Vikan - 23.11.1978, Blaðsíða 27

o o
IM-KRIMMINN
WÍLLY
BREINHOLST
Þýð. Jóhanna Þráinsdóttir.
ALLT í STEIK MEÐ KASSANN
Hann tók upp simann og hringdi til
rannsóknariögreglunnar. Þeir komu
og tóku skýrslu. — Þatta er alveg
augljóst, sögðu þeir. Gjaldkeri
bankans haffli stolið úr kassanum
og eytt öllu þýfinu ó veðreiðabraut-
unum. Spilafýsnin hafði haitekið
hann og eyðilagt Iff hans. — Hann
fsar þrjú ór i forsæiunni, sögðu
nóungamir fró rannsóknariögregl-
unni . ..
Sörensen gjaldkeri var að gera upp
kassann. Hann gat ekki fengið hann til
að stemma, það vantaði 6000 krónur.
Hann sat enn og taldi, þegar hitt starfs-
fólkið fór í yfirhafnirnar og heim.
— Vill hann ekki stemma, Sörensen?
spurði bankastjórinn, á leið sinni út i
bilinn.
— Það vantar 6000 krónur, herra
forstjóri.
— Það var nú verri sagan. Reyndu að
telja einu sinni enn.
Þó að bankinn væri hvorki stór né
umsvifamikill, var samt nauðsynlegt að
kassinn stemmdi. Sörensen taldi
peningana enn einu sinni. Það vantaði
enn 6000 krónur, og úr því varð ekki
bætt. Hálfum mánuði síðar vantaði
aftur I kassann. Þegar Sörensen gerði
hann upp, vantaði 30.000 krónur. Hann
fór inn til forstjórans og sagði honum
frá því. Forstjórinn kom sjálfur með
honum fram og athugaði kassann.
Gleymduð þér kannski að telja gullið,
Sörensen?
Hann hafði ekki gleymt að telja
gullið.
— Getur ekki verið, að eitthvað af
þúsund króna seðlunum hafi limst
saman?
Allt starfsfólkið safnaðist saman
kringum kassann, með meðaumkunar-
svip á andlitinu. Engir seðlanna voru
límdir saman. Fólk hristi höfuðið
skilningsvana. Sörensen hafði unnið hjá
bankanum í tæp 25 ár, og kassinn hafði
alltaf stemmt hjá honum.
— Jæja, þér finnið þetta kannski á
morgun, sagði forstjórinn og klappaði
Sörensen hvetjandi á lotnar axlirnar. Þér
skuluð ekki sitja hérna og brjóta heilann
þar til kvarnirnar hrökkva í sundur
vegna þessara 30.000 króna. Það er
miðvikudagur i dag, svo þér farið senni-
lega á veðreiðarnar í kvöld?
Sörensen kinkaði kolli. Veðreiðar
voru eftirlætis tómstundagamanið hans.
Svo læsti Sörensen kassanum og fór á
veðreiðar.
Þremur vikum seinna kom hann aftur
inn til forstjórans.
— Hvað er nú að, Sörensen? Stemmir
kassinn ekki?
Sörensen hristi höfuðið örvæntingar-
fullur.
— Það vantar 60.000 krónur, herra
forstjóri.
— Þetta er fjandans klúður, Sörensen,
sagði hann dálítið gramur. — Kassinn á
aðstemma.
Sörensen varð niðurlútur. Svo gekk
hann að kassanum sínum og taldi öll
búntin með þúsund króna seðlunum enn
einu sinni, meðan forstjórinn taldi sjálf-
ur fimm þúsund króna seðlana.
Allt starfsfólkið fylgdist vandlega með
talningunni.
— Nei, nú er mér ofboðið, sagði
forstjórinn og lagði síðasta búntið af
fimm þúsund króna seðlunum aftur
niður I skúffuna. Það vantar nákvæm-
lega 60.000. Þér verðið að sitja eftir og
reyna að finna þetta.
— Ég ætlaði annars á veðreiðar . . .
tautaði Sörensen auðmjúkur.
