Vikan - 19.01.1978, Síða 12

Rauðpipruð önd
með sykruðum
sœtueplum
Eina Jamaica-veitingahúsið í London, sem sérfræðingar í
snæðingi mæla með, er ,,Ocho Rios." Það er lítil og
yfirlætislaus stofa, þar sem eigandinn, Bertie Greene/ gengur
sjálfur um beina. Og það er konan hans, sem eldar matinn.
Þetta er næsti áfangastaður
okkar i veitingahúsahnattferðinni,
sem hófst í London, endar þar og
verður alltaf þar. I síðasta
tölublaði Vikunnar sögðum við frá
veislu gærkvöldsins á franska
matstaðnum ,,le Chef." Nú förum
við inn í nýjan heim, Vestur-lndí-
ur.
Ocho Rios er við afskekkta
götu, sem erfitt getur verið að
finna án korts. Samt er matstað-
urinn varla nema 800 metra og tíu
mínútna gang frá Cumberland-
hóteli, sém margir íslendingar
þekkja.
Best er að fara frá Oxford Street
norður Great Cumberland Place,
svo til vesturs fyrstu þvergötu,
Seymour Street, síðan til norðurs
fyrstu þvergötu, Seymour Place,
uns komið er að Harcourt Street,
en við þá götu er Ocho Rios.
Utan frá að sjá var staðurinn
ekkert nema hrörleg hurð og
gluggi. Þegar inn var komið, sást
fremur ræfilsleg, aflöng stofa með
eldhúsi frúarinnar inn af. Stofan
tók 25 manns í sæti, og þar var
engin sála þetta hádegið nema
Bertie, sem brosti út að eyrum.
Við höfðum pantað borð fyrir
tvo, en Bertie tekið frá borð fyrir
þrjá. Þessi misskilningur varð
tilefni ýmissa brandara húsráð-
anda, ekki síst er hann var búinn
að finna í pantanabókinni, að við
hefðum í rauninni pantað fyrir tvo.
Kom hann við og við til okkar,
meðan á máltíð stóð, og sagði
nýjustu fréttir af málinu.
EINU VIÐSKIPTAVINIRNIR
Á borðum voru stagbættir, en
hreinir dúkar. Uppi á vegg var
mynd af Viktoríu Englandsdrottn-
ingu og nokkrar áritaðar popp-
stjörnumyndir. Horfðust Viktoría
og The Spinners í augu. í þessu
umhverfi sátum við og átum í
hálfan annan tíma og vorum allan
tímann einu viðskiptavinirnir.
Sterk krydd, einkum rauður
pipar, einkenna matreiðslu Jam-
aicabúa. Kókoshnetur og ananas
er mikið notað, einnig ýmsar karrí-
blöndur hrísgrjóna og kjöts. Einna
frægastur réttur er þó mjólkurgris,
sem er ofnsteiktur í heilu lagi, er
hann hefur verið fylltur ýmsu
góðgæti. Hann vegur 5-8 kíló og
er því ekki á færi tveggja gesta.
Á matseðli Berties kenndi
margra grasa. Þar var rauðbauna-
súpa og saltfiskfylling í avocado-
peru. Þar var kjúklingur með
piparkornum, tómötum og blöndu
hrísgrjóna, kjöts og fisks. Sú
blanda er kölluð „pilaff" á
matseðlum, en kjúklingarétturinn
„chicken créole".
Allir þessir réttir þykja góðir á
Ocho Rios, svo að mikill tími fór í
að skoða matseðilinn. Ekki var
síður girnilegt að skoða vínlistann,
sem var á tveimur heljarstórum og
velktum spjöldum. Á spjöldin
hafði Bertie límt miða af vín-
flöskum þeim, sem hann hafði á
boðstólum. Bar þar mest á
þýskum hvítvínum í miðlungs
gæðaflokki.
ROMMSTÉLIÐ AUÐVITAÐ
FYRST
Tæpast kemur nokkur til Bertie
Greene nema fá sér fyrst eitt af
rommstélum þeim, sem eru
einkenni staðarins. Á listanum
mátti kenna Daiquiri og ýmis
torkennileg nöfn. Ég valdi nokk-
uð, sem Bertie kallar „Ocho Rios
Special" og sá ekki eftir því.
Annar forrétturinn, sem varð
fyrir valinu, var gungo-bauna-
súpa. Gungobaunir eru úr hita-
beltinu, líkar grænum baunum að
útliti, en ekki að bragði. Súpan var
þykk og greinilega blönduð kjöti
og grænmeti. Þetta var góð súpa
og skemmtileg tilbreytni frá ísl-
enskum baunasúpum.
Hinn forrétturinn var maís-
stöngull, svokallað „corn on the
cob." Bestir þykja þeir ferskir, en
þá tekur 20 mínútur að sjóða þá.
Okkar stöngull kom svo snemma á
borðið, að hann hlýtur að hafa
verið niðursoðinn og bara hitaður
upp á staðnum. Sem slíkur var
hann ágætur.
Annar aðalrétturinn var ágætis
svínakjöt, sem kallað var „Ocho
Rios Pork" á matseðlinum. Það
smakkaðist vel, en er að öðru leyti
ekki í frásögur færandi.
Hinn aðalrétturinn var rauö-
pipruð önd, sem hét „Chili-hot
pineapple roast duck" á matseðl-
inum, og er þetta einn helsti
einkennisréttur matstofunnar.
Chili er einmitt vesturindískt
stöngulhýði, sem gefur af sér
cayenne-pipar eða rauðpipar öðru
nafni. Þetta krydd gaf öndinni
sérkennilegt og afar skemmtilegt
bragð.
SYKRUÐU SÆTUEPLIN
Sjálfsagt var að panta sætuepli
með kjötinu. Sætuepli hétu
„Sweet potatoes" á matseðl-
inum. Þau eru rótarhnyðjur,
óskyldar kartöflum, þrátt fyrir
enska nafniö. Sætuepli eru sæt á
bragðið, ekki síst þegar búið er að
brúna þau, eins og raunin varð á
hjá konu Berties.
Sætuepli eru upprunnin í Suð-
ur-Ameriku og kallast þar „batata
douce". Stundum er notaður
yam, sem er rótarávöxtur frá Asíu.
Við urðum bara að vona, að við
værum með hið ekta „batata
douce." Að minnsta kosti minnti