Vikan - 13.03.1980, Blaðsíða 24

Smásaga
Pamela Speck
Þýðandi: Emil öm Kristjánsson
Susan Bradley hafði enga hugmynd
um frá hverjum bréfið var, þegar hún
tók það upp. Hún hafði fengið fjölda
bréfa frá vinum og ættingjum, viðsvegar
um landið, siðustu vikur. Allir vildu
reyna að hughreysta hana og votta
henni samúð vegna andláts móður
hennar.
Hún leit á frímerkið. Þau þekktu ekki
neinn í Bandarikjunum. Það var aðeins
einn maður þaðan sem móðir hennar
hafði þekkt...
Hún var eilítið skjálfhent meðan hún
reif upp umslagið og tók bréfið út úr þvi.
Þó hún hefði aldrei séð þessa rithönd
fyrr vissi hún strax hver ætti hana.
„Elsku Dorothy mín ...” byrjaði bréfið.
Susan lét það falla i kjöltu sér. Svo þú
veist það þá ekki, hr. Bates, hugsaði hún
beisklega. Þú veist þá ekki að Dorothy er
ekki lengur þin né min né nokkurs
annars.
Mesta áfallið vegna móðurmissisins
var liðið hjá en Susan vissi að sársauka-
fullt tómarúmið yrði alltaf til staðar.
Hvers vegna var þá þessi maður að
skrifa núna og gera þetta ennþá sárara?
Því þetta bréf kom of seint — næstum
þrjátíu árum of seint.
Hún tók það upp og hélt áfram að
lesa. „. . . ég verð í Englandi i nokkrar
vikur frá og með fimmtánda þessa
m,ánaðar og ég hlakka til að konia í
landshlutann þinn og endurnýja vináttu
okkarHiSarah, konan mín, dó fyrir
stuttu svo ég kem einn. Ég sendi þér
simskeyti og segi þér hvenær ég kem.
Bestu kveðjur til þín og þeirra sem
kunna að muna eftir mér. Að eilifu þinn,
Greg Bates.”
Susan starði á undirskriftina. Hvers
vegna skrifaði fólk „að eilifu þinn",
hugsaði hún með sér. Það þýddi ekkert.
Alla vega hafði það enga þýðingu fyrir
þennan mann — annars hefði hann ekki
verið í burtu í þrjátíu ár.
Hún lagði bréfið frá sér og hélt áfram
með húsverkin. Hún átti eftir að þvo
upp eftir m’or^iíyCerðinn, ryksjúga teppin
og búa um rúmin. Þó móðir hennar væri
fallin frá máttu húsverkin ekki falla
niður.
Hún hafði ekki fengið neina verulega
huggun hjá manni sínum, Ron, sem
hafði aldrei misst foreldri,; né hjá
börnunum, sem voru svo lítil að' það
eina sem þau skildu var að amma var
ekki lengur hjá þeim. Eina manneskjan
sem hún hafði getað snúið sér til var
móðir hennar.
Með skyndilegri beiskju hugsaði hún
með sér: Hver mun hugga þig, hr. Bates?
Og svo sagði hún upphátt: „Ekki ég!”
Þegar bömin voru komin I rúmið um
kvöldið tók Susan bréfið fram og sýndi
Ron það.
„Þetta kom frá — honum," sagði hún.
Hann leit aðeins lauslega á það. Það
var ekki mikið lesmál í því.
„Þú býður hann auðvitað
velkominn,” sagði Ron. „Það mun verða
áfall fyrir hann þegar hann kemst að því
að móðir þín er ekki lengur á meðal
vor.”
Þetta var fullyrðing, það var ekki

*■*- •>

*--'**-' ■■
"-■%% -s
HULIN
FORTÍÐ
24 Vikan II. tbl.