Vikan - 04.01.1979, Qupperneq 25

Eftir Laird Koenig.
Þýð.: Auður Haralds.
ÚTDRÁTTUR:
Rynn var óvenju vel gefin, las ljóö, orti
en átti enga vini. Hún átti sér líka
leyndarmál, sem hún vildi ógjarnan að
kæmist I hámæli. Heimsóknir frú
Hallet og sonar hennar eru henni því
ekkert gleðiefni. Frú Hallet er
ógeðfelld miðaldra kona, sem fólkið í
þorpinu segir, að sé sifellt með ncfið i
annarra leyndarmálum. Sonur hennar
er einkennilegur fullorðinn maður, með
sérstæðan áhuga á litlum stúlkum. Einn
góðan veðurdag hvarf svo frú Hallet.
Það veit það enginn nema Rynn litla að
þann dag var hún einmitt í eftirlitsferð I
húsinu, sem Rynn og faðir hennar hafa
á leigu. Reyndar var erindi frú Hallet
þangað að kvelja og hóta Rynn litlu
svo Rynn, sem ekki lét fullorðna
nokkru sinni ráða yfir sér, notaði
tækifærið og hrinti frú Hallet niður
i kjallarann. Það varð
ekki aftur snúið. Hljóðin neðan úr
kjallaranum taka að lokum enda og þá
er bara losna við Bentleyinn hennar frú
Hallet. Þar sem hann stóð fyrir utan
húsið var hann óþægilegt sönnunar-
gagn. Hún hringir eftir aðstoð og
kynnist þá hinum sérkennilega, fatlaða
töframanni, — drengnum Marió. Hann
aðstoðar hana gegn þvi skilyrði að hún
segi honum allan sannleikann. Eftir það
gengur allt nokkurn veginn snurðulaust
nema hinn afbrigðilegi sonur frú Hallet
virðist vita meira en æskilegt væri . . .
og hann kemur til þess að kvelja þau.
„t London hafði faðir minn verið í
meðferð vegna þess sem við héldum að
væri magasár. Eitt kvöldið — um vorið
— þegar bjart var fram eftir
kvöldi, eitt af þessum kvöldum sem
fuglarnir kvökuðu enn, gengum við
þangað sem hafði verið — áður en hann
veiktist — uppáhalds veitingahúsið
okkar. Indverskt. Faðir minn bað.um
karryrétt. Maður með magasár? Einn af
þessum hræðilega sterku karryréttum.
Ég starði á hann. Hann hallaði sér yfir
borðið, kyssti mig og sagði að það skipti
engu máli lcngur."
Hún var búin að hella tei i báða
bollana.
„Mjólk og sykur?”
Mario kinkaði kolli. Hreyfingar stúlk-
unnar voru þaulæfðar. Tvær örsmáar
skeiðar af sykri fóru í teið hans. Hún
hellti nákvæmlega þeirri mjólk, sem
þurfti til að fylla bollann, út í. Og með
snöggu lagi frá úlnliðnum kippti hún
könnunni upp án þess að einn dropi færi
til spillis. Hún rétti honum bollann.
Hann hélt á honum og bollinn
glamraði við undirskálina.
Hún setti aðeins nokkur sykurkorn i
sinn bolla, lyfti honum fínlega, en i stað
bess að dreypa á honum tók hún
'eskeiðina og hrærði í teinu.
einu sinni áður en hún kom hingað. Það
var þegar faðir minn fékk verðlaun fyrir
jóðin sín og hún fann peningalykt. Þar
yrir utan var hann ekki efnaður,
•kilurðu. En það var nóg til þess að við
gátum verið viss um að þegar hann
létist, myndi hún koma svífandi og
sökkva stóru lökkuðu klónum í mig.”
Hún bauð drengnum af diskinum með
smákökunum.
„Kexköku?”
Drengurinn fékk sér eina með
möndlum á.
„Ég hefði farið til lögfræðings.”
„Nei, það hefðir þú ekki.”
Harkan i rödd hennar kom honum á
óvart.
„Af hverju nota alla peningana í
lögfræðinga og verða siðan að gera eins
og dómstólarnir segja. Eini árangurinn
sem það myndi bera, væri að dómstól-
arnir ákvæðu hvernig ég yrði alin upp,
sem þýðir hvaða skóla þeir myndu loka
mig inni í.”
„Þið hefðuð átt að fá forráðamenn.”
„Guðföður?”
„Méreralvara.”
„Hvern? Faðir minn átti enga
ættingja á lifi. Eina fólkið sem við
þekktum voru brjáluð ljóðskáld. Það
getur vel verið aö skáldin sem við
þekktum hafi haft óendanlega listræna
hæfileika, en — fyrir utan föður minn
— þá hefðu þeir ekki verið góðir
foreldrar.”
„Fyrir utan að þú ert svo ofboðslega
greind að þú þarft ekki á neinum að
halda."
Litla stúlkan
við endann á
trjágöngunum
„Faðir minn sagði mér að ég væri ekki lík
nokkurri annarri manneskju í veröldinni. En
sumt fólk myndi ekki skilja það og því
reyna að breyta mér eins og það vildi að
ég væri. Og þar sem ég væri aðeins barn
gæti ég lítið annað gert en að vera ein,
koma mér ekki í vandræði og láta lítið fara
fyrir mér í heiminum."
„Eftir að faðir minn og ég lukum vif
þennan kvöldverð, gengum við ot
gengum í mjúkri Londonnóttunni. Við
ráögerðum saman — mjög vandlega —
hvað við yrðum að gera til að koma i veg
fyrir — þegar faðir minn væri látinn —
að móðir mín, sem hafði búið á Italíu,
kastaði sér yfir mig.”
Bolli og undirskál drengsins skröltu,
og hann setti hann aftur upp á borðið.
Stúlkan tók bréfið og stakk því aftur inn
undir kaftaninn.
„Þegar ég segi orðið „móðir” þá hefur
það enga þýðingu fyrir mig. Það eina
sem ég man eftir henni eru skærrauðar
neglurnar. Hún hafði hlaupist í burtu
mörgum árum áður. Sem var í rauninni
afskaplega gott, því hún hafði einu
sinni verið tekin föst fyrir að misþyrma
mér. Einn daginn kom faðir minn heim
og fann hana þar sem hún veltist um
húsið dauðadrukkin, mig bláa og marða,
og hann sparkaði henni út á staðnum og
ól mig upp einn. Ég sá konuna aðeins
1. tbl. Vikan 2S