Vikan - 21.12.1978, Blaðsíða 28

„Gordon?”
Stúlkan kinkaði kolli.
„Elskarðu Gordon?”
Hún kmkaði aftur kolli.
„Ég spurði þig spurningar."
„Já.”
„Jáhvað?”
„Já, ég elska Gordon.” Rödd hennar
var eins bitur og köld og nóttin úti fyrir.
Aðeins höfuð Gordons stóð út úr
rauðum hnefanum sem hélt honum
þéttingsfast. Hallet lyfti litla dýrinu í
hæð við blá augu sin þar til bleikt og
hvítt snjáldrið titraði í bylgjandi
sígarettureyknum og litlu rauðu augun
ranghvolfdust i leit að undankomuleið.
„Ég held að Gordon elski þigsagði
Hallet.
Með lausu hendinni sló maðurinn
öskuna af sígarettunni, hélt henni að
glansandi vörunum og saug að sér reyk-
inn þar til glóðin var logarauð. Hann
hélt þétt á sígarettunni og færði glóðina
að hvítu rottunni.
Rynn kæfði óp.
Hallet þrýsti glóandi sigarettunni að
öðru auga Gordons.
Rottan kveinaði.
Hönd Rynn bældi öskur hennar.
„Jesús,” hvíslaði Mario.
Rottan kveinaði aftur og aftúr og
aftur. Stúlkan greip i Mario og gróf
andlitið i slánni hans. Drengurinn lagði
skjálfandi handlegginn utan um axlir
hennar.
Hallet hélt sígarettunni upp og blés á
endann þar til hann var hvítglóandi.
Ekki fyrr en tóbakið skíðlogaði þrýsti
hann þvi að hinu auga veinandi rott-
unnar. Eitt andartak horfði hann
athugandi á Gordon sem engdist í hendi
hans og fleygði síðan dýrinu í eldinn.
Hann kastaði sígarettunni inn i
arininn.
Hallet rak höndina framan I stúlkuna.
Rispur I holdugum lófanum vætluðu
blóði.
„Helvitis dýrið klóraði mig.”
Hann sagði drengnum að ná í sótt-
hreinsunarlyf.
„í lyfjaskápnum uppi?” spurði Mario.
Skjálfandi gat Rynn ekki svarað.
Mario haltraði gegnum herbergið,
hengdi regnfrakkann upp I holinu og fór
uppstigann.
Hallet stóð fyrir framan stúlkuna og
kannaði rispurnar í lófa sínum með yfir-
bragði manns sem hefur friðþægt
sjálfum sér með vel unnu verki. Hann
lét sig síga niður I ruggustólinn og
hallaði honum hægt fram á við þar til
hann andaði beint í andlit Rynn.
„Jæja. Hvar er pabbi þinn?”
Stúlkan tuldraði eitt einasta orð.
„Ég heyri ekkitil þín.”
„Sofandi,” tókst stúlkunni að koma
upp.
„Uppi?”
Hún hristi höfuðið.
„Ég spurði þig hvort hann væri
uppi?”
„1 næsta herbergi.” Það var vart hægt
að greina rödd hennar.
Hallet ýtti erminni á tweedjakkanum
upp af úlnliðnum og leit á armbands-
úrið.
„Hann fer snemma að sofa.”
„Hann vakti í alla nótt. Við
þýðingar.”
„Já?” Manninum tókst að gefa í skyn
með þessu eina orði, að þótt fullyrðing
hennar gæti verið dagsönn, þá tryði
hann henni ekki eitt andartak.
„Hvar? 1 þessu herbergi?” Hann
hnykkti höfðinu í átt að vinnuher-
berginu.
„Já.”
„Hversu mörg voruð þið til kvöld-
verðar?”
Rynn gat enn ekki fengið sig til að líta
á manninn.
„Þú getur séð það.”
„Ég spurði.”
„Tvö.”
„Bara þið tvö?”
Rynn kinkaði kolli. Áður en
maðurinn byrsti sig, og hún vissi að
hann myndi gera það, sagði hún
upphátt. „Já.”
„Pabbi?”
Litla stúlkan við
endann á
trjágöngunum
„Nei.”
„Nei, hvað?”
„Faðir minn borðaði ekki...” Hún
barðist við tárin.
„Þú sagðir að hann hefði verið
þreyttur.”
„Já.”
Mario hafði komið niður stigann og
inn í herbergið hljóðlaust. Með sótt-
hreinsunarlyfið I hendinni haltraði hann
til mannsins.
Hallet sneri sér að drengnum. „Góður
kvöldverður?”
Mario talaði einnig með röddu sem
var tæpast meira en hvisl. „Já."
Hallet reif af honum flöskuna.
„Alein?”
Drengurinn sendi Rynn örvæntingar-
fullt augnaráð eins og hann gæti ef til
vill lesið úr andliti hennar hvað hún
hafði sagt. En hún hafði snúið sér út í
homið.
