Vikan - 22.06.1978, Síða 40

enn hélt hún svo fast um bíllyklana, að
þeir skárust inn í lófa hennar.
„Ég skal sjá um þá," sagði Bernie og
snéri lyklana úr hönd hennar með hægri
hendi, en dró hana út úr bilnum með
þeirri vinstri. Hann hélt henni uppréttri
eins léttilega og hún væri brúða í sýning-
arglugga verslunar.
„Hvað viljið þið?” spurði Maggie og
blygðaðist sín fyrir titrandi rödd sína,
„Hvar er systir þín?” spurði Gash.
„Ég veit þaðekki.”
Þetta svar kostaði hana löðrung, svo
hún riðaði við.
„Reyndu betur," sagði Bernie
grimmdarlega.
„Þó ég reyndi i allan dag, þá gæti ég
ekki sagt ykkur það,” sagði Maggie skýr-
um rómi og gerði sér upp kjark. „Ég veit
þaðekki”
Bernie lyfti hendinni aftur, en Gash
sagði hljóðlega: „Ekki láta sjá á henni,
ekki um hábjartan daginn.” Og síðan við
Maggie: „Nefndi systir þín, hvert hún
væri að fara?”
Það gat ekki sakað að segja þeim nafn
á erlendri borg. „Flórens”
„Hvers vegna sagðirðu það ekki
strax?” urraði Bernie.
Maggie leit hatursfull á hann og svar-
aði: „Flórens er stór borg. Ég veit ekki,
hvar hún býr, þannig að ég get ekki séð,
að þetta komi ykkur að nokkru gagni.”
„Nú, svo þig langar til að hjálpa okk-
ur, ha? Það var indælt. Það kunnum við
vel að meta, er það ekki, Gash?”
Bernie sleppti takinu á handlegg henn -
ar, en þegar hún reyndi að færa sig und-
an, ýtti hann henni upp að bílnum, og
þar rakst hún á Gash.
Hún sá hann brosa í fyrsta sinn. Hún
horfði með hryllingssvip á örið, og þar
gerði hún mistök. Skyndilega varð Gash
Bláa nœlan
jafn grimmur og Bernie, og hrinti henni
til baka. Bernie greip um báða handleggi
hennar og þrýsti henni þétt að sér.
„Ég skil ekki, hvað Donna er að gera
til Ítalíu,” sagði Gash og gretti sig.
„Nefndi hún, hvers vegna hún færi?”
„Ljósmyndaverkefni.”
„Ekkert annað?”
„Hvað ætti það annað að vera? Systir
mín er fyrirsæta.”
Bernie flissaði. „Systir þin er hitt og
þetta fyrir ýmsa, en það gæti verið, að
þú vissir þaðekki.”
H
tNN hrinti henni snögglega
aftur til Gash, sem greip um upphand-
leggi hennar og starði i andlit hennar.
Maggie vissi betur í þetta sinn, svo hún
lét sér hvergi bregða og sýndi engin
merki um, að andlitslýti hans snerti
hana illa. Hún starði á hann i heila ei-
lífð að þvi henni virtist, og loks sagði
hann: „Er það satt, að þú eigir helming-
inn i íbúðinni?” Hann benti höfðinu í átt
til bláudyranna.
„Já.”
„Systir þín hafði engan rétt til að
þegja yfir þvi.”
Hún þagði og gerði sér grein fyrir, að
þó-hún spyrði, hvers vegna Donna hefði
átt að segja þeim það, þá yrði svarið,
sem hún fengi frá náungunum tveim,
eitthvað allt annað en hún kærði sig um.
„Hrintu henni til mín, Gash, hrintu
henni til mín.”
Bernie var eins og hundur, ákafur
eftir að bolta yrði hent fyrir hann.
Maggie var hent eins og bolta — hent á
milli þeirra, hringsnúið og stjakað, þar
til hana svimaði, hring eftir hring í
kringum bílinn, uns þeir voru loks orðnir
þreyttir á leiknum og héldu henni fastri
við hurðina. Það kom enginn henni til.
hjálpar, þó hún hrópaði upp yfir sig
hvað eftir annað. Það var sunnudagur
ogekkertfólkáferli.
