Vikan - 21.12.1978, Blaðsíða 51

en peninganna, helduröu það? Auðvitað
getur það ekki enst. Ég vona bara, að
hún þurfi ekki að ganga gegnum þær
þrengingar, sem hún verðskuldar.”
Ég hló. Hin vingjarnlegu orð voru
töluð í þeim tón, að ég efaðist ekki um
hvaðhún meinti.
„Jæja, ef það endist ekki, geturðu
huggað þig við að segja: „Þetta sagði
ég," sagði ég.”
„Það skal ég aldrei, því lofa ég.”
„Þá getur þú glaðst yfir því að hafa þá
sjálfstjórn að segja ekki: „Þetta sagði ég
þér,” sagði ég.”
„Hún er gömul, ósmekklega klædd
og leiðinleg.”
„Ertu viss um, að hún sé leiðinleg?”
sagði ég. „Það er rétt, að hún segir ekki
mikið, en þegar hún segir eitthvað, er
það mjög hnittið."
„Ég hef aldrei heyrt hana gera að
gamni sinu.”
Ég var farinn aftur til Austurlanda,
þegar þau Gilbert og Jane komu heim
úr brúðkaupsferðinni, og í þetta sinn var
ég tvö ár í burtu. Frú Tower stundaði
ekki bréfaskriftir, og þó að ég sendi
henni póstkort annað slagið, heyrði ég
ekkert frá henni, en ég hitti hana innan
fárra daga, þegar ég kom aftur til
London. Mér var boðið út að borða og
þegar ég settist að borðinu, sá ég, að ég
sat við hliðina á henni. Þetta var
heilmikið samkvæmi, ég held að við
höfum verið tuttugu og fjögur. Þar sem
ég kom heldur seint og var hálfutan við
JANE
mig yfir þessu fjölmenni, áttaði ég mig
ekki strax á því, hverjir voru þarna. En
þegar ég leit yfir hópinn, sá ég, að þarna
voru margir vel þekktir menn, sem
myndir birtast af í blöðum. Gestgjafi
okkar hafði mikinn áhuga á frægu fólki
og þetta var óvenjulega glæsilegt sam-
kvæmi. Þegar við frú Tower höfðum
skipst á nokkrum orðum, eins og venja
þeirra er, sem ekki hafa sést i nokkur ár,
spurði égeftir Jane.
„Henni líður vel,” sagði frú Tower
dálitið þurrlega.
„Hvernig hefur hjónabandið gengið?”
Frú Tower þagði um stund og tók
salta möndlu af fatinu fyrir framan
hana.
„Það virðist mjög farsælt.”
„Þú hefur þá haft rangt fyrir þér?”
„Ég sagði, að það mundi ekki standa
lengi og ég segi það enn. Það er andstætt
mannlegu eðli.”
„Er hún hamingjusöm?”
„Þau eru bæði hamingjusöm.”
„Ég geri ekki ráö fyrir, að þú hittir
þau oft.”
„Fyrst hitti ég þau oft. En nú...”, frú
Tower kipraði varirnar. Jane er orðin
mjög mikilsháttar persóna.”
„Hvað áttu eiginlega við?” sagði ég
hlæjandi.
„Ég held ég ætti að segja þér, að hún
er hérna í kvöld.”
Mér varð bilt við, ég leit i kringum
mig aftur. Gestgjafi okkar var mjög
indæl og skemmtileg kona, en ég gat
ekki ímyndað mér, að hún myndi bjóða
til slíks samkvæmis álappalegri, eldri'
konu lítt þekkts arkitekts. Frú Tower sá
vandræði mín og var nógu kæn að sjá,
hvaðég hugsaði. Hún brosti dauflega.
„Líttu til vinstri við gestgjafa okkar.”
Ég leit þangað. Svo undarlega vildi til,
að konan, sem sat þar, hafði vakið
athygli mína, þegar mér var vísað inn i
stofuna, vegna fjarstæðukennds útlits.
Mér hafði fundist ég sjá blik í augum
hennar eins og hún kannaðist við mig,
en eftir minni bestu vitund hafði ég aldrei
séð hana áður. Hún var ekki ung kona,
því hár hennar var grátt. Það var mjög
stutt klippt og féll að vel sköpuðu höfði
hennar í þéttum lokkum. Hún reyndi
ekki að sýnast ung, og skar sig úr þessu
samkvæmi, vegna þess að hún notaði
hvorki varalit, farða eða púður. Andlit
hennar, sem ekki var sérlega laglegt, var
rautt og útitekið, en vegna þess að
ekkert hafði verið gert til þess að fegra
það, var það eðlilegt og mjög viðfelldið.
Það var í einkennilegri mótsetningu við
hvítar axlir hennar, þær voru raunar
alveg stórkostlegar. Kona um þritugt
hefði mátt vera stolt af þeim. En kjóllinn
hennar var óvenjulegur, ég hef ekki oft
séð djarfari klæðnað. Kjóllinn var
svartur og gulur, mjög fleginn, pilsið
stutt, eins og þá var í tísku. Hann
verkaði næstum eins og grímubúningur,
en hann klæddi hana og þó að hann
hefði verið hræðilegur á öðrum, virtist
hann alveg blátt áfram á henni. Og til
þess að fullkomna áhrifin af öfgunum og
íburðinum í klæðaburðinum, sem þó var
ekki tildurslegur, bar hún einglymi i
svörtu bandi.
„Þú ætlar ekki að segja mér, að þetta
sé mágkona þin,” sagði ég undrandi og
greip andann á lofti.
„Þetta er Jane Napier,” sagði frú
Towerkuldalega.
Á þessu andartaki var hún að spjalla,
húsráðandinn snéri sér brosandi að
henni, eins og hann skemmti sér vel.
Hvíthærður, sköllóttur maður með
skarpleitt, gáfulegt andlit hallaði sér
fram eftirvæntingarfullur, og par, sem
sat á móti þeim, hætti að tala saman og
hlustaði spennt. Hún lauk máli sínu og
fólkið slengdi sér skyndilega aftur á bak i
sæti sínu og hló hátt. Frægur stjórn-
málamaður, sem sat hinum megin við
borðið, yrti á frú Tower:
„Mágkona þin hefur enn sagt eitt-
hvað fyndið.”
Frú Tower brosti. „Hún er alveg ein-
stök, ekki satt?"
„Ég ætla að fá mér ærlegan sopa af
kampavíni og segðu mér svo, í guðanna
bænum, alla söguna,” sagði ég.
Framhald í nœsta blaði.
f X. tbl. Vlkan JI