„Nei.”
„Alein, en ekki ein?” Maðurinn
málaði rispurnar I lófa sér með rauðu
joði úr litla glasinu.
„Ef þið eruð ekki ein, hvar er hann
þá?”
„Hver?”
„Sá, sem við erum að tala um.” Hallet
hélt hendinni að ljósinu. „Pabbi
hennar.”
„Hann er í næsta herbergi,” sagði
Rynn snöggt og fann lyktina af joðinu.
„Ekki uppi?”
„Nei.”
„Þú sagðir uppi.”
„Nei, það gerði ég ekki.”
„Ekki uppi.” Hallet lauk við að mála
höndina. Hann skrúfaði tappann á aftur
og rétti drengnum sem beið flöskuna.
„Þar sem hann vinnur.”
„Já.”
„Ekki að vinna I þetta sinn. Sefur.”
Stúlkan kinkaði kolli. Flýtti sér síðan
aðsegja „Já.”
„En ekki uppi.” Maðurinn sagði þetta
eins og einhver sem vill að það liggi
alveg ljóst fyrir að hann vill ekki gera
neina skyssu.
Hallet reis upp úr ruggustólnum sem
marraði hægt fram og aftur. Við arininn
tók hann upp skörunginn og skaraði i
eldinn. Hann talaði við stúlkuna, sem
sat á eldiviðarkassanum, en hnykkti
höfðinu í átt til drengsins.
„Hann er?”
„Éger Mario Pedesta.”
Hallet leit ekki á drenginn. Hann
snéri sér að Rynn. „Ég spucði þig.”
„Hann er Mario Pedesta.”
Hægt snéri hann sér að drengnum.
„Það rétt?”

IAWEX
frískandi þurrkur
vættar spritti
á skrifstofuna
íbílinn
í ferdalög
Heildsölubirgdir
Halldór Jónsson hf
Drengurinn kinkaði kolli, en flýtti sér
að bæta við „Já.”
„Ég hef séð þér bregða fyrir.”
„Frændi minn,” sagði drengurinn.
„Hann er lögga.”
„Já.”
„Hann var hér fyrir augnabliki.”
Hallet smellti fingrunum svo Mario
liti beint í augu honum. „Af hverju?”
„Hann kemur aftur.”
„Það var ekki það sem ég spurði þig
um.”
„Segðu honum það,” sagði Rynn,
„Já, segðu mér það,” sagði Hallet.
„Hann komi hingað vegna þess að þú
hringdir i hann. Að spyrja um móður
þína. Af hverju hún væri ekki komin
heim. Hann hélt þú kæmir kannski
hingað að gá að henni.”
„Af hverju ætti hún að vera hér?”
Rauðröndótt hönd benti Rynn að svara
ekki. Hann vildi heyra svarið frá
drengnum.
„Sultukrukkurnar eru þarna. Hún
ætlaði að koma við og sækja þær.”
„Og þarna eru þær,” sagði Hallet.
„Miglioriti lögregluþjónn ætlar að
koma aftur,” sagði Rynn.
„Sagði hann þaö?”
„Já.”
„Ég er viss um,” sagði Hallet og
settist varfærnislega I ruggustólinn, „að
hann gerir þaðeinhvern daginn.”
XII. kafli.
Hallet leit á úrið sitt. „Hvar haldið
þið að þessi móðir mín geti haldið sig á
þessum tíma sólarhrings?” Það gat verið
blekking af völdum flöktandi birtunnar
sem maðurinn ruggaði I, en Rynn var
viss um að hann brosti.
Hann rétti bleikar hendurnar að
eldinum.
„Þarna um kvöldið,” sagði hann og
andlitið var skærrautt í bjarmanum frá
arninum, „sagðistu ekki eiga neinn kær-
asta.”
Þetta var ekki bein spurning og Rynn
var búin að sýna að hún fékkst aðeins til
að tala þegar maðurinn krafðist þesr
óvefengjanlega. í stað þess að toga úr úr
henni svar sneri maðurinn spurningunni
aðdrengnum.
„Ert þú kærastinn hennar?”
„Já.”
Hallet sneri blóðrauðu andlitinu að
stúlkunni.
„Þú sagðir „enga kærasta”.” Augu
mannsins hvíldu á borðinu ogdiskunum
tveim. „Mér sýnist þú halda
kvöldverðarboð fyrir þá. Með kertaljósi
og víni.”
Snögglega sneri Hallet sér að Mario.
„Hún er mjög ung. Hvað sagði hún
þér, að hún væri gömul?”
„Þrettán.”
„Fjórtán, þrettán — yngri en þú, ekki
satt?”
Mario kinkaði kolli.
„Þekkirðu engar stúlkur á þinum
aldri? Eða vilja stúlkur á þinum aldri
kannski dansa?”
Framhald í næsta blaði.
28 Vlkan 51. tbl.