Vikan - 04.01.1979, Page 26

Hún leit á Mario. Hann yppti öxlum.
„Þetta átti að vera brandari."
„Það vill svo til að það er rétt. Þess
vegna seldi faðir minn allt, safnaði
saman öllum þeim peningum sent hann
gat náð til, og fór frá Englandi án þess
að segja orð við nokkurn mann. Það var
síðasta vor. Allt vorið og sumarið ókum
við i leigðum bil frá Norður-Karólínu.
þar sem Carl Sandburg bjó, og til Maine
til að finna þann stað sem mér likaði
bezt við.”
„Og þá funduð þið þetta?”
„Þarftu að vera að fíflast með þessa
regnhlíf?”
Mario leit niður. Hann hélt á regn-
hlífinni eins og hann hélt stundum á
stafnum, eins og töfrasprota.
„Fyrirgefðu.”
Þaðan sem hann sat opnaði hann
lokið á viðarkassanum og fleygði regn-
hlifinni niður í hann. Hann lét lokið síga
niður.
„Það var I byrjun september. Fólk var
að setja niður hjá sér og streymdi aftur
til borgarinnar. Við komum niður þessi
trjágöng með þéttum trjánum sent
virtust teygja sig hvert á móti öðru og
takast I hendur yfir höfðum okkar.
Síðan sá ég garðinn fullan af zinníum
sem loguðu I litskrúði. Við fórum út úr
bilnum og litum inn um gluggana. Það
mátti sjá að enginn bjó hér. Faðir minn
spurði hvort ég væri alveg viss um að ég
gæti eytt næstu þrem árum ævi minnar
hér, eins og við höfðum ráðgert. Hann
leyfði mér ekki að taka ákvörðun um
það fyrr en eftir viku. Hann lét mig
hugsa málið mjög vandlega eftir að við
höfðum komist að því í gegnum fast-
eignaumboðið í þorpinu að húsið var
laust. Hann leigði húsið. . . borgaði fyrir
það fyrir næstu þrjú árin.”
Hún lyfti tebollanum og hrærði i
honum með skeiðinni, en drakk ekki.
„Gott te,” sagði Mario.
„Gott,” sagði hún. „Okkur mun
takast að gera englending úr þér.”
Þau litu hvort á annað. Aftur hafði
eitthvað verið sagt sem fól í sér sam-
eiginlega framtíð.
„Nærri allan september leit faðir
minn vel út, og hafi hann kvalist
hryllilega, þá sagði hann aldrei neitt.
Hann fór inn í þetta herbergi, lokaði að
sér og tók eitthvað inn. Alveg til hins
siðasta fórum við í langar gönguferðir
um skógarstigana og meðfram strönd-
inni. Langar, langar vegalengdir. Eitt
sunnudagskvöldið, þegar það var mjög
heitt og mollukyrrð, sátum við hér í
þessu herbergi í rökkrinu. Hann setti
plötu á plötuspilarann. Liszt. Við sátum.
Eins og ég segi, hér. 1 einmitt þessu
herbergi. Hvorugt okkar sagði orð. Það
var þá sent hann tók i höndina á mér og
við fórum út í garðinn. Hljóðlátri röddu
sagði hann mér að ég væri ekki lík
neinni annarri manneskju í veröldinni
og að sumt fólk myndi ekki skilja það.
Það myndi ekki vilja að ég væri eins og
ég er. Það myndi vilja breyta mér. Það
myndi reyna að stjórna mér og gera mig
að þeirri tegund manneskju sem það
vildi að ég væri. Þar sent ég væri ennþá
barn, gæti ég lítið annað gert en vera
ein, koma mér ekki í vandræði og láta
litið fara fyrir mér i heiminum.”
„Alein?” Mario sagði orðið eins og
það væri aðeins hugtak, eitthvað sem
hann gat ekki alveg imyndað sér, og þá
ákveðið ekki sem lifsform.
„Við höfðum gert ráð fyrir hverju
smáatriði,” sagði hún. „Við vissum
bæði fullvel að það myndi ekki verða
auðvelt. „Gerðu hvað sem þú verður að
gera,” sagði pabbi. „Þú verður að berjast
á móti þeim með öllum tiltækum ráðum.
Liföu af." Hann kyssti mig — þarna úti
hjá vínviðnum — og siðan gekk hann
burtu milli trjánna og út trjágöngin.”
„Hann kom aldrei aftur?” Mario
stokkroðnaði og sýndi að hann hefði
frekar viljað bíta úr sér tunguna en segja
þessi orð. Auðvitað hafði faðir hennar
aldrei komið aftur.
„1 herberginu þarna — á skrifborðinu
hans — fann ég kort — töflur yfir
sjávarföllin og strauma bæði i sundinu
og hafinu. Hann finnst aldrei.”
„Gréstu mikið?”
„Það fer eftir hvað þú átt við með
mikið. Nei, ég held það ekki.”
„Trúirðuáguð?”
„Það gæti verið indælt.”
„En þú gerir það ekki?”
„Ég veit þaðekki.”
„Heldur ekki ég.”
Hann maulaði aðra köku og skolaði
henni niður með tesopa.
„Þú ættir ekki að geyma peninga í
húsinu,” sagði hann.
„Faðir minti og ég opnuðum
sameiginlega ávísanareikning. Ég á
alveg hreint hrúgur af ferðatékkum.”
„Geta krakkar fengið þá?”
Hún horfði stöðugt á hann yfir teboll-
ann. „Ég var að segja þér að ég hefði
þá.”
Hún stakk hendinni undir kaftaninn
þar sem hún geymdi bréfið. í þetta sinn
dró hún upp gullkeðju og hringlaði lykli.
Hún brosti næstum þvi þegar hún
sveiflaði lyklinum i hringi. „Ég geymi
megnið af þeim I öryggishólfi í
bankanum.”
„Ég hef aldrei heyrt um krakka með
ferðatékka áður.”
„Ég sagði „hrúgur” en í rauninni þarf
ég að láta þá endast i þrjú ár.” Hún lét
Vonogvissa
Miði í happdrætti SÍBS
gefur góða von um vinning.
Ahersla er lögð á marga
vinninga sem koma sér vel.
Þó eru hæstu vinningar
2 milljónir
og dregið er um milljón
mánaðarlega.
Hver seldur miði gefur
endurhæfingarstarfinu sem
unnið er á vegum SÍBS
aukinn styrk.
Sá sem á miða í happdrætti
SIBS á sjálfur vinningsvon
og gefur einnig öðrum vonir
um bjartari framtíð.
Það kostar aðeins 800 kr.
á mánuði að gera eitthvað
í því að auka slíkar vonir.
Vinningsvon og vissa um
að verða að liði.
Happdrætti
SÍBS
26 Vikan l.tbl.