Vikan - 04.01.1979, Qupperneq 45

NY
FRAMHALDS
SAGA
eftir
Georgette Heyer
Félagsskapurinn, sem fýldur
yfirþjónn visaði inn í gula salinn í húsi
sir Richard Wyndham við St. James
Square, samanstóð af tveimur hefðar-
frúm og einum tregum herramanni.
Herramaðurinn, sem var ekki mikið yfir
þritugt, en sorglega haldinn offitu,
virtist finna vanþóknun yfirþjónsins, þvi
þegar sá virðulegi maður tilkynnti hinni
eldri af hefðarfrúnum tveim, að sir
Richard væri ekki heima þá leit hann á
hann biðjandi augnaráði og sagði
bænarrómi: „Haldið þér ekki, lafði
Wyndham —? Louisa, ættum við ekki
—? Ég meina, það þjónar engum tilgangi
að fara inn, elskan mín, finnst þér það?”
Hvorki kona hans né tengdamóðir
virtust veita hinni hugleysislegu ræðu
hans neina athygli. „Ef bróðir minn hef-
ur farið út, þá munum við bíða þess, að
hann komi aftur,” sagði Louisa
hvatlega.
„Vesalings faðir þinn var alltaf að
heiman, þegar einhver þurfti að ná i
hann,” sagði lafði Wyndham i
kvörtunarróm. „Það er mjög raunalegt
að sjá Richard líkjast honum meira og
meira með hverjum degi.”
Dvínandi orð hennar voru svo kjökri
blandin að það virtust allar líkur til þess,
að hún myndi leysast upp í tárum á
dyraþrepi sonar síns. George, Trevor lá-
varður, var óþægilega meðvitandi um
vasaklút krepptan í litlum hanska-
klæddum hnefanum og mótmælti því
ekki frekar inngöngu, en fór inn i
'kjölfari lafðanna tveggja.
Um leið og hún afþakkaði allt boð um
hressingu, fylgdi lafði Trevor móður
sinni inn í gula salinn og kom henni
þægilega fyrir í satínklæddum legubekk
og tilkynnti, að hún ætlaði sér að bíða
hér við St. James Square í allan dag, ef
slíkt yrði nauðsynlegt. George, fullur
samúðar í garð mágs síns, vegna þeirrar
hugmyndar, sem hann gerði sér um
viðbrögð hans, þegar hann kæmi heim
til sin og hitti þar fyrir sendinefnd frá
fjölskyldu sinni, leyndi ekki óánægju
sinni: „Mér finnst, að við ættum ekki að
gera það, í hreinskilni sagt þá finnst mér
það ekki! Mér líkar þetta alls ekki. Ég
vildi, að þið hættuð við þessa hugmynd
ykkar.”
Kona hans, sem var upptekin við að
taka af sér geitarskinnshanskana, leit á
hann með vorkunnsamri fyrirlitningu.
GLA UMGOSINN
Sir Richard Wyndham er fremur
kæruleysislegur spjátrungur, glaumgosi og
glæsimenni — barn síns tíma á marga vegu.
Það er komin dögun. Lundúnaþokan er köld að
venju og hann er kófdrukkinn á leið heim til
sín og veltir fyrirhugaðri trúlofun sinni fyrir sér
með viðbjóði.
Skyndilega fellur ung stúlka, klædd sem
drengur, niður úr húsglugga og beint í fang
hans — og erfiðar kringumstæður hins fagra
flóttamanns opna honum sjálfum undan-
komuleið.
„Kæri George, ef þú ert hrætídur við
Richard, þá fullvissa ég þig um, aðéger
þaðekki.”
„Hræddur við hann! Nei, svo
sannarlega ekki! En ég vildi óska, að þið
ihuguðuð það, að maður, sem er tuttugu
og niu ára, fagnar þvi alls ekki, að aðrir
séu að skipta sér af hans einkamálum.
Auk þess er ég viss um, að hann vill fá
að vita, hvernig ég er flæktur inn í þetta
mál, og ég get ekkert sagt honum, ég
vildi, að ég hefði ekki komið.”
Louisa gaf engan gaum að þessari
athugasemd, henni fannst hún ekki
svaraverð sem hún heldur ekki var þar
sem hún stjórnaði lávarði sínum með
járnhnefa. Hún var myndarleg kona
I. tbl. Vikan 45