdið.
Þegar að höfninni er komið,
safnar fólkið saman lausu grjóti og
setur það um borð í stærri bátana,
sem sigla út á sundið, og síðan eru
4VIKAN 3. TBL.