— Það er mikilvægara að fá kassann
til að stemma en að þér eyðið laununum
yðar i einhverja aflóga bikkjuna, sagði
forstjórinn ákveðinn og gekk út.
Sörensen var greinilega farinn að fara I
taugarnar á honum. Tvær vikur liðu.
Svo barði Sörensen enn einu sinni að
dyrum hjá forstjóranum, skömmu eftir
lokun bankans.
— Kassinn . . . það vantar 600.000,
sagði hann hásróma.
Forstjórinn þaut á fætur, ýtti Sören-
sen til hliðar og gekk beint að kassanum.
Hann taldi sjálfur hvern einasta seðil,
jafnvel líka gull og smámynt. Starfs-
fólkið fylgdist með talningunni og hélt
niðri i sér andanuin af æsingu.
— Þetta er meira en litið undarlegt,
Sörensen. Svona getur þetta ekki gengið,
þú mátt vera viss um það. Ef þér fáið
ekki kassann til að stemma, er ég
hræddur um að ég neyðist til að tilkynna
það til aðalstöðvanna.
Forstjóranum varð litið á veðreiða-
skrána, sem Sörensen hafði stungið í
kassann við hliðina á tékkunum. Hann
greiphana ogleithvasstáSörensen.
— Veðjið þér oft, spurði hann stuttur
I spuna.
Svona 300 krónum einstaka sinnum,
tautaði Sörensen án þess að líta upp.
Forstjórinn snérist á hæli og yfirgaf
salinn þungur í spori.
600 þúsundin fundust ekki.
Forstjórinn tilkynnti það að vísu ekki til
aðalstöðvanna, en tók upp á því að loka
aldrei dyrunum á skrifstofunni sinni, svo
að hann gæti betur fylgst meö
Sörensen. Nokkrum vikum seinna gekk
hann að kassanum, þegar Sörensen var
aðgera hann upp.
— Má ég telja lika, Sörensen, sagði
hann.
Sörensen vék ófús til hliðar. Starfs-
fólkið færði sig nær kassanum. Forstjór-
inn taldi peningana þrisvar sinnum og
varð stöðugt æstari. Svosló hann harka-
lega I borðið og snéri sér að Sörensen.
— Nú er nóg komið, æpti hann. —
Það vantar 6 milljónir! Frandsen,
hringið til rannsóknarlögreglunnar!
Frandsen hringdi til rannsóknar-
lögreglunnar, og þeir tóku skýrslu. Þetta
var alveg augljóst. Sörensen hafði stolið
úr kassanum og eytt öllu þýfinu á
veðreiðabrautunum. Spilafýsnin hafði
heltekið hann og eyðilagt líf hans ...
— Hann fær þrjú ár, sagði lögreglu-
foringinn. Málið kom fyrir rétt, og
margir báru vitni.
— Þetta er alveg augljóst, sagði
dómarinn: — Þrjú ár.
Hann barði I borðið með hamrinum
sinum.
Skömmu seinna kom Frandsen kvöld
nokkurt heim til forstjórans, æstur i
skapi.
— Sörensen .... sagði hann. —
Sörensen er búinn að fremja sjálfsmorð.
— Aumingja kallinn, sagði forstjór-
inn, eftir að hann hafði náð sér eftir
líðindin. — Bíðið andartak. Frandsen!
Hann stóð á fætur og gekk inn i
húsbóndaherbergið. Hann tók málverk
niður af veggnum og opnaði leynihólfið
sitt. Þar lágu tvö þúsund króna búnt og
3 fimrn þúsund króna búnt. Hann tók
fimrn þúsund króna seðil úr einu
búntinu ogrétti Frandsen hann.
— Hérna, sagði hann. — Sjáið um að
kaupa fallegan krans og láta hann á
kistu Sörensens með persónulegum
kveðjum frá mér. Hafið á kransinum
rauðan silkiborða með áletruninni:
„Hafið þökk fyrir allt.”
47. tbl. Vikan 27