Vikan


Vikan - 13.03.1980, Blaðsíða 19

Vikan - 13.03.1980, Blaðsíða 19
örþunnur náttkjóll sem ógreinilegt var að sjá hvernig var á litinn í þessari silfur- birtu — svo sást mjöðm og grannt mitti. brjóst og grannur háls og vangasvipur, fölur eins og á vaxstyttu; fölur eins og hárið sem var eins og silfur I tungls- Ijósinu. Konan kom enn nær og starði, að því er virtist, á opinn gluggann. því enn sá ég aðeins vangasvip hennar. Ég held það hafi verið það sem kom mér mest úr jafnvægi. Þetta var ekki vangasvipur grænklæddu konunnar sem gengið hafði á svölunum í fullri dagsbirtu. Fyrst vangasvipurinn var annar gat þetta ekki verið sama konan. En samt var vöxturinn, hreyfingarnar og hárið. . . Ég held að ég hafi farið að stynja. Ég æpti örugglega ekki, en ég man að ég reyndi að rifa ofan af mér ábreiðuna til þess að koma fótunum fram úr ruminu og um leið hefur hún sennilega heyrt mig stynja. Því hún sneri nú að mér höfðinu, en þó ekki alveg. Samt vissi ég að hún var að horfa á mig. Eitt augnablik stóð hún alveg grafkyrr og ég hætti að krafsa í ábreiðuna og beið eftir, ég veit ekki hverju. „Ó, Joanna. Fyrirgefðu — fyrirgefðu. Joanna.” Ég heyrði orðin. en rödd hennar var samt ofurlág, eiginlega líkari hvisli eða jafnvel andvarpi. Ég horfði á hana snúa sér við og ganga aftur til dyra og siðan ekki meir. Ég held það hafi ekki liðið yfir mig, en samt var eins og langur og tómur tími liði áður en ég fór fram úr rúminu og opnaði hurðina. Gangurinn var ennþá baðaður í tunglsljósinu en þar var ekkert — og engan — aðsjá. og allar dyr lokaðar. Allt í einu skalf ég af kulda og ég fór aftur upp i rúmið og dró ábreiðuna upp að höku til að reyna að stöðva skjálft- ann. En svo mundi ég eftir hurðinni og dreif mig fram úr til að læsa. En það var enginn lykill í skránni. Það var heldur enginn stóll i herberginu, sem hægt væri að nota til að skorða undir handfangið á hurðinni. Á endanum setti ég lítinn koll fyrir dyrnar. Það mundi þá að minnsta kosti heyrast ef einhver reyndi að komast inn i herbergið — ef konan hafði þá yfirleitt komið inn eftir hefðbundnum leiðum. Ég lá vakandi þangað til mánaskinið blandaðist grárri birtu dögunarinnar, þá sofnaði ég loks. Næsta dag höfðu frændi minn og frænka ráðgert skógarferð og við fórum að heiman um klukkan tíu. Þetta var yndislegur morgunn og það var einhvern veginn mjög róandi að aka hægt um sveitina. Þó augu min væru þung af svefnleysi og ég væri með hálfgerðan höfuðverk. þá reyndi ég. milli þess sem ég talaði við gestgjafa mína, að gera mér grein fyrir því sem hafði hent um nóttina. Eitt af þvi sem ég átti í erfiðleikum með var hræðsla min við rifrildi. Ég hafði alltaf kviðið mikið fyrir að þurfa að hefja máls á einhverju sem orsakað gæti ósamkomulag. En ég gerði mér líka grein fyrir öðru vandamáli og þar gat ég sjálf litlu um ráðið. Ég vissi ekki hvernig Vivien myndi bregðast við ef ég spyrði einhverra óþægilegra spurninga þegar hún væri viðstödd. Ég komst að raun um að best væri að ég talaði við frænda minn í einrúmi. Tækifærið gafst loks eftir skógarferð- ina. Þegar ég kom niður eftir að hat’a farið i bað, skipt um föt og burstað niður úr hárinu, fann ég Julian frænda einan inni í stofu. Hann var að fá sér viskí i glas. Ég ákvað að koma mér beint að