Vikan - 21.12.1978, Blaðsíða 25

Eftir Laird Koenig.
Þýð.: Auður Haralds.
ÚTDRÁTTUR:
Rynn var óvenju vel gefin, las ljóð, orti
en átti enga vini. Hún átti sér lika
leyndarmál, sem hún vildi ógjarnan að
kæmist i hámæli. Heimsóknir frú
Hallet og sonar hennar eru henni þvi
ekkert gleðiefni. Frú Hallet er
ógeðfelld miðaldra kona, sem fólkið I
þorpinu segir, að sé sifellt með nefið I
annarra leyndarmálum. Sonur hennar
er einkennilegur fullorðinn maður, með
sérstæðan áhuga á litlum stúlkum. Einn
góðan veðurdag hvarf svo frú Hallet.
Það veit það enginn nema Rynn litla að
þann dag var hún einmitt i eftirlitsferð 1
húsinu, sem Rynn og faðir hennar hafa
á leigu. Reyndar var erindi frú Hallet
þangað að kvelja og hóta Rynn litlu
svo Rynn, sem ekki lét fullorðna
nokkru sinni ráða yfir sér, notaði
tækifærið og hrinti frú Hallet niður
i kjallarann. Það varð
ekki aftur snúið. Hvað tæki það annars
konuna þarna niðri langan tima að
(ieyja. Þrjá daga . . . ?
Nú virtist eina vandamálið að losna við
Bentleyinn hennar frú Hallet. Hann
stóð fyrir utan húsið og var
ógnvekjandi sönnunargagn. Hún
hringir eftir aðstoð og þá kynnist hún
hinum sérkennilega, fatlaða töframanni
— drengnum Mario.
Aðeins þegar hann heyrði vélina fara
í gang gaf Mario innibyrgðri hræðslu
sinni lausan tauminn.
,,Svei-ei mér! Hvernig fannst þér
þetta? Hryllingur, ha? Ég meina, var
þetta ekki....”
En Rynn hafði snúið sér frá honum
og virtist hin rólegasta vera að hella víni
í glas. Hún rétti Mario það sem
svolgraði það í sig.
„Ég meina, hvernig á maður að vita
hvað er þarna fyrir utan? Ekki satt?”
Stúlkan plokkaði vaxdropa upp af
borðinu við kertastjakana.
„Það var engin ástæða til að vera
hræddur.”
Mario deplaði augunum og hristi
höfuðið til að sýna að hann gæti vart
trúað að hún gæti verið svona róleg.
„Þú getur sagt það núna. En þú varst
hrædd, maður. Þú varst að gera á þig úr
hræðslu.”
Af hverju neitaði hún að deila með
honum hrolli augnabliksins? Mario
kastaði slánni yfir axlir sér, skellti
silkihattinum á höfuð sér og veifaði
hókuspókus stafnum.
„Hvernig leist þér á þegar ég lét föður
þinn hverfa?”
„Þú laugst.”
„Það geturðu bitið í rassinn á þér upp
4. Hvað átti ég að gera?”
Hann gat ekki skilið af hverju hún
vUdi ekki taka þátt í spennunni með
honum, af hverju hún lét hann ekki
njóta sannmælis fyrir hversu vel hann
hafði staðið sig í yfirheyrslu frænda síns.
„Hlustaðu!”
Rynn heyrði líka höggin á dyrunum.
„Jesús,” sagði drengurinn. „Hann er
kominn aftur!”
Rynn hinkraði við dyrnar með
höndina á lásnum. Hún gaf Mario
bendingu um að fylgjast með hvernig
hún sæi um lögregluþjóninn.
Hún kippti dyrunum upp á gátt.
Frank Hallet stóð á dyraþrepinu.
Xl.kafli.
Hún barðist við að dylja hræðsluna
sem steyptist yfir hana. Hún barðist líka
við að skilja hvað hafði skeð. Lögreglu-
þjónninn hafði komið að þessum sömu
dyrum, en hann hafði ekið burtu eftir
trjágöngunum. Það hafði ekki verið
lögregluþjónninn sem varpaði skuggan-
um á gluggatjöldin. Allan þann tíma
sem Miglioriti hafði staðið við og fengið
sér vínglas með Rynn og Mario, hafði
Hallet verið viö húsið. Hallet hafði
beðið.
Maðurinn í dyrunum strauk löngum
flygsum af flóknu hári yfir glampandi
skallann. Vatnsósa blá augun komu upp
um að reiðhjólið á ganginum kom
honum á óvart. Augu hans skutust inn í
stofuna og fundu drenginn í slánni.
Hallet stóð hreyfingarlaus. Bak við
hann í svartri nóttinni hristi vindurinn
naktar trjágreinarnar svo þær skullu og
smullu saman.
Rynn bað þess með sjálfri sér að
maðurinn gæti ekki séð hvernig fætur
hennar titruðu undir kaftaninum. Hún,
sem venjulega var svo fljót að fram-
kvæma, svo róleg, alltaf með svar á
Litla stúlkan
við endann á
trjágöngunum
Ekki fyrr en tóbakið skíðlogaði þrýsti hann
því að hinu auga veinandi rottunnar. Eitt
andartak horfði hann athugandi á Gordon,
sem engdist í hendi hans, og f leygði síðan
dýrinu í eldinn.
Reiðilega lagfærði hann slána, kom
hattinum fyrir með stílfærðum halla og
skellti stafnum í gólfið. Hann var á
hraðri leið hin fáu skref til dyra, þegar
Rynn sagði: „Hvert heldur þú að þú sért
að fara?” Ef hún barðist við örvænting-
una sýndi rödd hennar þess engin merki.
Hann hvorki sneri sér við né svaraði.
Hann vissi að hún fylgdist með hverju
skrefi hans og hann notaði stafinn til að
ganga eins beint og hann gat að
dyrunum.
Rynn flýtti sér á eftir honum.
Hann sneri sér við. Glottið náði aftur
fyrir eyrun.
„Bara að reyna þig. Það lítur út fyrir
að þú viljir alls ekki að ég fari neitt, er
það?”
Hún hristi höfuðið neitandi.
„Einmitt,” sagði hann glaðlega með
sinni enskustu rödd. Hann renndi hand-
leggnum utan um mitti hennar og hún
byrjaði að hlæja. Hún leyfði hlátrinum
að magnast þangað til hún veinaði og
öskraði af hlátri, vitandi að hann var að
horfa á brotnu tönnina. En hún hélt
bara áfram að hlæja. Og Mario fór líka
að hlæja. Þau hlógu þangað til þau
féllust í faðma og héngu hvort á öðru.
Mario varð fyrri til að hætta.
Jl.tbl. Vikan 25