Vikan - 04.01.1979, Side 19

farmenn halda annarri eins tryggð við
skipin sín.
Hallfrid er kannski dæmigerð fyrir þetta
fólk. Hún er búin að vera yfirþjónn á sama
skipinu í 22 ár, þó hefur hún verið sjóveik
allt frá fyrsta dagi og er enn. Hallfrid ólst
upp á lítilli eyju, og þar hefur hún sjálfsagt
setið og horft á skipin koma og fara.
Dreymt um að komast að heiman. Svo
stígur hún um borð, og hennar heimur
verður siglingin á milli Bergen og
Kirkjuness.
Þessir farmenn eru bara heima hjá sér í
leyfum sínum. Annars sjá þeir lítið annað
af heimilum sínum en reykinn, sem liðast
upp úr reykháfunum, um leið og þeir sigla
fram hjá. Ég ber mikla virðingu fyrir þessu
fólki, og bókin er tileinkuð því. Ég átti við
það náin og ánægjuleg kynni, bæði sem
háseti og leiðsögumaður um borð í þessum
skipum.
Þegar ég loks lét fjötrast í heilaga hlekki
hjónabandsins fyrir fimm árum, fannst mér
ekki annað koma til greina en að halda upp
á atburðinn um borð í því strandferða-
skipinu, sem ég þekkti best. Þetta var í
febrúar og stormasamt við ströndina, hafði
einmitt verið óvenju stormasamt þetta árið.
Gleði gesta var þvi tvíeggjuð, er þeir fengu
boðskortið í þessa óvenjulegu veislu. Það
runnu jafnvel tvær grímur á konuefnið, en
hún er frá Suður-Noregi. 25 af vinum og
vandamönnum sýndu þó þann kjark að
þiggja boðið.
Skipstjórinn, sem er gamall vinur minn,
Martines — fann fljótlega út hvað hann œtti að
gera við réðskonuna. Ljóms.: Dag Sörli.
Pöl Espolin Johnson hélt brúðkaup sitt um
borð i strandferðaskipi með mikilli viðhöfn.
Meira að segja febrúarstormurinn hélt sér i
skefjum. Siðan var Jialdið til Þréndheims, og
veislan stóð i 3 daga að góðum og gömlum sið.
hafði gert allt sem hann gat til að gera
brúðkaupið sem hátíðlegast. Skipið var
skúrað hátt og lágt, dregnir fram rauðir
dreglar og lýst upp með kyndlum. Sem
betur fer fyrir kvíðafulla brúði og
brúðkaupsgesti lægði storminn einmitt
þennan dag, er við gengum um borð í
Bergen. Þetta varð því öllum ógleymanleg
veisla, og konan min stóðst eldraunina með
prýði. Enda hefur hún bundist Norður-
Noregi sterkum böndum, engu síður en ég.
Ég hef að undanförnu kennt bókmenntir
við háskólann í Tromsö, en ætla nú að taka
mér hvíld til eigin skrifta. Við höfum þó sist
í hyggjur að yfirgefa Norður-Noreg, að
minnsta kosti ekki fyrst um sinn. Töfrar
hans verða öllum þeim sem kynnast
ógleymanlegir. J. Þ.
l.tbl. Vikan 19