efninu áður en kjarkurinn væri búinn. „Er reimt hér í húsinu?" Glasið, sem frændi minn hafði ætlað að fara að súpa á. stöðvaðist á miðri leið, en svo hélt hann áfram og saup á. „Þetta er undarleg spurning. Hvers vegna spyrðu?” Hann gekk að einum stólnum út við gluggann og settist með slíkum glæsi- brag að margur yngri maður hefði getað öfundað hann. En það var ómögulegt annað en taka eftir að með því að velja þetta sæti var andlit hans næstum alveg í skugga. „Vegna þess,” svaraði ég með minni venjulegu hræðilegu hreinskilni, „að annaðhvort ásækja mig einhverjar aftur- göngur eða hér eru gestir, sem ég hef ekki enn haft þá ánægju að vera kynnt fyrir. Ég veit ekki hvort heldur er og því afréð ég að spyrja þig.” Þegar ég sagði orðið „gestir” sá ég að hönd Julians skalf lítið eitt og hann flýtti sér að setja glasið á borðið við hlið sér. „Þegar þú segir gestir — þú sagðir „gestir", var það ekki? — Hversu. . . margir?” Hann talaði hægt eins og hann ætti i erfiðleikum með hvert orð. „Aðeins tveir hingað til. Mér fannst betra að nefna þetta við þig í einrúmi vegna Vivien. Hún fékk einhvers konar kast þegar ég var hérna á laugardaginn. Sagði Barton læknir þér frá því?” Hann kinkaði kolli. Það var eins og honum væri hrein raun að hverju orði. „Já, hún fær þau við og við. Stundum getur geðshræring. .. .” „Ja, ég veit ekki hvað hefur getað valdið þessu, nema —” „Veistu það, ekki, Joanna?" Það kom geifla á munn hans eins og hann fyndi til. Ég starði á andlit hans í skugganum, þetta laglega andlit, og hristi höfuðið. „Nei. Þaðskeði ekkert.” „Hún þekkti þig auðvitað. Ó, ekki alveg samstundis. Þú mátt ekki gleyma. Jo, að Vivien er fjórum árum eldri en þú. Það munar þvi að hún man betur eftir þér. Og ef undanskilin eru þessi augu þín, þá ertu alveg lifandi eftirmynd föður þíns. Þú virðist meira að segja hafa þennan sama eiginleika og hann hafði að hopa hvergi. En Vernon var hlédrægur maður. Ég hef grun um að þú líkist honum líka að þvi leyti." „En hverjir eru gestirnir, frændi?" spurði ég. „Og af hverju kom önnur þeirra inn til mín?" „Inn til þín?” I þetta sinn virtist' honum virkilega bregða. Hann tók glasið sitt, lauk úr því og gekk yfir að skenknum til að hella í það aftur., skjálf- andi hendi. Mér til undrunar settist hann samt ekki aftur í stólinn. Þess í staðgekk hann að stólnum sem ég hafði tyllt mér á arm- inn á. Þar settist hann og lagði handlegg- inn utan um mittið á mér og sagði: „Það er best þú segir mér frá þessu. Hvenær var þetta?” Hurð heyrðist lokað frammi á gangin- um og ég sneri til höfðinu og spurði: „Er Vivienaðkoma?" „Nei. Hún kemur ekki strax. Hún er að hugsa um kvöldmatinn. Haltu áfram, Jo.” „Ég ætti að fara og hjálpa henni,” sagði ég. En um leið og ég ætlaði að komast burtu dró Julian mig blíðlega til baka. Framhald í næsta blaði. LANDSINS STÆRSTA LAMPAÚRVAL LAMPASKERMAR LOFTLAMPAR VEGGLAMPAR BORÐLAMPAR GÓLFLAMPAR STOFULAMPAR BORÐSTOFULAMPAR GANGALAMPAR ELDHÚSLAMPAR SVEFNHERBERGISLAMPAR BAÐLAMPAR ÚTILAMPAR LESLAMPAR MÁLVERKALAMPAR VINNULAMPAR RÚMLAMPAR BARNALAMPAR HRÍSLAMPAR MÁLMLAMPAR GLERLAMPAR KRISTALLAMPAR TAULAMPAR MARMARALAMPAR VIÐARLAMPAR LJÓSKASTARAR LJÓS & ORKA Suðurlandsbraut 12 sími 84488 II. tbl. Vikan 19
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.