Hún var lafmóð og úfin, þegar Gash
skipaði: „Vertu kyrr hér, eða farðu inn í
íbúðina þína, ef þú vilt það heldur, en
aktu ekki bílnum þinum burt héðan
næsta kortérið. Er það skilið?”
Þegar félagarnir röltu burt, mundi
Maggie eftir nokkru. „Lyklarnir mínir!”
hrópaði hún. „Þið eruð með lyklana
mína!”
Gash hélt áfram, en Bernie snéri sér
við og leit í lófa sinn. „Já, reyndar,"
hrópaði hann og glotti. „Hana, taktu þá.
Kortér, manstu. Láttu þá liggja þarna
næsta kortérið.” Hann henti bíllyklun-
um á miðja götuna.
Maggie beit á vör sér og hallaði sér
upp að bilhurðinni. Síðan settist hún inn
i bílinn og lokaði á eftir sér. Hún læsti til
að henni fyndist hún öruggan inni i bíln-
um.
Hún heyrði hljóðin, jafnvel þó hún
sæti í bilnum. Hún skrúfaði rúðuna var-
lega vitundarögn niður og lagði við
hlustir. Það heyrðist skrölta í bílskúrs-
hurð, síðan líklega i hurðum sendiferða-
bílsins, og önnur málmhljóð. Vél sendi-
ferðabilsins urraði, og hljóðið í honum
dofnaði og dó út.
Það voru ekki liðnar nema tíu minút-
ur, en ótti hennar var slíkur, að hún beið
allar fimmtán mínúturnar. Hún skamm-
aðist sín, þegar hún steig út úr bílnum og
náði í lyklana. Síðan fór hún og gægðist
fyrir hornið á götunni. Gatan var auð.
Maggie titraði enn, þegar hún gekk til
baka og settist inn í bílinn. Hana verkj-
aði í höfuðið, og hún átti bágt með að
hugsa rökrétt. Hún hafði engan að tala
við, nema kannski Steve.
í forngripaversluninni var ekkert lifs-
mark að sjá, en hún fór samt þangað og
barði að dyrum. Enginn svaraði. Gatan
var algerlega auð, og jafnvel fjarlæg um-
ferðarhljóðin voru dauf.
Maggie vissi varla, hvað hún hugðist
fyrir, þegar hún ók yfir Vauxhall brú og
umhverfis Clapham Common. Þaðan
virtist það eðlilegast að aka eftir Bright-
on veginum, og hún ók út úr borginni í
straumi sunnudagsferðalanga, sem leit-
uðu til strandarinnar, eins og læmingjar
á þessum vordegi.
Nú vissu hún, hvert hún var að fara.
Hún var á heimleið, rétt eins og sært dýr
— ekki til að fara þar inn, heldur bara til
að sjá húsið og vita, að það tilheyrði
henni.
Mac
kGGIE hefði látið sér nægja
að horfa á býlið sitt ofan af hæðinni, ef
Anna og Edward Maxwell hefðu ekki
verið í garðinum. Hún lagði bílnum og
leit niður í dalinn fyrir neðan sig, þar
sem húsið og garðurinn voru, friðsæl og
böðuð sólskini.
Anna reytti arfa, og sjúklingurinn Ed-
ward, maður hennar, lá i sólstól vafinn í
teppi og umkringdur púðum. Jafnvel
milufjórðung frá þeim sást, hvernig
Anna snéri höfðinu, þegar hún var eitt-
hvað að segja við hann, þar sem hann lá
og horfðiáhana.
Þau virtust vera bestu félagar, og
Maggie braut heilann um það, hve lang-
an tíma það hefði tekið þau, og hvort
þau Ross myndu vera það lengi saman,
að þau fyndu þennan samhljóm.
Hana langaði að trúa því, að þau fyndu
hann.
Framhald í næsta blaði.
40VIKAN 25. TBL.